Rozdział 16. Rytm dwóch serc.

Boku to kimi ga deaeta koto ni
(Jeśli musi być przyczyna)

Nani ka riyuu ga aru to suru naraba
(Dla nas by, by się poznać)

Unmei ka wa wakaranakute mo
(Wtedy nie wiem, czy to przeznaczenie czy nie)

Ureshii koto ni kawari wa nai yo Ne
(Co nie zmienia faktu, że się cieszymyz tego powodu)

Aomine znajdował się na sali gimnastycznej Teiko. Był zdziwiony. Od czasu ukończenia tej szkoły nie zajrzał tu nawet na chwilę. Tymczasem minęły dwa lata, a tutaj nic się nie zmieniło. W powietrzu wciąż czuć było ten sam, cytrynowy płyn do mycia podłóg, którego tak nie lubił. Na zewnątrz było ciemno, jedynie światło księżyca oświetlało lekko wnętrze swoim łagodnym blaskiem.

Kiedy o jego stopy uderzyła piłka, pochylił się i ją podniósł. Przez chwilę trzymał ją w dłoniach, zaskoczony tym, ze jest mokra. Kiedy jednak oderwał od niej palce, ze zdumieniem odkrył, że są całe we krwi. Odrzucił od siebie piłkę, na oślep i cofnął się o krok.

-To nie w twoim stylu odrzucać piłkę – powiedział cichy głos obok niego.

Odwrócił się, powoli, czując, jak jego kolana drżą.

            Tuż za nim stała Momoi. Nie miała oczu, tylko dwie czarne dziury, ziejące w ich miejsce. Po policzkach spływały jej krwawe łzy, a na głowie zostało niewiele włosów. Wyciągała ku niemu palce z oderwanymi paznokciami.

Aomine krzyknął i cofnął się, obejmując się ramionami.

-Ty nie żyjesz, Satsuki… nie, nie ma cię tu, to tylko sen. Odeszłaś, pożegnałaś się ze mną…

-Taaaak? – ciężkie ramię objęło jego szyję i pociągnęło go lekko w dół. –A może to ty jesteś martwy?

            Aomine uniósł głowę, patrząc w twarz Murasakibary. On również nie miał oczu, tylko dwie puste dziury, wyglądające jak zejście do piekła. Na jego policzkach były ślady po krwawych łzach, które w pośpiechu rozmazał rękawem. Jego ręce wyglądały niczym krwawa miazga. Nie miał palców, tylko wiszące bezwładnie kawałki mięsa. Były zimne, gdy dotknęły twarzy Aomine, poczuł przenikający go chłód. W powietrzu nie czuć już było cytryny, tylko krew i słodki zapach rozkładających się ciał.

            Po chwili Aomine otoczyli pozostali. Wśród pozbawionych oczu trupów zauważył Midorimę, Kise, Akashi’ego, Kuroko i Kagami’ego. Wszyscy wyciągali ku niemu ręce, próbując dotknąć jego twarzy. Ich ciała były w różnym stopniu rozkładu.

-Tetsu – szepnął cicho Aomine, upadając na kolana.

-Wybacz mi, Aomine. Ale musisz dołączyć do nas. Wszyscy znów będziemy razem. Musisz tylko umrzeć. To nie boli. To jest przyjemne.

-Jedyną osobą, która może cię zabić, jesteś ty sam – podpowiedział mu Kise.

            Każdy z nich podał mu nóż, wyciągnięty ostrzem do niego. Światło księżyca delikatnie na nich igrało i odbijało się, rażąc go w oczy.

-Ja…ja nie…

-Dołącz do nas, Aomine – poprosił Kuroko.

I jako pierwszy wbił mu nóż prosto w serce.

            Aomine usiadł na łóżku, dysząc ciężko i ściskając w dłoniach kołdrę. Pościel była pognieciona, a on i jego koszulka przepoceni. Serce biło mu niespokojnie, próbując wyskoczyć z piersi. Nie mógł złapać oddechu. Słyszał w uszach pulsowanie krwi, ale jego gardło było tak zaciśnięte, ze nic przez nie nie chciało przejść.

