Rozdział 17. Loneliness.

I've been living with a shadow overhead

(Żyję z cieniem ponad moją głową)
I've been sleeping with a cloud above my bed

(Śpię z chmurą nad moim łóżkiem)
I've been lonely for so long

(Jestem samotny tak długo)
Trapped in the past, I just can't seem to move on

(Uwięziony w przeszłości, po prostu nie umiem iść doprzodu)

Mimo tego, że trwała przerwa wakacyjna, w sali gimnastycznej Shūtoku słychać było typowe dla gry w koszykówkę dźwięki. Co jakiś czas gwizdek przerywał akcję, a trener wykrzykiwał kilka poleceń. Po chwili znów było słuchać pisk trampków, bieganie i przyjemny dla ucha dźwięk, jaki wydawała piłka wpadając do kosza.

-Dobra, chłopcy, na dziś to koniec – zawołał ich trener, Nakatani. –Uciekajcie cieszyć się wolnością.

-Tak jest, trenerze!

W ciągu kilku minut wrzawa ucichła. Słychać było tylko oddalające się kroki i rozmowę. Mimo to, na sali wciąż ktoś rzucał do kosza.

-Midorima, Takao, wy również idźcie już do domu – zarządził trener, zarzucając sobie torbę na ramię. –Musicie trochę odpocząć.

-Jeszcze poćwiczę – odparł ze spokojem Midorima, trafiając kolejny kosz. Wciąż i wciąż było mu mało. Następnym razem muszą wygrać turniej, a nie zająć trzecie miejsce. Co z tego, że trafiał do kosza za każdym razem, skoro to wciąż za mało?

-Ja również – dodał radośnie Takao. Nie powiedział temu nikomu, ale telefon od Akashi’ego lekko nim wstrząsnął. Nigdy nie przypuszczał, że były kapitan Teiko osobiście poprosi go o opiekę nad Midorimą.

-Tylko uważajcie na siebie w drodze powrotnej – nakazał im Nakatani i wyszedł.

            Chłopcy grali w milczeniu. Wpierw każdy z nich rzucał do kosza, ale potem zaczęli grać jeden na jednego. Chociaż Takao wiedział, że nie ma szans w starciu z Midorimą, wspólna gra sprawiała mu przyjemność. Poza tym, zdawał sobie sprawę z tego, że Midorima tak naprawdę nie miał przyjaciół i było mu go szkoda. To nie tak, że trzymał się z nim z litości; on po prostu nie przejmował się emocjonalną pustynią, jaką roztaczał dookoła siebie Shintarou. Ignorował mur, którym otoczył się as drużyny. Nie wiedział, czego Shin tak bardzo w swoim życiu się boi, że odgrodził się od ludzi, ale nie przejmował się tym. Widział w nim to, czego nie widzieli inni.

-Okej, mam dosyć – jęknął Takao prawie godzinę później. Za oknami było już niemal ciemno, a oni stracili rachubę czasu.

-Kondycja, Takao. Kondycja. Twój szczęśliwy przedmiot to dzisiaj skakanka. Poćwicz jeszcze trochę.

-A twój szczęśliwy przedmiot?

Midorima zdjął ławki czarną bluzę z kapturem.

-Bluza. I czerń. Poza tym, Oha Asa ostrzegała, że wieczorem może być zimno, więc wziąłem cieplejszą niż nasze dresowe.

-O, świetnie – Takao pokazał w uśmiechu wszystkie zęby. –Czyli nie pogniewasz się, jeśli wezmę twoją? Nie mam mojej, zostawiłem w domu, a wieje chłodem.

-Takao – westchnął zrezygnowany Midorima. Wiedział jednak, że spieranie się o to nie ma sensu, bo Takao i tak postawi na swoim. –Jest w szafce. Poczekam przed szkołą. I tak musze coś wziąć z sekretariatu.

-Okej, Shin!

