Rozdział 19. Narada.

You make me feel out of my element

(Sprawiasz, że czuję się nieswojo)
Like I'm walkin' on broken glass

(Jakbym chodził po potłuczonym szkle)
Like my worlds spinnin' in slow motion

(Jakby mój świat obracał się w zwolnionym tempie)
And you're movin' too fast

(A Ty poruszasz się za szybko)

Yuna weszła do szpitala, rozglądając się dookoła tak, jakby robiła coś złego i ktoś miał ją zaraz na tym przyłapać. Dyskretnie minęła dyżurkę pielęgniarek, próbując nie zwracać uwagi ani na siebie, ani na wielki, niebiesko – pomarańczowy balonik, który miała przywiązany do małego palca. O tym, gdzie leży Takao, dowiedziała się dzień wcześniej, kiedy odwiedzili ją członkowie drużyny Shutoku.

Jej ojciec był zaskoczony, kiedy koszykarze stanęli na progu ich szkoły i poprosili o widzenie z dziewczyną. Gdy do nich wyszła, wszyscy formalnie się jej ukłonili, a głos zabrał kapitan, Taisuke Otsubo.

-Dziękujemy – zagrzmiał.

-Za co? – zapytała, obejmując się ramionami. Czuła, jak palą ją nie tylko policzki, ale również szyja. Zdradliwy rumieniec!

-Uratowałaś Takao i Midorimę, Ito! Cała drużyna jest twoim dłużnikiem!

-Wszyscy jesteśmy do twoich usług!

-Tak! – zakrzyknęli chórem chłopcy.

Yuna szybko wyciągnęła ręce i zaczęła ich uspokajać, jednocześnie kłaniając się przepraszająco sąsiadom i ludziom, którzy byli świadkami tej sceny.

-Dajcie spokój, chłopaki – zaczęła, podchodząc do nich. Czuła się przy nich niesamowicie malutka (kapitan Otsubo był nawet wyższy od Midorimy!). –Lepiej powiedzcie mi, jak oni sobie radzą – poprosiła. –A najlepiej… wejdźcie do środka.

Jej matka również była zdumiona tym, kiedy drużyna koszykówki wpakowała się do ich kuchni, ale szybko dla każdego znalazło się krzesło (ewentualnie kawałek podłogi i wygodna poduszka). Wkrótce też wszyscy dostali kubek herbaty i kawałek ciasta. Yuna wiedziała, że jej mama właśnie awansowała w oczach chłopców z Shutoku do rankingu bogini.

-Więc? Co słychać? – zapytała niezręcznie.

-Takao obudził się wczoraj rano ze śpiączki. Z tego, co mówił Midorima, wprowadzili go w farmakologiczną śpiączkę – wyjaśnił. –No a wczoraj się wybudził. Lekarze oznajmili, że się z tego wyliże, chociaż prawdopodobnie przez dłuższy czas będzie musiał zostać w szpitalu, nie wiadomo też, co z powrotem do koszykówki.

-Ale najważniejsze, że żyje – dodał Kiyoshi Miyaji.

-No, gdyby nie ty, Ito, to obaj mogliby… no, wiecie.

-Albo Takao umarłby pod szkołą, a Midorimę znaleźliby po kilku dniach… no, wiecie!

-Ej, ej! – Otsubo ich uciszył. –Jesteśmy w obecności damy, nie zapominajcie się! Wybacz, są nieprzyzwyczajeni do obecności kobiet, Ito.

-Jasne, spoko – Yuna podrapała się w brodę, nie bardzo wiedząc, jak zareagować. Chłopcy wpatrywali się w nią przepraszająco. –Słuchajcie, a jak radzi sobie Midorima?

-Obwinia się – westchnął Miyaji. –Odwiedzał Takao przez te kilka dni, nawet kiedy ten wciąż spał. No i załatwił mu izolatkę, tak, by nikt mu nie przeszkadzał. Naznosił też szczęśliwych przedmiotów tyle, że Takao zostanie najszczęśliwszym człowiekiem na ziemi, przysięgam, o ile Midorima go nimi nie przytłoczy.