            Wstał z łóżka i podszedł do okna. Odetchnął głęboko zapachem nocy, próbując się uspokoić. Wideo z zapisem cierpienia Momoi wryło mu się w myśli tak bardzo, ze nie mógł się tego pozbyć z głowy. Odtwarzał to od nowa, słyszał jej krzyki, widział przed oczami jej puste oczy, wpatrzone w obiektyw. Z tego, co usłyszał na posterunku, wideo trwało długo, był na nim dokładny zapis tego, co spotkało Satsuki. Nie było jednak nawet śladu po sprawcy. Piwnica wyglądała jak każda inna, a morderca zadbał o to, by nie odbijać się w żadnym przedmiocie.

            Sumire martwiła się o Aomine. Znów miał problemy ze snem; słyszała, jak przewraca się z boku na bok w pokoju obok, a potem wstaje i chodzi po mieszkaniu, nie mogąc ponownie zasnąć. Jedyne, co go trzymało przy zdrowych zmysłach, to codzienne rozmowy z Kuroko. Tych dwóch zbliżyło się do siebie w ciągu ostatnich tygodni. Sumire cieszyła się, że Aomine ma przyjaciela, na którym mógł polegać i kogoś, kto pomagał mu uporać się z traumą.

            Zarzuciła na siebie bluzę i wyszła z pokoju, cicho zamykając na sobą drzwi. Aomine podniósł wzrok; siedział w fotelu, plecy miał zgarbione, jakby ktoś znów włożył mu na nie ogromny ciężar. Miał na sobie szorty, które nisko zwisały z jego bioder oraz luźny podkoszulek, który tylko podkreślał, jak bardzo Aomine schudł.

-Obudziłem cię? – zapytał cicho.

-Nie, też nie mogę spać. Powinieneś coś na siebie włożyć, przeziębisz się – odparła równie cicho, chociaż nikogo poza nimi nie było w domu.

-Nie jest mi zimno – mruknął.

Sumire westchnęła lekko, wkładając ręce do kieszeni bluzy.

-Jesteś pewien, że nie chcesz leków nasennych? Mam te, które przepisał ci lekarz.

-Nie chcę spać! – warknął, podnosząc się. –W snach…w snach ja…

            Czuła się bezradna, widząc, jak unosi dłonie do twarzy i trze ją, jakby próbował się obudzić. Ale demony, które go dręczyły, nie odpuszczały nawet na chwilę.

-Zaparzę ci chociaż herbaty ziołowej, dobrze? – zaproponowała łagodnym tonem.

            Och, gdyby tylko mogła coś zrobić więcej dla niego. Zrobiłaby wszystko.

            Zakochała się w Aomine, nawet nie wiedząc, kiedy. Miała się nim tylko opiekować, ale w czasie ich wspólnych chwil zaczęła go podziwiać za siłę, dzięki której, mimo wszystkiego, wciąż się nie poddał. Ceniła sobie szczerość. Doceniała starania, jakie znów wkładał w koszykówkę.

            I całkowicie zatraciła się w jego uśmiechu.

            W kuchni przygotowała dwie herbaty i wstawiła wodę. Wyjęła również ciastka z pudełka, mając nadzieję, że Aomine nie da rady oprzeć się czekoladzie.

-Może włącz TV, skoro nie mamy nic innego do roboty – zawołała, zalewając herbatę i czekając, aż się zaparzy.

            Kiedy wróciła do salonu, Aomine siedział przed telewizorem. Podała mu kubek herbaty, a przed nim postawiła ciastka. Sama usiadła na kanapie i objęła kubek dłońmi, mając nadzieję, że to ją rozgrzeje.

-Leci coś ciekawego?

-O trzeciej nad ranem? Wątpię – mruknął, przeskakując z kanału na kanał.

            Po chwili znalazł stację, na której nadawano powtórki meczów koszykówki. Kątem oka zerknął na Sumire, ale ona tylko pokręciła lekko głową i się uśmiechnęła. Odłożył więc pilota i próbował wciągnąć się w grę, ale nie umiał się skupić.

-Mógłbyś podać mi koc? – usłyszał chwilę później.