Takao znał szyfr do szafki Midorimy, więc bez trudu ją otworzył. Przez chwilę śmiał się na widok kilku szczęśliwych przedmiotów, które Shin tutaj zostawił, ale potem jego uśmiech z ironicznego zmienił się w ciepły; znalazł wciśnięte w kąt zdjęcie całej drużyny, zaraz po zakończeniu Winter Cup. Chłopaki mogli mówić o nim wszystko, że był oziębły, egoistyczny, wywyższał się, ale Takao wiedział, że gdzieś w głębi serca, Midorima kochał drużynę.

Wciągnął na siebie bluzę i zapiął ją. Bawiło go to, jak wielkie ubrania nosi Shin; musiał sobie podwinąć rękawy, by mieć wolne dłonie.

Kiedy wyszedł z szatni, zauważył, że na dworze się rozpadało. Przeczuwał, że Midorima za chwilę zacznie marudzić, że przez niego czekał na wilgoci, więc postanowił wyjść drzwiami sali gimnastycznej, a nie przez główny hol, jak kolega. Zarzucił kaptur na głowę i pozamykał szatnię, nim wyszedł.

Nie zauważył cienia, który czekał na niego.

Yuna Ito, reprezentantka szkoły w kyūdō, opuściła łuk i ze złością spojrzała w niebo. O ile ciemność była w stanie znieść, bo kort treningowy dla łuczników był dobrze oświetlony, tak deszczu już nic nie powstrzymywało. Nie chciała, by jej ukochany łuk z drewna, bambusa i skóry zwilgotniał, więc opuściła go i poczuła przyjemny ból w ramieniu.

Idąc w stronę szkoły, wspomniała swoje początki z tym sportem. Jej ojciec uznał, że zapisanie jej na kyūdō to jedyny sposób, by niesamowicie aktywną i wścibską dziewczynkę nauczyć spokoju i opanowania. Yuna zachichotała; spokojna i opanowana była tylko wtedy, gdy strzelała. Bez łuku w ręce, poza kortem, była niczym chochlik (tak też często ją nazywano): złośliwa, wesoła, roześmiana, wszędzie było jej pełno, a jej wciąż było mało. Kochała życie i chciała go doświadczać jak najwięcej.

Była tak zamyślona, ze dopiero kiedy wyszła zza rogu, usłyszała krzyk. Momentalnie wróciła myślami na ziemię i odruchowo mocniej ścisnęła łuk, a prawa ręka, wyćwiczona przez lata, natychmiast sięgnęła po strzałę.

            Nieopodal wyjścia od szatni, leżał niewyraźny w półmroku kształt, w którym, tylko dzięki dobremu oku, rozpoznała człowieka. Inny, zielonowłosy, pochylał się nad nim i przyciskał mu coś do piersi.

Czy on próbuje zatrzymać krwawienie?, pomyślała Yuna i zrobiła kilka szybkich kroków w ich stronę, kiedy dostrzegła, że za nimi majaczy cień. W blasku lampy dostrzegła, jak unosi nóż i chce wbić go w plecy mężczyzny, który klęczał.

Zareagowała odruchowo. Nie zastanawiała się nad tym; uniosła łuk i strzeliła, celując w ramię mężczyzny.

Midorima nawet nie wiedział, co zajęło Takao tak długo czasu, dlatego też postanowił iść go poszukać. Kiedy nie znalazł go w szatni, wyszedł na zewnątrz i dostrzegł leżącego chłopaka, w bluzie zakrwawionej tak, że z trudem rozpoznał w niej swoją własną. Nim zadzwonił po pogotowie, zdjął swoją bluzę i przycisnął do ran Takao; wiedział, że jest źle. Kolega był strasznie blady, a jego sine wargi były rozchylone. Krew przeciekała przez palce Midorimy, a on miał świadomość, że ran jest za wiele, by mógł je wszystkie zatamować.

Nie zauważył cienia za sobą, dopóki w okularach nie odbił mu się nóż. Odwrócił się, ale było za późno, by zareagować, nie zdążyłby nawet unieść ręki, by się osłonić.