-Rozmawiał z wami?

-Nie. On nigdy z nami nie rozmawia. Znaczy się, rozmawiamy, ale tylko o koszykówce. Jedyną osobą, która do niego zagaduje, jest Takao.

-Och, rozumiem – Yuna zmarszczyła brwi. –To jeszcze raz, gdzie leży Takao?

-Sala 123B, trzecie piętro, wschodnie skrzydło – powtarzała pod nosem, patrząc na oznaczenia dla gości. W tak wielkim budynku łatwo się było zgubić, ale wkrótce udało jej się odnaleźć pokój Takao.

            Tak, jak mówili chłopcy z Shutoku, pełen był szczęśliwych przedmiotów. Znaczy się, ta góra wszelakich dóbr musiała być tym, co Oha Asa ogłosiła przynoszącym szczęście absolutnym – musisz – to – mieć. Yuna aż zatrzymała się w pół kroku, przez szybę patrząc na stos pierdółek, który znajdował się wszędzie; w kącie, na stoliku, na krześle, na podłodze. Nawet koc, którym nakryta była kołdra, pod którą leżał Takao, wyglądał na kolejny gadżet.

Gdy weszła do środka, Takao z trudem usiadł na łóżku. Widać było, że jeszcze daleko mu do pełni sił. Był blady, a pod oczami miał sińce. Jego skóra miała chory, lekko szarawy kolor i wyglądała na delikatną niczym papier. Mimo to, jego oczy spojrzały na nią żywo, a na sinych wargach pojawił się słaby uśmiech.

-Czym zawdzięczam wizytę takiej piękności? – zapytał.

-Hej – przywitała się, nagle żałując, że w ogóle tu przyszła. –Jestem Yuna. Wiem, że się nie znamy…

-Yuna? – Takao zmarszczył brwi. Widać było, że próbuje sobie coś przypomnieć, ale w końcu zrezygnował. –O tobie Shin opowiadał mi wczoraj, prawda? To ty nas uratowałaś?

-Tak. Chyba tak. Znaczy się – przeczesała nerwowo palcami włosy. –Znaczy się no, to ja strzeliłam do tego psychola.

-Jesteś odważna – Takao wyciągnął rękę i wykonał przywołujący gest. –Wejdź, wejdź. Wiem, że wyglądam okropnie. Muszę zwolnić mojego stylistę.

-Taaak, źle ci w tej bieli – odpowiedziała, chcąc dać mu do zrozumienia, że rozumie jego żart. Podziwiała go. Przeżył, z trudem uczepiwszy się iskierki życia, która w nim została. –Przyszłam ci tylko powiedzieć, że cieszę się, że z tego wyjdziesz.

-Dzięki tobie – dodał. –Muszę ci podziękować.

-Daj spokój. Wszyscy nic tylko mi dziękujecie – usiadła z rozmachem na krześle obok jego łóżka i podała mu balonik. Wypełniony helem, wbijał się aż pod sufit. Na niebieskim tle, pomarańczowe literki życzyły powrotu do zdrowia.

-Uratowałaś nie tylko mnie, ale przede wszystkim Shina..

            Takao przywiązał balonik do ramy swojego łóżka. Chciał tym ukryć drżenie rąk, które nie było wywołane tylko tym, że był osłabiony. Na samą myśl o tym, że gdyby morderca się nie pomylił, albo, co gorsza, gdyby Yuna nie pojawiła się w porę, Midorima wpadłby w jego ręce. I spotkałby go los gorszy od śmierci. Gwałt, ból, tortury. Już wolałby wykrwawić się na chodniku niż pozwolić, by jego przyjaciela spotkało coś takiego.

-Byłam tylko w dobrym miejscu w dobrym czasie – zapewniła go.

            Chłopak poczuł, jak obiema dłońmi nakrywa jego dłonie. Poderwał głowę i spojrzał w jej zielone oczy. Nagle poczuł, jak zalewa go fala ciepła i spokoju.