            Zerknął do tyłu; Sumire obejmowała kolana ramionami, podciągając je do brody. Spod krótkich szortów widział górę jej ud. Przełknął ślinę i wstał, zagubiony we własnych uczuciach. Jednocześnie chciał chronić Sumire, ale w jego myślach przewijały się teraz sceny i marzenia, które z ochroną nie miały wiele wspólnego. Sięgnął po koc i wraz z nim usiadł obok dziewczyny.

-Aomine, co ty… - zaczęła, ale przerwał jej, otulając kocem jej nogi.

-Ogrzeję cię, skoro już wyciągnąłem cię z łóżka – oznajmił, okrywając kocem również siebie.

            Przytulił Sumire do swojego boku i faktycznie, w dosyć krótkim czasie zrobiło jej się ciepło. Przy użyciu koca i własnego ciała, udało mu się stworzyć gorące i przyjemne gniazdko, w którym poczuła się rozkosznie rozluźniona.

            Nie mogła również nie zauważyć tego, że Aomine pachniał bardzo przyjemnie oraz tego, że gdy oparł brodę na czubku jej głowy, poczuła tylko ciepło rozlewające się w dole brzucha, a nie irytację.

-Cieplej ci? – zapytał, znów ściszając głos do szeptu.

-Mhm – nie była w stanie wykrztusić z siebie żadnego słowa, a co dopiero sensownego zdania.

            Bezwiednie dłonią dotknęła jego piersi, szukając pod palcami bicia jego serca. Kiedy je odnalazła, na jej wargach pojawił się lekki uśmiech. Ostrożnie przyłożyła do tego miejsca ucho. Tak, to na pewno był najpiękniejszy dźwięk, jaki dotychczas słyszała w swoim życiu.

            Aomine zauważył nagle, że się uśmiecha. Nawet nie wiedział, kiedy, ale kąciki jego ust podniosły się lekko do góry. Obejmowanie Sumire dawało mu spokój, przynosiło mu radość. Przy niej troski i zmartwienia mijały, a demony wydawały się malutkie.

-Sumire – zaczął, ale ona położyła mu palec na ustach.

-Szzz – wymamrotała. –Pozwól mi. Jeszcze przez chwilę – poprosiła, wsłuchując się w bicie jego serca.

            Aomine przytulił ją mocniej, po czym, korzystając z okazji, że jej palec wciąż znajdował się w pobliżu jej ust, lekko go ugryzł, a potem pocałował. Sumire drgnęła, ale nie zdążyła zareagować, bowiem przesunął językiem po jej skórze, a potem zaczął lekko ssać miejsce, które ugryzł.

-Co ty wyprawiasz? – jęknęła, czując, jak się rumieni.

-Od dłuższego czasu chciałem te zrobić – wyznał. –Nie podobało ci się?

-Było… przyjemne – odwróciła wzrok. –Czy ja mogę zrobić coś, na co miałam ochotę od dłuższego czasu?

Aomine mimowolnie poczuł dreszcz, biegnący w dół kręgosłupa.

-J-jasne.

            Sumire palcem odchyliła mu głowę do tyłu, po czym delikatnie ustami zaczęła muskać jego szyję. Jej pocałunki skupiły się głównie na okolicach gardła. Były czułe, ale niosły ze sobą obietnicę czegoś więcej. Dłoń Sumire zaczęła lekko masować jego obojczyk.

            Aomine poddał się i jęknął cicho, po czym zagryzł wargi aż do krwi, aby nie powiedzieć czegoś, co ją wystraszy. Sumire uniosła jednak głowę i powoli dotknęła językiem kropelki krwi, która spłynęła mu na brodę.

-Nie wiedziałam, że to twoje wrażliwe miejsce.. – szepnęła z uśmiechem.

            Oszalał. Kiedy jej usta były tak blisko, mocno ujął w dłonie jej twarz i w końcu pocałował ją tak, jak od dawna pragnął. Głęboko, namiętnie, nie pozwalając jej się wycofać. Kiedy Sumire uniosła ręce, myślał, że go odepchnie, ale ona tylko zacisnęła je na jego nadgarstkach i odwzajemniła pocałunek, tuląc się do niego.

-Jeszcze kark – wymamrotał nagle.

-Hmm? – Sumire była zajęta przezywaniem tego pocałunku, więc to, co powiedział Aomine, dotarło do niej po chwili. –Kark?