Kiedy już myślał, że zginie, strzała wytrąciła mężczyźnie nóż z ręki. Napastnik cofnął się, a Midorima szybko obejrzał. Widząc, jak biegnie ku nim dziewczyna, w tradycyjnym stroju do kyūdō, zamrugał szybko oczami. To chyba nie był sen?

Napastnik wyciągnął zza paska ogromne nożyce, ale Yuna stanęła nieopodal i znów wycelowała w niego z łuku.

-Jeden ruch, a tym razem nie trafię w broń, tylko w ciebie! – zawołała. –Odsuń się od nich!

Nie przewidziała, że mężczyzna rzuci nożycami w nią. By się uchylić, musiała opuścić łuk. W ułamku sekundy napastnik znalazł się tuż obok niej. Z całej siły odepchnął ją, a Yuna upadła na ścianę, po której się osunęła.

Chwilę później mężczyzna znikł w mroku.

            Midorima próbował jakoś zareagować. Miał wrażenie, ze on porusza się w zwolnionym tempie, podczas kiedy świat dookoła biegł przed siebie na oślep. Takao wciąż krwawił, a nieznajoma dziewczyna powoli wstawała z klęczek.

            Dopiero w szpitalu zaczęło do niego powoli docierać to, co się stało. Siedział na izbie przyjęć, a ludzie dookoła niego biegali i w pośpiechu wykrzykiwali polecenia. Przecież to był jego żywioł, chciał być lekarzem, jak jego rodzice. Powinien móc nadążać za akcją, ale gdzieś w środku wciąż drżał, a gdy zamykał oczy, pod powiekami widział krwawiącego Takao. Wciąż go operowano, chociaż lekarze mówili, że to cud, że dotarł żywy do szpitala.

-Shintarou! – usłyszał nad sobą i podniósł głowę.

Ku niemu biegli jego rodzice. Mógł się domyślić, że będą na dyżurze. Prawie w ogóle nie opuszczali szpitala. Nie spodziewał się wiele i też niewiele dostał; chociaż widział w ich oczach troskę i niepokój, żadne z nich nie dotknęło go pocieszająco. Matka tylko schyliła się, by obejrzeć jego dłonie.

-To twoja krew, synu?! – zapytała szybko, a Midorima spojrzał na swoje palce. Nawet nie zauważył, że są brudne. Na bandażu, którym owinięte miał palce lewej ręki, krew powoli zasychała i robiła się brązowa.

-Nie, mamo. To wszystko krew Takao – mruknął. Pani Midorima odetchnęła z ulgą i spojrzała na syna.

-Ktoś cię napadł?

-Nie, napadł Takao. Próbowałem zatamować krwawienie, ale ran było zbyt wiele.

-Pójdę zobaczyć, jak radzi sobie twój kolega – powiedział beznamiętnie jego ojciec i skierował się w stronę bloku operacyjnego, zostawiając żonę i syna samych.

-Cieszę się, że nic ci nie jest – powiedziała matka, ale Midorima wiedział, że to tylko słowa.

            W końcu był ich doskonałym, idealnym dzieckiem. Przemyślanym i zaplanowanym już od chwili poczęcia, tak jak jego siostra. Rodzice nie poświęcali im wiele czasu, pilnowali jedynie, by prywatni nauczyciele i nianie dobrze wykonywały swoje obowiązki. Oboje byli bardzo zapracowani; jego ojciec był ordynatorem szpitala, a matka kierowała zespołem chirurgicznym. Częściej ich nie było w domu, niż byli. Nigdy ze sobą nie rozmawiali. Nawet z siostrą Midorima nie miał dobrych relacji. Może byli bliżej, niż z rodzicami, ale ich drogi rozeszły się już na wczesnym etapie dzieciństwa. Ona zajmowała się przedmiotami artystycznymi, grała na pianinie i śpiewała, on był najlepszy z chemii i biologii, no i zajmował się koszykówką. Rodzice nawet znaleźli im przyszłych małżonków.

