Rozdział 14. Keep holding on, Aomine.

You're not alone
(Nie jesteś sam)

Together we stand
(Stoimy razem)

I'll be by your side

(Będę przy tobie)

You know I'll take your hand
(Wiesz, że złapię cię za rękę)

Aomine musiał przyznać, że mieszkanie z rodzicami, nawet na chwilę, nie było takie złe. Jego mama, wraz z Sumire, przygotowały obiad, a potem kolację. Rozmawiały o czymś przyciszonymi głosami i gdy próbował podsłuchiwać, ojciec odciągał go na bok.

Nie chciał z nim rozmawiać o sporcie. Nie chciał rozmawiać o niczym.

Zamknął się w swoim starym pokoju i położył na łóżku. Było ono już lekko za małe i stopy wystawały mu za brzeg materaca. Mimo to, poczuł się przyjemnie, czując dookoła siebie znajome miejsce.

Jego myśli gnały jak szalone. Niepokój, gniew. Nie wiedział, co spotkało Murasakibarę, ale jeśli to samo, co szaleniec zrobił Satsuki, mógł mu tylko współczuć. Przez filmik całkowicie zapomniał o tym, ze zginęła kolejna osoba. A gdy uniósł do oczu zaciśniętą pięść uzmysłowił sobie, ze sam prawie kogoś zabił wczoraj. Gdyby nie Sumire, wszystko skończyłoby się tragicznie.

            Tak właściwie, nie wiedział, po co żyje. W momencie, w którym stracił Satsuki, jego życie się skończyło. Odkąd sięgał pamięcią, byli razem. Kiedy jego rodzice przenieśli się do Kioto, opiekowała się nim, a on opiekował się nią. Nie potrzebował nikogo innego, póki miał ją.

            Gdy jej zabrakło, to tak, jakby ktoś wyrwał mu z piersi serce. Nie wiedział, jak dalej oddychać. Obwiniał się o jej śmierć, o to, że nie był przy niej wtedy, gdy najbardziej go potrzebowała. Nie mógł wyrzucić z pamięci jej oczu, kiedy wołała go, gdy prosiła o pomoc, podczas gdy jakiś skurwiel gwałcił ją i nagrywał to.

Od śmierci Satsuki miał wrażenie, że siedzi w wagoniku cholernej kolejki górskiej. Z niezapiętymi pasami, wznosi się i opada, nie wiedząc, czy i kiedy wypadnie z toru.

-Aomine.

Do pokoju, bez pukania weszła Sumire. Usiadła na brzegu łóżka i uśmiechnęła się do niego łagodnie, a on poczuł, jak żołądek ściska mu się mocno.

Przez chwilę, zamiast Sumire, widział Satsuki, która wiele razy siadywała tak przy nim i szczebiotała o czymś radośnie. Dlaczego jej wtedy nie słuchał? Dlaczego myślał, ze mają przed sobą wiele lat?

-Aomine, wiesz, że nie mogę zostać tutaj na długo – zaczęła. –Rozmawiałam z twoimi rodzicami. Poprosili mnie, żebym przekonała cię do wyjazdu. Jedź z nimi do Kioto.

Chociaż jej serce krwawiło coraz mocniej z każdym kolejnym słowem, na twarzy wciąż miała uśmiech.

-Zrozum, tak będzie dla ciebie najlepiej – kontynuowała. –Zmienisz szkołę, zmienisz otoczenie. Zaczniesz od nowa.

Aomine usiadł na łóżku, bez słowa, i spojrzał na nią. Jego oczy błyszczały gniewem.

-Nie mów mi, co mam robić, Sumire. Ja już podjąłem decyzję.

-Wiem, Aomine – dotknęła dłonią jego policzka. W tym geście było tyle czułości, że nagle zachciało jej się płakać. Nienawidziła się żegnać. –Ale ja proszę cię, żebyś wyjechał. Gdzieś, gdzie będziesz bezpieczny. Ten szaleniec uwziął się na Pokolenie Cudów. Tobie wysyła chore przesyłki. Aomine, z rodzicami, w Kioto, będziesz bezpieczny.