-Poradzisz sobie – oznajmiła Yuna, lekko nieobecnym głosem, jakby przemawiała z oddali. – Jejku, ale masz zimne dłonie! – zawołała już normalnie, jakby poprzedniego zdania nie wypowiedziała. –Zamknę okno.

-Nie, zostaw. Wiosna jest w tym roku piękna – Takao lekko zacisnął palce na jej palcach. –Chciałbym, żeby Shin też się nią cieszył. Ale on się obwinia. Wczoraj przez cały czas, kiedy lekarz pozwolił mu u mnie być, przepraszał. A ja się cieszę. Cieszę się, że to ja, nie on. On nie umie sobie radzić ze wszystkim, nie umiałby sobie dać rady z bólem i… i tym wszystkim. Chwila, dlaczego ja ci to mówię? – zamrugał szybko oczami, jakby nagle się ocknął.

Yuna poklepała go po dłoni.

-Nie wiem. Ale ludzie zawsze wszystko mi mówią – wyjaśniła. –Hej, czy to manga Tite Kubo?!

-Tak. Uwielbiam Bleach!

-Ja też!

            Takao, chcąc wrócić do tematu, już miał zapytać o to, dlaczego wszyscy wszystko jej mówią, ale wtedy w drzwiach stanął Midorima. Kazunari po prostu wiedział, że pierwszym, co zauważył, było to, że Yuna trzyma go za ręce.

-Cześć, Shin – przywitał się. –Co tym razem masz?

-Oha Asa przewidziała dzisiaj parasolkę jako twój szczęśliwy przedmiot – oznajmił Midorima, wchodząc do środka i zamykając za sobą drzwi. Położył troskliwie parasolkę na stole, obok zielonej żaby i pudełka z pozytywką.

-Dziękuję. Znasz Yunę, prawda?

-Tak. Witaj, Ito.

-Cześć, Midorima – Yuna ostrożnie wyswobodziła ręce z dłoni Takao.

-Jak się czujesz? – zapytał Midorima, podchodząc do łóżka przyjaciela.

-Dobrze. Twoja mama dzisiaj u mnie była.…

            Podczas gdy Takao mówił o swoim dniu, Yuna w skupieniu przyglądała się Midorimie. Widziała, jak skupia się na tym, co mówi do niego Kazunari, ale widziała też, jak coraz mocniej zaciska pięści. Coś było z nim nie tak.

-Pójdę już – oznajmiła, wstając. Poprawiła koszulkę i uśmiechnęła się do obu chłopaków.

-Zostań jeszcze, Yuna!

-Przyjdę jutro – obiecała. –Przyniosę ci najnowszy tom Bleach, bo pewnie się nudzisz, co? I może jeszcze Shounen Jump?

-Jesteś aniołem – jęknął Takao. –Prawda, Shin?

-Zaiste – Midorima poprawił okulary i założył ręce na piersi.

Palce lewej, jak zawsze, miał obwiązane bandażami. Musiała przyznać, że ubrany w proste dżinsy i rozpiętą pod szyją czarną koszulę, wyglądał naprawdę dobrze. Miał jednak cienie pod oczami, świadczące o tym, że ostatnio ciężko mu spać. Był również blady; Yuna miała ochotę ująć jego twarz w dłonie i po prostu go ogrzać.

-Nie będę wam przeszkadzać – zrobiła kilka kroków w stronę drzwi, bojąc się, że za chwilę nie wytrzyma i dotknie Midorimy. –A, właśnie, parę osób z Seirin chciałoby cię również odwiedzić. Mogą?

-Oczywiście. Shin mówił, że któryś z chłopaków oddał dla mnie krew – Takao zacisnął lekko pięści na kołdrze.

-Mhm. Zapytam lekarza, kiedy będzie mogła cię nawiedzić większa grupa. Do jutra, Takao!

            Kiedy dziewczyna wyszła, Takao opadł na poduszki i westchnął ciężko. Zakręciło mu się w głowie. Wciąż czuł, jak bardzo jest słaby, jakby jego ciało nie należało do niego.

-Na co czekasz? – zapytał Midorimę.