            Ich rodzina była niczym innym, jak pustą skorupą, którą łączył tylko wspólny adres i nazwisko. Jego rodzice nigdy nie byli na żadnym przedstawieniu swojej córki, na żadnym meczu swojego syna. Pozwalali im na te „rozrywki”, dopóty, dopóki nie pogarszało to ich ocen w szkole.

-Takao jest wciąż operowany – oznajmił jego ojciec, wracając. –Zajmuje się nim najlepszy zespół. Żono, za kilka minut będziesz im potrzebna.

-Świetnie.

Tak, Midorima wiedział, że jego rodzice są w swoim żywiole. Zajęli się swoimi sprawami, podczas gdy on objął się ramionami i wciąż czekał.

            Yuna przebrała się w dresowe spodnie i koszulkę, po czym po raz setny zapewniła pielęgniarkę, że nic jej nie jest. Już lekarzom z karetki mówiła, ze wszystko jest okej, ale mimo to, zabrali ją do szpitala. Aż bała się pomyśleć, jak jej ojciec będzie szalał ze zmartwienia, kiedy do niego zadzwonią z policji, mówiąc, że córka spotkała się oko w oko z mordercą koszykarzy.

            Wyszła z gabinetu, kiedy pielęgniarka na chwilę spuściła ją z oka, po czym puściła się truchtem przez szpital, jak najdalej od kobiety, która najchętniej położyłaby ją do łóżka.  Musiałaby dziewczynę pasami do niego przykuć; adrenalina wciąż buzowała w jej żyłach, więc nie potrafiła usiedzieć w miejscu jeszcze bardziej niż zwykle. Dlatego też, zamiast dzwonić do ojca, który zacząłby panikować, zadzwoniła po swoją kuzynkę i opowiedziała jej wszystko.

            Spacerowała korytarzami, jedną ręką dotykając cały czas ściany. Lubiła takie duże, zatłoczone miejsca, chociaż smuciło ją to, że wszyscy zgromadzeni tutaj ludzie cierpią z jakiegoś powodu.

            Gdy dostrzegła znajomą, zieloną czuprynę, podeszła, splatając ręce za plecami. Był tak wysoki, że nawet gdy siedział, a ona stała, nie musiała się specjalnie nachylać, by spojrzeć mu w oczy.

-Cześć – przywitała się.

Midorima uniósł głowę i przyjrzał się drobnej blondynce o jasnych, zielonych oczach. Chwilę zajęło mu skojarzenie jej z łuczniczką, która ich dzisiaj uratowała. Była w innym stroju, który sprawiał, że wyglądała całkiem inaczej, bardziej niewinnie.

-Cześć – bąknął.

Nie lubił rozmawiać z dziewczynami. Owszem, nie stanowiło to dla niego problemu, dopóki płaszczyzną rozmowy była szkoła. Ale w tematyce, która nie obejmowała nauki, w ogóle sobie nie radził.

-Jak się ma twój kolega? – zapytała, siadając obok niego.

-Wciąż go operują – Midorima zacisnął dłonie na kolanach.

-Och – Yuna rozejrzała się dookoła. –To nie jest blok operacyjny, prawda? To izba przyjęć. Czemu nie jesteś tam, gdzie on cię potrzebuje?

-He? On potrzebuje teraz zespołu chirurgów, a nie mnie.

Yuna zmarszczyła brwi. Ten chłopak był tak napięty, jak cięciwa w jej łuku. Przeczuwała, że jeszcze trochę i pęknie. Bezwiednie wyciągnęła dłoń i złapała go za rękę. Poderwała się i pociągnęła go za sobą.

-Chodź. Dotrzymajmy mu towarzystwa – oznajmiła i zmusiła otumanionego Midorimę, by poszedł za nią.

            Riko była wdzięczna mamie Hyuugi, że pożyczyła mu samochód. Chłopak całkiem niedawno zdał prawo jazdy i wciąż jeszcze nie był wybitnym kierowcą, ale przynajmniej nie miała kłopotów, by nocą przejechać przez pół Tokio. Wolała milczeć, by nie przeszkadzać mu w skupianiu się na prowadzeniu. Jej ojca nie było w mieście, znów był w Ameryce, gdzie był osobistym trenerem gwiazd NBA. Na szczęście, Hyuuga był z nią, kiedy dostała wiadomość.