-A ty? – zapytał cicho, łapiąc ją mocno za nadgarstek. –A ty co zrobisz?

-Wrócę do mojego życia – skłamała. –Będę cię odwiedzać, przecież wiesz.

-Kłamiesz, Sumire. Może nie mam takiego daru jak ty, może nie jestem dobry w rozpoznawaniu uczuć, ale wiem, że kłamiesz. Drżysz. Nie chcesz, żebym wyjeżdżał, prawda? Chcesz, żebym tu był. Chcesz, żebym był przy tobie.

Nie potrafiła go okłamać. Nie kiedy patrzył jej w oczy i trzymał za rękę, która drżała jak w ataku febry.

-Nie chcesz mnie stracić tak bardzo, jak ja nie chcę stracić ciebie – dodał. –Nie chcesz zostać tutaj? Świetnie. Przeniesiemy się do mojego mieszkania. Albo twojego. Ale przeniesiemy się oboje.

            Nie zdawali sobie sprawy z tego, że pod drzwiami stoją jego rodzice. Oboje mieli zatroskane twarze, ale gdzieś w głębi serca czuli dumę. Owszem, bali się o swojego syna, ale z siłą pociągu uderzyła w nich świadomość, że Daiki nie był już chłopcem. Był mężczyzną, który znalazł nowy cel w swoim życiu.

            Po dwóch dniach jego rodzice wrócili do Kioto. Na pożegnanie uścisnęli nie tylko jego, ale również Sumire. Pani Aomine przez chwilę rozmawiała z nią na boku, ale dziewczyna nie chciała powiedzieć Aomine, co takiego usłyszała od jego matki. Zastanawiał się, co kryło się za rumieńcem i nerwowym spojrzeniem.

            Kiedy wracali do mieszkania Sumire, Aomine podjął kilka decyzji. Obraz Satsuki, gwałconej i mordowanej, stał się jego siłą napędową i krążył w jego żyłach niczym ogień. Nigdy go nie zapomni, nie pozwoli sobie na to.

-Wychodzę dzisiaj wieczorem. Sama – zapowiedziała mu Sumire, gdy zjedli obiad. –Nie idziesz za mną.

-Nie pozwolę ci się poruszać samej po zmroku, oszalałaś?!

-Aomine – podniosła się i posłała mu groźne spojrzenie. –Idę do Wakamatsu. Chcę z nim porozmawiać. A tobie załatwiłam towarzystwo.

            Nie spodziewał się tego, że zaraz po wyjściu Sumire, na progu domu stanie Kuroko. W bramie stał Kagami, który patrzył na Aomine z chłodną obojętnością.

-Przyjdę po Kuroko za kilka godzin, do tego czasu jest pod twoją opieką – zaznaczył i odszedł. Aomine zauważył, że na Kagami’ego czekało jego dwóch senpaiów.

-To teraz norma w Seirin. Kapitan polecił nam ruszać się grupami – poinformował go Kuroko, wchodząc. Zdjął buty i kurtkę. –Zrobili się trochę nadopiekuńczy, ale nie przeszkadza mi to.

-Sumire poprosiła cię, żebyś był moją niańką?

-Nie. To ja poprosiłem ją o to, żeby dała mi z tobą trochę czasu sam na sam.

Aomine, jakkolwiek nie był zaskoczony jego słowami, zaprowadził go do salonu. Czuł się w domu Sumire swobodnie, w końcu planował tu mieszkać tak długo, aż… no właściwie sam jeszcze nie wiedział, jak długo, ale na pewno trochę.

-Chciałem z tobą porozmawiać, Aomine.