-Hę? Przyszedłem cię odwiedzić!

-Shin, to już drugi raz dzisiaj – Takao uśmiechnął się do niego. –Idź za nią.

-Po co? – Midorima prychnął i włożył ręce do kieszeni.

            Takao pomyślał, że jak na osobę tak inteligentną, jaką był Midorima, te pytanie było całkiem głupie. W takich momentach z trudem panował nad sobą; musiał pamiętać, że jakkolwiek mądry by nie był, jego rozwój emocjonalny zatrzymał się w przedszkolu. Przeczuwał jednak, że taka osoba, jak Yuna, będzie w stanie zmienić Midorimę. On zapoczątkował ten proces, ale tu trzeba było cudów.

-Bo ja nie mogę – westchnął dramatycznie. –Taka dziewczyna nie trafia się za każdej dynastii!

-Co? – Midorima zmarszczył brwi. –O czym ty mówisz? Słabo ci? Zawołać lekarza?

Takao spojrzał na niego w osłupieniu, a potem cicho parsknął śmiechem.

-Przypomnij mi, żebym kiedyś pokazał ci „Mulan”. A teraz idź. Myślę, że warto poznać dziewczynę, która uratowała nas obu, nie uważasz?

            Gdy Yuna wyszła ze szpitala, przeciągnęła się i uśmiechnęła. Tak, to był dobry pomysł, by tu przyjść. Poczuła się lepiej, gdy zobaczyła uśmiech na twarzy Takao. Co prawda, nie czuła się jak bohaterka, chociaż większość szkoły tak będzie ją teraz postrzegała, ale to nie miało znaczenia. Ludzie o tym kiedyś zapomną. Dla niej najważniejsze było to, że dwóch chłopaków żyje.

-Hej, ty!

Odwróciła się, słysząc głos Midorimy. Chłopak stał kilka kroków za nią, z rękoma splecionymi na piersi.

-Nie będę przepraszać za to, że odwiedziłam Takao – powiedziała wprost. –I będę tu wciąż przychodzić, jeśli o to ci chodzi.

-Nie! Cholera – mruknął. Zerknął w bok, drapiąc się w kark. –Słuchaj, Ito, ja… jestem ci wdzięczny. Że go odwiedziłaś.

-Okej.

-I mam prośbę – wykrztusił w końcu z siebie. –Chcę się spotkać. Z Seirin. Im również jestem dłużny przeprosiny.

-Midorima, czemu ty traktujesz wszystko w tych kategoriach, jakbyś pozaciągał długi? – westchnęła, bardziej jednak do siebie, niż do niego. Mimo to, sięgnęła po telefon. –Ale chwila, przecież możesz zadzwonić do Kuroko.

-Kagami pilnuje go jak Cerber. Zresztą, nie do Kuroko mam sprawę. Twoja kuzynka, Aida. I ten chłopak, Furihata. Ona poprosiła, by oddał krew dla Takao.

Widziała, jak wiele kosztuje go to, by ją o to poprosić, więc nie pytała o nic więcej, tylko zadzwoniła.

            To był najbardziej niezręczny spacer, na jaki kiedykolwiek poszła. Szli obok siebie, w totalnym milczeniu. Midorima trzymał ręce w kieszeni i uparcie wpatrywał się w chodnik przed sobą, podczas kiedy ona szukała w głowie jakiegokolwiek tematu, który mogłaby rozpocząć. Sfrustrowana, weszła na mały murek, otaczający plac zabaw, i zaczęła iść po nim, próbując utrzymać równowagę.

Midorima spojrzał na nią, zasępiony. Czuł, że ludzie się na nich gapią i ukrywają uśmieszki.

-Zejdź – mruknął.

-Czemu?

-Ludzie się gapią.

-No i co z tego? – wzruszyła ramionami, niemal tracąc przy okazji równowagę. W ostatniej chwili wyciągnął dłoń, której się złapała i uchronił ją przed upadkiem.