            Telefon od Yuny ją zaskoczył. Były bliskie sobie, chociaż chodziły do różnych szkół. Ich matki były siostrami; po śmierci mamy Riko, jej siostra próbowała nie dopuścić do „schłopaczenia" się siostrzenicy. Czasem wpadała do nich do domu, to od niej Riko uczyła się gotować (aczkolwiek ciocia nic nie mówiła o dosypywaniu witamin i suplementów do jedzenia!). Kagetora prowadził salę gimnastyczną i cechował się zajęciami z koszykówki, podczas gdy wujek Ito, ulubiony wujek Riko, prowadził szkołę kyūdō, w której wyszkolił swoją córkę na przyszłą profesjonalną łuczniczkę.

Riko jednak nigdy nie podejrzewała, że jej kuzynka stanie na drodze mordercy, który zaatakuje Midorimę. I łukiem ocali jego życie.

-Nie denerwuj się tak, twojej kuzynce nic nie jest – powiedział Hyuuga, gdy zatrzymali się na światłach.

-Powiedziała, że Midorimie również nic nie jest. Ale zastanawiam się, czemu ten morderca zaatakował Takao. On nie jest członkiem Pokolenia Cudów.

-Nie wiem – Hyuuga ruszył, kiedy zrobiło się zielone. Kawałek dalej zjechał do zatoczki, gdzie czekali na nich Kagami z Kuroko.

            Usadowili się z tyłu i zapięli pasy, a Hyuuga znów włączył się do ruchu. Nawigacja w samochodzie prowadziła ich najkrótszą możliwą trasą do szpitala.

Tylko ją było słychać w aucie.

            Znaleźli blok operacyjny całkiem szybko. Jako że pielęgniarki znały Midorimę, dowiadywał się wszystkiego na bieżąco. Yunie niewiele mówiła terminologia medyczna, ale określenie „zatrzymanie akcji serca” oraz „stan krytyczny” już owszem. Widziała, jak Midorima zaciska pięści i siada na ławeczce.

            Kiedy podeszła bliżej, uderzyła w nią samotność, jaka otaczała tego chłopaka. Normalnie jego rodzice powinni już przy nim być, płacząc ze szczęścia, że ich dziecku nic nie jest. Powinni go otaczać przyjaciele, którzy mówiliby, że wszystko będzie dobrze, nawet, jeśli sami w to nie wierzyli. Powinien czekać tu, otoczony bliskimi, którzy pomogliby mu radzić sobie z tym wszystkim.

A tymczasem był sam.

-Hej, jeśli jest ktoś, po kogo mogłabym zadzwonić, to powiedz – zaczęła, podchodząc bliżej. –Twoi rodzice…

-Tu jesteś, Shintarou. Tyle razy mówiłem ci, żebyś nie chodził tam, gdzie ci się podoba – pan Midorima westchnął ciężko. –Mniejsza z tym. Rozmawiałem z twoją matką. Udało im się zszyć uszkodzone narządy i połączyć naczynia krwionośne, ale stracił za dużo krwi. Wiesz, jaka jest jego grupa?

-Takao ma grupę krwi zero, tato. Czy mama mówiła ci coś jeszcze?

-Mama wciąż operuje.

Midorima zaklął w myślach. Grupa krwi zero nie dosyć, że była bardzo rzadka, to jeszcze mogła dostać transfuzję tylko z tej samej grupy.

-Cholera – jego ojciec skinął na pielęgniarkę. –Każ przywieźć z magazynu 2 jednostki grupy zero, a także ściągnąć następne 4 z najbliższych szpitali. Szybko!

Midorima znów opuścił głowę i zacisnął pięści. Z chęcią oddałby krew, ale nie miał tej samej grupy, co Takao. Jego ojciec odszedł bez słowa. Shintarou dobrze wiedział, że grają z czasem. Jeśli Takao stracił tak wiele krwi, że muszą mu ją przetaczać natychmiast, pełnymi jednostkami, było naprawdę źle.