-O czym, Tetsu? Ostatnio rozmawiamy o wszystkim. Jesteśmy bliżej niż wtedy, gdy byliśmy w gimnazjum – Aomine unikał jednak jego wzroku. W jego oczach czaiło się coś, czego bał się ujawnić.

Wiedział, że jeśli jest ktoś, kto to dostrzeże, to tylko Tetsu.

Kuroko rozgościł się. Usiadł na kanapie i położył dłonie na kolanach, lekko nachylając się do przodu. Śledził wzrokiem Aomine, który poruszał się nerwowo po pokoju.

-Sumire powiedziała mi o filmie, który dostałeś – zaczął w końcu.

-Nie chcę o tym rozmawiać.

-Musimy, Aomine. Musisz…

-Nic nie muszę!

-Aomine, nawet nie wyobrażam sobie, co czujesz – powiedział cicho Kuroko, spuszczając głowę. –Ból, cierpienie, żal, tęsknota, gniew. Czułem to samo. Wciąż czuję. I myślę o różnych rzeczach. Ty też o nich myślisz. Koszykówka to nie jedyna rzecz, w której się zgadzamy, prawda? – spojrzał na niego, a Aomine zauważył łzy w jego oczach. –To samo myślimy o śmierci, prawda, Aomine? Ty też uważasz, że samobójstwo jest rozwiązaniem. Dobrym rozwiązaniem, kiedy nie masz już siły na nic innego.

-Tetsu… - Aomine usiadł obok niego. Wyglądał tak, jakby przybyło mu kilka lat i doświadczenia, płynącego z nerwów i troski. –Skąd wiedziałeś?

-Znam cię, Aomine. Ale przede wszystkim znam siebie. Sama myśl o tym, by ze sobą skończyć, zostawia ślad w twojej duszy na zawsze. To nigdy cię nie opuści, gdzieś na samym dnie serca wiesz, że jesteś do tego zdolny. Że wystarczy wziąć dobry, ostry nóż albo sznur. Że możesz to skończyć w jednej chwili.

-Myślałem o tym, gdy dowiedziałem się, że Satsuki zginęła – wyznał Aomine. –Wykupiłem nawet leki, które lekarz przepisał mojej matce. Chciałem iść za nią.

-Więc co cię zatrzymało? – zapytał cicho Kuroko. Dotknął dłoni Aomine i nakrył ją swoją. Obaj mieli zimne, wilgotne z nerwów ręce.

-Sumire – powiedział Aomine po krótkiej chwili. –Ona po prostu pojawiła się. Jak światło w ciemności. To nie tak, że całkiem przestałem myśleć o śmierci. Wolę odebrać sobie życie sam niż pozwolić, by zgwałcił mnie i poszatkował jakiś psychol. Ale teraz jest ona i… nie mogę zostawić jej samej – spojrzał na dłoń Kuroko, który trzymał go za rękę. Nie przypuszczał, że zwykły dotyk tak go ukoi.

-To dobrze, Aomine.

-Postanowiłem, że odnajdę ich mordercę – oznajmił. –Odnajdę go, nim skrzywdzi kolejne osoby. Nie chcę iść na kolejny pogrzeb, Tetsu. Nie chcę znów widzieć łez. Nie chcę znów czuć pustki, którą zostawia po sobie każdy z nich. Nie chcę, by skrzywdził ciebie albo Kise!

            Kuroko nic nie powiedział. Klęknął obok Aomine i objął go mocno za szyję, wtulając nos w jego ramię. Po chwili poczuł, jak przyjaciel obejmuje go i opiera czoło o jego bark. Bez słowa zaczął delikatnie głaskać kark Aomine, wiedząc, że to jedno z najbardziej wrażliwych miejsc na jego ciele. Nawet, jeśli nie kochał go już tak, jak kochał kiedyś, nawet, jeśli powiedział sobie, ze po tym uczuciu została tylko nostalgia, nie mógł znieść bólu, który miał w sobie Aomine. Nawet, jeśli teraz jego serce należało do kogoś innego, był przy nim, nie tylko dlatego, że Sumire go o to poprosiła. Wiedział, że Aomine tego potrzebuje.