-Też jestem tam wrażliwy.

            Parsknęła śmiechem, widząc jego poważną minę, gdy o tym mówił. Aomine skrzywił się, nie wiedząc, co ją tak rozbawiło. Ale Sumire delikatnie dotknęła ustami jego karku.

-Tutaj?

-Mhm…

-Aomine, ty drżysz. Jest ci zimno? – zaniepokoiła się.

-Nie. Pragnę cię, Sumire. Tak bardzo, że aż mnie to boli – wykrztusił z siebie.

            To była jedna z najszybszych decyzji, jakie podjęła w swoim życiu. Usiadła okrakiem na jego kolanach i objęła Aomine za szyję, po czym pocałowała go w usta, palcami pieszcząc jego kark.

-A więc weź mnie – zaproponowała mu, owiewając ciepłym oddechem jego ucho.

            Jej wyznanie nie pomogło mu, nie ulżyło. Wręcz przeciwnie; napiął mięsnie jeszcze bardziej, a jego dłonie zaczęły chaotycznie dotykać jej pleców i włosów. Sumire całowała go szaleńczo, a on dostosował swoje tempo do jej tempa.

            W pewnym momencie wstał, a Sumire objęła go nogami w pasie. Podtrzymując ją i nie przerywając pocałunku, zaczął powoli wycofywać się do jej pokoju. Kiedy przechodzili przez drzwi, Aomine trącił je nogą, by się zamknęły, po czym rzucił Sumire na łóżko. Upadek na chwilę odebrał jej dech.

            Aomine ściągnął podkoszulkę przez głowę i nachylił się nad dziewczyną. Ona zadziornie uniosła głowę i złapała zębami jego dolną wargę.

-Daj mi chwilę – oznajmiła rozkazującym tonem.

            Złapała Aomine za gumkę w szortach i przyciągnęła bliżej, rzucając go na materac. Był tak duży, że ledwo mieścił się w jej łóżku, co sprawiało, że wyglądał jeszcze bardziej seksownie. Sumire usiadła na jego biodrach i lekko poruszyła swoimi. Czując, jak ociera się o jego pulsującą erekcję, Aomine uniósł głowę i jęknął głośno. Tym razem nie zagryzał warg; oparł się na łokciach i oddychając ciężko, patrzył, jak Sumire zgarnia włosy na jedną stronę, a potem delikatnie pocałunkami wodzi po jego podbrzuszu. Kiedy dłonią wysunęła jego męskość z bokserek, miał ochotę krzyczeć.

-Lubisz to? – zapytała niepewnie, a potem dla próby ustami dotknęła czubka jego penisa.

-T-tak – odchylił głowę do tyłu, opadając znów na materac. Ramieniem przesłonił sobie oczy.

            Sumire uśmiechnęła się, widząc, jak Aomine oddycha szybko i niespokojnie. Jego klatka piersiowa unosiła się i opadała, a on sam lekko się trząsł. Kiedy polizała jego męskość, a na koniec wsunęła sam czubek do ust, z jego zaciśniętych warg wyrwało się coś, czego nie zrozumiała.

-Tak? – jej język zastąpiła dłoń; poruszała nią szybko, pieszcząc go.

-Ja zaraz… - wymamrotał, poruszając się nerwowo.

-Och – zachichotała, odrobinie histerycznie.

-Chodź do mnie – złapał ją za ramiona i pocałował.

            Jego wargi były wilgotne i zimne, co wyjątkowo jej się spodobało. Nie czuła nawet, kiedy rozpinał jej bluzę i ściągał koszulkę. Po chwili leżała pod nim, tylko w szortach, a usta były wszędzie; na jej szyi, barku, ramieniu, piersiach. Jego wargi były znów ciepłe, a gdziekolwiek je przyłożył, pozostawiał po sobie mały, wilgotny ślad pocałunku.

            Dłoń Aomine mocno docisnęła się do jej kobiecości, a Sumire krzyknęła cicho. Uniósł głowę i w jego oczach zobaczyła błysk męskiej satysfakcji. Była wobec niego bezsilna. Dlatego nie protestowała, kiedy zsunął z niej szorty, a z siebie bokserki. Jego palce przesunęły się po jej udzie, a Sumire odruchowo rozchyliła nogi. Kiedy dotarł do wilgotnego zbiegu jej ud, sapnął.