-Przepraszam – poczuł, jak ktoś obejmuje go za ramiona, a jego czoło dotknęło czegoś ciepłego.

Szybko uniósł głowę, ale tylko po to, by nosem przejechać po koszulce dziewczyny, nim spojrzał jej w oczy. Jej ramiona obejmowały jego kark, a ona sama palcami głaskała go po włosach.

-Co…ty…wyprawiasz?!

-Przytulam cię – odparła, zaskoczona jego reakcją. –Wyglądałeś jakbyś tego potrzebował.

            Midorima szeroko otworzył oczy. Nikt, nigdy go nie przytulił. Nawet gdy był dzieckiem, rodzice klepali go tylko po ramieniu, a za największa pieszczotę uznawali pogładzenie go po głowie, kiedy dobrze się spisał. Nigdy nie szukał komfortu, jaki niosły ze sobą czyjeś ramiona, obejmujące jego kark. Nigdy nie myślał, że to może być takie… przyjemne.

-No już, nie wstydź się – Yuna uśmiechnęła się do niego. –I tak nikt nie zwraca na nas uwagi.

Midorima powoli uniósł ramiona. Nagle czuł się tak, jakby nie były częścią jego ciała. Były sztywne i niezgrabne, chociaż na boisku były jego największym atutem. Jego serce biło szybko, a cały stres i strach powrócił, z większą mocą. W końcu niepewnie zacisnął dłonie na jej plecach i zamknął oczy.

-Widzisz? Nie bolało – szepnęła.

Nie potrafiła przejść obojętnie obok cierpiącego człowieka. Nigdy. A samo patrzenie na Midorimę ją bolało. Rozumiała to, ze jego matka wciąż operuje, a ojciec jest w nawale pracy. Ale żeby chociaż na chwilę nie dotknąć syna? Po chwili, po metodzie, w jakim Midorima ją objął, zrozumiała, że tego chłopca nikt nigdy nie pocieszał w ten sposób. Dlatego też mocno się do niego przytuliła. Nawet, jeśli była mu obca i nieistotna, to wciąż była człowiekiem, który może dawać ciepło.

-Będzie do…

-Shintarou!

Chłopak odsunął się od niej tak szybko, jakby ktoś wylał mu na głowę wiadro zimnej wody. Wstał, i Yuna ze zdumieniem zauważyła, że sięga mu zaledwie do serca. Obróciła się, nie chcąc zostać przyłapaną na gapienie się na jego pierś.

            W ich stronę szedł szybkim krokiem chłopak o krwiście czerwonych włosach. Kiedy zauważyła jego oczy, cofnęła się o krok; tęczówki miały inne kolory. Na swój sposób było to przerażające.

-Akashi?

-Shintarou? Dzięki Bogu, nic ci nie jest – Akashi stanął obok nich. Mimo późnej pory, miał na sobie dżinsy i odprasowaną koszulę. Krawat miał lekko poluzowany, ale wciąż na swoim miejscu.

-Akashi, co ty tutaj robisz? – zapytał podejrzliwie Midorima.

-Jestem w Tokio w związku z pracą mojego ojca, ale to teraz nieistotne – Akashi machnął ręką. –Lepiej powiedz mi, co się wydarzyło.

            Nim jednak Midorima był w stanie powiedzieć cokolwiek, za plecami Akashi’ego, zza rogu, wychylił się Kagami, Kuroko, a tuż za nimi szła ich trenerka i kapitan. Nie zdążył jednak zapytać, co też, do cholery, oni tutaj robią, kiedy Yuna rzuciła się na Riko. Spotkały się w połowie drogi i mocno objęły.

-Midorima, dobrze widzieć, że nic ci nie jest – powiedział Kuroko. –Akashi, co ty tutaj robisz…?

-Akurat jestem z wizytą w Tokio, już powiedziałem to Shintarou. Dowiem się w końcu, co stało się w was…

-Midorima!