-Obiecaj mi, Aomine – poprosił szeptem. –Obiecaj mi, że nie zrobisz sobie krzywdy. A gdyby przyszło ci to do głowy, powiesz mnie albo Sumire, dobrze?

-Obiecuję, Tetsu – głos Aomine był zduszony, nie tylko tym, że dociskał usta go jego ramienia, ale też przez emocje, które powoli przełamywały tamę w jego sercu. –Dziękuję.

Kuroko powoli pocałował go w czoło.

-Nie ma za co. Cieszę się, że mogę znów być twoim przyjacielem, Aomine.

-Tetsu… - złapał go za nadgarstek i odsunął się lekko. –Jesteś kimś więcej, niż przyjacielem.

I chociaż jego serce zatrzepotało w piersi, Kuroko wiedział, że Aomine nie miał na myśli nic romantycznego. On również czuł, że ich relacja, po śmierci Momoi, uległa zmianie. Nie wrócili do bycia przyjaciółmi.

Stali się braćmi.

            Sumire szła szpitalnym korytarzem, powstrzymując się od telefonu do Kuroko. Bała się, że Aomine stanie się coś złego, chociaż wiedziała, ze jest w dobrych rękach. Nie znała go na tyle długo, by wejść w jego serce tak głęboko, jak Kuroko, który, z nieznanych jej przyczyn, był dla Aomine osobą znaczącą.

-Wakamatsu? – weszła do jego pokoju, a chłopak odłożył książkę.

Wyglądał lepiej, niż kilka dni temu. Sińce na twarzy i ciele powoli zmieniały barwę, ale wciąż stanowiły ciekawą, chociaż przygnębiającą mozaikę.

-Sumire – powiedział z uśmiechem, prostując się. –Co za miła niespodzianka!

-Witaj – podeszła bliżej i podała mu kosz owoców. –Jak się czujesz?

-Usiądź. Dobrze. Wypiszą mnie za kilka dni i będę mógł wrócić do treningów po przerwie. Zdążę przed kolejnymi zawodami.

Zaśmiała się lekko.

-Czy koszykówka to jedyne, o czym myślicie? – zapytała, siadając na krześle. Nie mogła się zdobyć na to, by usiąść na jego łóżku tak, jak siadywała na łóżku Aomine.

-Och. No tak. Przepraszam.

-Nie przepraszaj – poprosiła. –Właściwie przyszłam, by powiedzieć ci coś związanego z koszykówką, Wakamatsu – przechyliła lekko głowę,

-Tak?

-Zrezygnuję z mojego koła literatury i od nowego semestru zostanę waszym menadżerem.

Kagami zjawił się, wraz z Mitobe i Kogą, dokładnie w tym samym momencie, w którym Sumire wróciła do domu. Pozdrowiła ich gestem, a oni lekko się skłonili. Od Kuroko wiedzieli, że ta dziewczyna nie jest zwyczajna i gdzieś w nich czaił się respekt wobec niej.

-Wejdźcie, proszę – zaprosiła ich.

W środku podała herbatę i ciasto. Nie skomentowała tego, że zarówno oczy Kuroko, jak i Aomine, były podejrzanie czerwone.

-Bardzo dobre – pochwalił Koganei, jako jedyny nie wyczuwając napiętej atmosfery i opychając się ciastem. Mitobe zerknął na niego i tylko ciężko westchnął.

-Dziękuję. To bardzo miłe z waszej strony, że tak dbacie o siebie nawzajem – zauważyła. –Wiem, ze wasz kapitan to zaproponował, ale nie przypuszczałam, że wprowadzicie to w życie.

-Hyuuga nie pozwoliłby nam się wymigać – Kot uśmiechnął się do niej lekko. Był chyba jedyną osobą, której nie przerażał Dar Sumire. Może dlatego, że zawsze był z Mitobe, a gdy był z nim, nic go nie przerażało ani nie martwiło. –Czasem zachowuje się gorzej niż nasi rodzice.