-Sumire…

-Aomine – pocałowała go lekko.

-Mów mi po imieniu – rozkazał, a jego palce zagłębiły się w niej mocno.

            Sumire wygięła biodra, czując jak rozciąga ją i zgłębia. Teraz to ona nie panowała nad swoim oddechem.

-Daiki – jęknęła.

-Tak? – uśmiechnął się bezczelnie, poruszając w niej mocno palcami.

            Nie zdołała odpowiedzieć, gdyż jej ciało przeszyła fala rozkoszy, a ona sama mocno wtuliła się w ramiona Aomine, tłumiąc krzyk w jego piersi.

            Nie pozwolił jej odpocząć; nim się zorientowała, Aomine przygniótł ją swoim ciężarem do materaca i naparł na nią ostro. Kiedy wbił się w nią cały, krzyknęła, ale z bólu. Odwróciła głowę, czując, jak z kącika oka spływa jej łza.

-Sumire? – Aomine znieruchomiał, przerażony tym, co zrobił.

-Daj mi chwilę – poprosiła znów, tym razem jednak jej głos podszyty był łzami. –To boli, Daiki.

-Przepraszam, ja…

-Nie przepraszaj!

            Nie mówił więc nic. Nie poruszał się nadal, tylko ustami pieścił jej szyję. Jak jeszcze nigdy w swoim życiu, żałował swojej porywczość. Skrzywdził osobę, na której krzywdzie zależało mu najmniej. Nie chciał cofnąć czasu, ale chciałby móc wziąć na siebie jej cierpienie.

            Mimo wszystko, wciąż boleśnie jej pragnął. Chciał zatracić się w jej ciele cały, zapomnieć o świecie poza jej łóżkiem. Żyć przez chwilę tym, że są tylko we dwoje, najbliżej, jak można tylko być.

-Daiki – Sumire pogłaskała go po karku. –Już. Znaczy się…

-Rozumiem, o co chodzi – zapewnił ją i lekko poruszył biodrami, bacznie obserwując jej twarz.

            Kiedy nie dostrzegł w jej oczach bólu, zaczął powoli się w niej poruszać. Zacisnął zęby, starając się nie dać znów ponieść emocjom. Chciał być delikatny. Sumire to wyczuła. Przesunęła dłonią po napiętych mięśniach jego pleców.

-Jest okej, Daiki – szepnęła, uśmiechając się do niego.

Pocałował ją, nie przerywając zagłębiania się w jej ciele. Z każdą mijającą sekundą czuł, jak drobne ciało Sumire zaciska się na nim coraz mocniej, a dziewczyna szaleńczo drapie go po plecach i barkach. Ani trochę mu to nie przeszkadzało, wręcz przeciwnie. Uwielbiał jej reakcje, jej dotyk na swoim ciele. Podobało mu się to, ze sam stracił orientację w tym, gdzie kończy się on, a zaczyna ona. Byli jednością, w tym momencie tylko to się dla niego liczyło. Kochali się coraz szybciej, coraz bardziej zapalczywie, chcąc znaleźć się jeszcze bliżej siebie.

Sumire wygięła się i ugryzła go w bark, kiedy doszła. Aomine zadrżał i sam doszedł, opadając na nią. Wciąż czuł jej zęby na swojej skórze, ale nie dotarło do niego jeszcze, że ugryzła go aż do krwi. Nie przejmował się tym, że wgniata ją w materac; nie był w stanie się unieść, orgazm całkowicie go wykończył.

            Oboje oddychali szybko. Sumire zaskoczyło to, że Aomine przesunął się lekko, ale tylko po to, by objąć ją i mocniej się przytulić. Pogłaskała go po karku i ramieniu.

-Ugryzłam cię i podrapałam, ale nie jest mi przykro.

-To dobrze – burknął. –Zasłużyłem.

-Nie, Aomine.… mogłam ci powiedzieć.

-Zasłużyłem, bo było ci dobrze, kobieto. I faktycznie, mogłaś mi powiedzieć, że jesteś dziewicą! To było istotne!