Do wszystkich zgromadzonych nagle dołączyli rodzice Takao, z którymi wreszcie udało się skontaktować. Zasypali Midorimę pytaniami, więc pozostali cofnęli się i skupili w grupce. Yuna wciąż obejmowała Riko, opierając policzek na jej ramieniu.

-Cyrk na kółkach – powiedział Hyuuga, drapiąc się w kark.

Akashi gniewnie zacisnął wargi. Nie przywykł do tego, ze go ignorowano. Mimo to, czuł jednak żal, że wraz z garstką zawodników Seirin nie pojawił się Izuki.

-Yuna, nic ci nie jest? – zapytała Riko, głaszcząc kuzynkę po włosach.

-Nie – mruknęła. –Tylko otarcia. Midorima też jest cały.

-Och, ulżyło mi – westchnęła trenerka Seirin.

-Opowiedz mi, co się stało, dziewczyno – polecił Akashi, zakładając ręce na piersi.

Yuna obróciła się i opowiedziała mu wszystko, od momentu, w którym skończyła swój trening. Chociaż oczy tego chłopaka ją przerażały, nie bała się go aż tak, by czuć chęć ucieczki. Kiedy przywykła do tego, że mają różne barwy, dostrzegła w nich coś więcej; zmęczenie, smutek.

Samotność.

            Midorima nie chciał wracać do kręgu wzajemnego wsparcia, jaki otoczył nieznajomą mu dziewczynę. Nagle zrobiło mu się głupio; uratowała jego i Takao, a on nawet nie wiedział, jak ma na imię. Przytulała go, a on nie wiedział, jak do niej mówić!

-Shintarou – powiedział Akashi sucho, kiedy wreszcie do nich dołączył – jak czuje się twój kolega?

-Przetaczają mu krew – powiedział Midorima. –Ty – wycelował palcem w Yunę. –Chodź ze mną na chwilę.

Riko gniewnym spojrzeniem zmierzyła Midorimę od stóp do głowy, ale Yuna poklepała ją lekko po ramieniu i odsunęła się. Akashi również wyglądał na zdenerwowanego tym, że nikt nie zwracał na niego uwagi.

            Midorima poprowadził Yunę korytarzem do szyby, przez którą widać było izolatkę na OIOMie. Przyłożył rękę do szkła, jakby chciał dotknąć Takao, który leżał na łóżku. Obok niego siedziała pielęgniarka, która delikatnie trzymała go za rękę. Midorima widział, jak po drugiej stronie korytarza jego matka tłumaczy coś rodzicom Takao.

-Midorima? Wszystko okej? – Yuna lekko dotknęła jego ramienia, wyrywając chłopaka z zamyślenia.

-Tak – mruknął. Ukłonił się jej sztywno. –Dziękuję za pomoc. Słowa nie mogą oddać tego, co czuję. Uratowałaś nas obu.

-Daj spokój, każdy by się tak zachował – zamachała szybko rękoma, czując się głupio, kiedy tak się pochylał. –Najważniejsze, że nic ci nie jest. Znaczy się, że zdążyłam, wiesz, nim ciebie również dźgnął. Ale gdybym była szybsza, może twój kolega… – zerknęła ze smutkiem do wnętrza izolatki. Takao wydawał się leżeć niczym szmaciana laleczka, z włosami rozrzuconymi w nieładzie na białej poduszce.

-Dzięki tobie przynajmniej dostał szansę – mruknął Midorima, prostując się. –Panno…?

-Ito. Yuna Ito. Ale mów mi Yuna – delikatnie złapała go za rękę. –Poradzisz sobie? Od teraz?

            Midorima poczuł, że na jego policzku pojawia się rumieniec. Szybko odwrócił wzrok, by ukryć swoje własne zawstydzenie.

-Poradzę. Jeszcze raz dziękuję, Ito.