-To musi być miłe – zaśmiała się lekko.

-Na nas czas – powiedział chwilę później Kagami. –Musimy jeszcze przejechać ładny kawałek drogi. Dziękuję, Hana, za herbatę, ciasto i gościnę – bąknął.

-Nie ma za co, Kagami. Mam nadzieję, że jeszcze nas odwiedzicie z Kuroko. Oczywiście, Mitobe i Koganei również.

Chłopcy z Seirin zarumienili się, a Sumire nie mogła się powstrzymać i każdego z nich pocałowała w policzek.

-Kagami, mogę z tobą zamienić słowo? – warknął Aomine i, nie czekając na jego odpowiedź, pociągnął go do pokoju.

            Tam puścił go i oparł się dłońmi o ścianę, zamykając go pomiędzy swoimi ramionami. Patrzył mu w oczy. W jego spojrzeniu nie było smutku, tylko siła.

-Tetsu. Masz o niego dbać, jasne? Jeśli cokolwiek mu zrobisz, albo pozwolisz, żeby coś mu się stało…

Kagami odepchnął go od siebie.

-Zajmę się nim lepiej, niż ty, Aomine.

Kiedy wszyscy wyszli, Sumire usiadła obok Aomine i bez słowa chwyciła go za rękę. Uśmiechnęła się do niego.

-Płakałeś – zauważyła. –Ty i Kuroko.

-Tak – bąknął zawstydzony.

-To dobrze. Płacz oczyszcza i pomaga.

Dotknęła czołem jego czoła i przez kilka minut rozkoszowała się tym, że ma go przy sobie. Gdy zgodziła się namówić go na wyjazd, serce jej pękało i wiedziała, że nie jest jej przykro, że Aomine przejrzał jej grę i odmówił.

Hyuuga leżał w łóżku i łapał oddech. Jego pierś unosiła się i opadała szybko, podczas kiedy serce tłukło niespokojnie w piersi. Riko zaśmiała się i usiadła mu na brzuchu.

-Jesteś naprawdę wrażliwy – zamruczała, całując go po nosie i brodzie. –Mimo, że to ja miałam dwa orgazmy, ty dłużej dochodzisz do siebie.

-Litości – jęknął, ale nie mógł się powstrzymać i objął ją. Oboje wciąż pachnęli sobą, a ich ciała były rozgrzane wzajemną bliskością.

Korzystali z okazji, że jego rodziny nie było i kochali się po raz pierwszy u niego. Riko czuła się inaczej, otoczona wszystkim, co należało do Hyuugi. Nawet to, że patrzyły na nich figurki jego Generałów, jej nie przeszkadzało.

-Myślisz, że to dobrze, że Kuroko jest dzisiaj z Aomine?

-Nie wiem – Hyuuga założył ręce za głowę. –Martwię się o Kuroko. Ma Kagami’ego, ale teraz, kiedy zginęło dwoje członków Pokolenia Cudów, może lepiej dla nich, żeby się do siebie znów zbliżyli. Zresztą, im więcej dobra na świecie, tym lepiej, nie uważasz? – zapytał melancholijnie.

-Kocham cię – oznajmiła, dotykając nosem jego nosa. –Czasem powiesz coś takiego, co sprawia, że topnieję. Naprawdę!

-Riko…- Junpei zaśmiał się. Przewrócił się i teraz to ona leżała pod nim. –Ja ciebie kocham mocniej.

-Och, nie, nie znowu. Ostatnio przerzucaliśmy się tym przez dwie godziny, nim stanęło na tym, że nie da się mocniej.

Uśmiechnął się szeroko i pocałował ją, ucinając protesty. Riko drgnęła, kiedy poczuła, jak Junpei znów się w nią wsuwa i zaczyna lekko poruszać. Przesunęła paznokciami po jego barkach, wzdychając cicho.