-Zapomniałam.

-Za…zapomniałaś?!

Sumire wzruszyła ramionami. Nie przyznała się Aomine, wiedziała bowiem, że nigdy by do niczego nie doszło, gdyby wiedział.

Wsunął nos między jej ramię i szyję, a Sumire pogłaskała go powoli po włosach.

-Już?

-Nie. Jeszcze chwila – mruknął.

            A więc tuliła go, wpatrując się w sufit. Czuła jego płytki oddech na swoim ramieniu. Z jednej strony chciała, by zasnął i wreszcie odpoczął, ale z drugiej mogło być ciężko wytrzymać całą noc z nim, wgniatającym ją w materac. Była lekko obolała, a to, że Aomine wciąż w niej był, nie pomagało.

            W końcu jednak przewrócił się na bok. Nie nacieszyła się wolnością długo; zaraz bowiem przyciągnął ją do siebie, jakby była lalką, i przytulił, chowając twarz w jej włosach. Sumire pogłaskała go po żebrach i odczekała kilka minut. Kiedy doszła do wniosku, że zasnął, podniosła się ostrożnie.

            Nie zdążyła nawet wyjść z łóżka, kiedy złapał ją za nadgarstek.

-Gdzie idziesz?

-Umyć się, Aomine…

-Miałaś mówić mi po imieniu – prychnął, również się podnosząc.

            Był niemożliwy. Poszedł za nią do łazienki i czujnie obserwował każdy jej krok. Sumire czuła rosnącą irytację. Potrzebowała chwili dla siebie, chciała spokojnie przemyśleć to, co stało się pomiędzy nią a Aomine. Musiała wymyślić, co dalej. A tymczasem on wszedł za nią nawet pod prysznic.

-Dzisiaj nie, ale jak przestanie cię boleć, to miejsce też wykorzystam – zapowiedział.

-Aom…

-DAIKI.

-Daiki – westchnęła.

-Sumire, po prostu… po prostu przy mnie bądź, dobrze? – poprosił cicho.

Wolała nie zastanawiać się, jak wielu dziewczynom wcześniej mówił te słowa. Przytaknęła powoli i sięgnęła po szampon.

-Daj, umyję cię – powiedziała łagodnie.

Wiedziała, że rozmowa na ten temat nie ma sensu.

            Aomine wyszedł spod prysznica przed nią. Zaskoczył ją tym, ze zmienił pościel, a także położył coś na łóżku. Dopiero gdy podeszła bliżej, zauważyła, że to jego t-shirt z logo Tōō, który zakładał w przerwach między kwartami.

-Załóż – polecił, nie patrząc na nią.

-Mam swoje, dzię…

-Od dzisiaj jesteś moja! Więc załóż to.

            Sumire uśmiechnęła się lekko i sięgnęła po koszulkę. Była zdecydowanie za duża, ale była też miękka i ciepła. Otuliła się nią, a koszulka opadła jej aż do kolan. Aomine obserwował ją, wyciągnięty na boku. Kołdrę miał w okolicach pasa, ale miejsce obok siebie odsłonił.

-Chodź.

-Nie mów do mnie jak do psa – poprosiła, ale położyła się obok niego i pozwoliła, by otulił ją kołdrą i objął.

            Aomine już nic nie powiedział. Przytulił się do niej, obejmując ją mocno ramionami. Sumire czuła się tak, jakby za chwilę miał ją zgnieść.

Ale nie protestowała.

Bycie blisko niego było wszystkim, czego pragnęła.

Takanaru kodou ga tsutaeteku
(Moje galopujące serce mówi mi)

Kasanaru oto to nagareru omoi wo
(O zsynchronizowanych dźwiękach i płynących myślach)

Aishitsuzukeru to yakusoku shiyou
(Pozwól mi obiecać kochanie Cię na zawsze)

Shinpaku ga tomatte shimau made
(Dopóki rytm mojego serca nie zatrzymasię całkowicie)

W rozdziale wykorzystano piosenkę „Shinpakusuu #0822” (Hatsune Miku Append, ale cover dziewczyny, do której link stanowią wersy, jest o wiele, wiele ładniejszy)