            Akashi gryzł się z własnymi myślami. Wpatrywał się w grupę, która stała obok, ale wiedział, że nie jest jej częścią. Był zły, niespokojny, od kiedy Izuki przestał mu odpisywać. Wszystkie wiadomości, jakie do niego wysłał, przeszły bez odpowiedzi. Gdyby coś stało się złego Izuki’emu, jakoś by się dowiedział.

Jakoś.

            Gdy Midorima i dziewczyna, którą kojarzył z widzenia, wrócili, zaczął wsłuchiwać się w rozmowę. Zastanawiał się, skąd ją zna, i w końcu na to wpadł.

Zawody w kyūdō!

-Dlaczego Takao? – Kagami głośno zapytał o to, o czym myśleli wszyscy. –Nie jest członkiem tego waszego Pokolenia.

-Może to nie ten sam morderca? – Riko pozwoliła, by Hyuuga objął ją za ramiona. Czuła się wtedy pewniej.

-Nie sądzę. Sama metoda też jest inna – powiedział kapitan Seirin. –Naśladowca?

-Bluza! – krzyknął nagle Midorima i wszyscy spojrzeli na niego. Mijająca ich pielęgniarka syknęła, ze mają być cicho, podczas kiedy Midorima uderzył pięścią w ścianę. –To wszystko moja wina – wymamrotał zduszonym głosem.

Usiadł na krzesełku i ukrył twarz w dłoniach. Riko spojrzała na Hyuugę i już otwierała usta, by coś powiedzieć do Midorimy, jako jego senpai, zapanować nad sytuacją, kiedy Yuna usiadła obok zawodnika Shūtoku. Trenerka Seirin była zaskoczona, widząc, jak jej kuzynka delikatnie obejmuje swoim ramieniem ramiona Midorimy. Czy coś ich łączyło?

-Moja bluza. Takao nie wziął swojej, więc pożyczyłem mu moją. Potrzebowałem zaświadczenie z sekretariatu, więc wychodziłem nie, jak zawsze, z sali, tylko głównym wejściem. On wychodził z szatni. W mojej bluzie.

-Ten psychol zapewne się pomylił – powiedział cicho Kagami, czując współczucie dla Midorimy. Nie wyobrażał sobie nawet, jakie to uczucie mieć na rękach czyjąś krew.

-Wziął Takao za mnie. I kiedy się zorientował, zamiast go uprowadzić, zaatakował – dokończył cicho Midorima.

-To nie twoja wina – szepnęła Yuna. –Nie zrobiłeś nic złego.

Nawet jeśli to, co mówiła, było prawdą, Midorima i tak czuł się winny. To on powinien leżeć teraz w izolatce i walczyć o życie, nie Takao. On nie zawinił niczym. Jedyne, co zrobił, to próbował się z nim zaprzyjaźnić.

-Czy ktoś z was ma grupę krwi zero? – wyszeptał. –Takao potrzebuje transfuzji, nie wiem, jak wielu jeszcze.

-Hmm. Z tego, co pamiętam, Teppei ma taką grupę – zaczęła Riko. –I Furihata.

-Kiyoshi odpada jako dawca, jest teraz na lekach. Zadzwonię do Furihaty i namówię go, żeby przyjechał – powiedział Hyuuga.

-Dlaczego? – zapytał Midorima, podnosząc głowę. Czuł ciepło Yuny u swojego boku. –Dlaczego mi pomagacie?

Kuroko uśmiechnął się do niego lekko.

-Właśnie tak rozwiązuje się sprawy w Seirin, Midorima – oznajmił łagodnie, wiedząc, że również Akashi nadstawia uszu. –Nie zostawiamy nikogo w potrzebie. Nikogo.

Jikyeobwa neukkyeobwa

(Obserwuj i poczuj to)
Seoro dareuda haedo My friend

(Nawet jeśli się różnimy, mój przyjacielu)
Honjaga aniya dasi ireona

(Nie jesteś sam, więc wstań ponownie)

W rozdziale wykorzystano piosenkę „Way back into love” (Hugh Grant & Haley Bennett) oraz „Stand Up” (J-Min). Obie te piosenki tak strasznie, strasznie mocno kojarzą mi się z Midorimą~