            Nie zdawali sobie sprawy z tego, że są obserwowani.

            Mężczyzna wbijał wzrok w ich ciała, splecione na łóżku i zaciskał zęby. Frustracja rosła w jego wnętrzu, aż w końcu wybuchła z ogromną siłą.

            Aomine wyszedł na balkon i odetchnął nocnym powietrzem. Gwiazdy świeciły jasno na niebie, a księżyc był w pełni. Przyjemny, ale chłodny wiatr lekko uniósł jego koszulkę i wśliznął się pod nią, wywołując u niego dreszcze.

-Zmarzniesz – powiedziała Satsuki, stając obok niego.

Aomine drgnął i spojrzał na nią, szeroko otwierając oczy.

            Wyglądała tak, jak zawsze. Długie, różowe włosy opadały na plecy, lekko targane przez wiatr. Na ustach błąkał się delikatny uśmiech. A kiedy spojrzała na niego, dostrzegł w jej oczach miłość i oddanie, które zaczął cenić dopiero wtedy, gdy odeszła.

-Satsuki…

-Dawno się nie widzieliśmy, co? – zapytała. –Schudłeś, Daiki.

-Satsuki… - wyciągnął ramię i przyciągnął ją do siebie. Drgnął, kiedy go objęła. Jej ciało było zimne, chociaż znajome.

-Dusisz mnie, Daiki. Wiesz, po co przyszłam, prawda? – zagadnęła, a za nią zamajaczył cień.

            Tuż za Satsuki stała Shinigami z jego innego snu. Jej czarne włosy spięte były w misterny kok, z którego wysunęło się kilka kosmyków. Delikatnie okalały jej twarz o nieprzeniknionym wyrazie. Katana, którą kiedyś go przecięła, zwisała w jej dłoni.

-Nie, Satsuki…
-Musisz pozwolić mi odejść – szepnęła, cofając się. –Nie mogę tutaj zostać, Daiki.

-Nie, Satsuki…

-Daiki – uśmiechnęła się, lekko przechylając głowę. –Jesteś w dobrych rękach. Sumire cię pokochała. Ona będzie strzegła cię tutaj, a ja… no, gdziekolwiek trafię, będę cię pilnować, dobrze?

-Nie odchodź, proszę, nie chcę być sam!

-Nie jesteś, Daiki. Tetsu, Kise, Sumire… nawet ludzie z Seirin zaczęli o ciebie dbać. Jesteś w dobrych rękach – wspięła się na palce i pocałowała go lekko w usta. –Żegnaj, Daiki.

-Czekaj, Satsuki!

-Aomine!

Sumire złapała go za ręce i odskoczyła, kiedy gwałtownie usiadł na łóżku.

            Pokój rozświetlało tylko światło księżyca w pełni, a przez uchylone okno do środka wpadał chłodny wiatr. Sumire wstała i zamknęła je, odcinając również szum miasta, które nigdy nie zasypiało.

-Krzyczałeś – wróciła do niego i ujęła jego twarz w dłonie. –Znów. Aomine… kolejny koszmar? Chcesz o tym porozmawiać?

-To nie był koszmar – szepnął, tuląc policzek do jej dłoni. –To była obietnica.

So I won't give up
(Więc nie poddam się)

No, I won't break down
(Nie, nie złamię się)

Sooner than it seems life turns around
(Szybciej, niż się wydaje, życie zmieni swój bieg)

And I will be strong even if it all goes wrong
(I będę silny, nawet, jeśli wszystko pójdzie źle)

When I’m standing in the dark I'll still believe
(Kiedy stoję w ciemnościach, wciąż będę wierzyć)

Someone's watching over me
(Ktoś czuwa nade mną)

W rozdziale wykorzystano piosenki „Keep holding on” (Avril Lavigne) oraz „Someone’s watching over me” (Hilary Duff)