            W nagrodę dostał uśmiech promienny i ciepły, niczym słońce. Na chwilę wręcz owładnęło nim gorąco nieznanego pochodzenia. Yuna nagle roześmiała się i puściła jego rękę, prostując się. Lekko rozłożyła ramiona.

-Niech się gapią. Nie robię nic złego.

Midorima westchnął tylko ciężko, ciesząc się, że dotarli już na stację metra. Zastanawiał się, dlaczego ona uparła się, by z nim iść, ale z drugiej strony, skoro Aida zaprosiła ich do swojego domu, potrzebował przewodnika.

            Ku zdumieniu ich obojga, kiedy dotarli do domu Aidów, czekało na nich trochę więcej, aniżeli tylko całe Seirin.

            Cały salon domu Riko zajęty był przez koszykarzy. Prócz drużyny Seirin, był tutaj również Kise z Kasamatsu, a także Aomine z Sumire i Wakamatsu. Pomiędzy nimi, mniej lub bardziej zręcznie, manewrowała Riko i Junpei, którzy roznosili kubki, podczas gdy Kagami podawał na stół swoją specjalność: herbatę z garnka.

-Co się tutaj dzieje? – zapytał Midorima. Yuna wychwyciła w jego głosie irytację.

-Nie wiem – przyznała. –Ri mówiła, że dobrze, że chcesz wpaść, ale…

-Jesteście! – Riko podeszła do nich i wcisnęła im po kubku. –Siadajcie, siadajcie.

-Ktoś mi wyjaśni, co się tutaj dzieje? – zapytał Midorima.

-Spotykamy się w celu ustalenia wspólnej strategii – powiedział mu Kiyoshi Teppei. –Chodzi o to, że z waszego Pokolenia zostałeś ty, Kuroko, Aomine i Kise. Ale nie mamy kontaktu do twojego trenera, więc dobrze, że jesteś chociaż ty. To już chyba wszyscy, co nie, Hyuuga?

-Tak – kapitan Seirin usiadł obok niego.

-Nie widzę tutaj Akashicchi’ego – mruknął as drużyny Kaijō, rozglądając się.

Aomine spojrzał na swoją herbatę.

-Akashi był przesłuchiwany przez policję.

-Co? – zapytali jednocześnie Kuroko, Midorima i Kise.

-Byłem na posterunku zapytać, jak idzie śledztwo w sprawie Satsuki – zaczął powoli Aomine, nie patrząc w oczy byłym kolegom. –I widziałem, jak prowadzą go do pokoju przesłuchań. Podsłuchałem też, jak między sobą policjanci mówią, że agent FBI, który prowadzi sprawę tego psychola, podejrzewa właśnie Akashi’ego o te morderstwa.

-O czym ty, cholera, mówisz?! – zawołał Kise.

-Pomyślcie logicznie – Aomine odstawił kubek na stół. –Akashi jako jedyny z nas ma dostęp do auta, ba, ma pieprzonego szofera. Ciała… - przełknął ślinę, a Midorima zauważył, jak siedząca obok niego dziewczyna szybko dotyka jego dłoni – Ciała odnaleziono w Kioto. Nikt inny z nas tam nie mieszka, prawda? A jakoś je trzeba było przewieźć.

-Nie ma żadnych dowodów, które obciążałby by Akashi’ego – wtrącił Kuroko, obejmując dłońmi swoją filiżankę. Wpatrywał się beznamiętnie w herbatę. –Nie ma żadnych dowodów.

-Jest – Aomine ukrył twarz w dłoniach. –Kiedy…kiedy przesłuchiwali mnie, w sprawie Satsuki, pytali o to, kto z nas, z Teiko, jest zdolny do okrucieństwa. Opowiedziałem im o tym, jak Akashi zaatakował Kagami’ego nożyczkami.

-Nożyczki – Midorima podniósł głowę. –Ten facet wtedy miał nożyczki!

-Tak, rzucił nimi we mnie – dodała Yuna. –Ale to może być zwykły zbieg okoliczności!

-Nie wiem – powiedziała cicho Riko, patrząc na nich poważnie. –To znaczy, nie pasuje mi w tym wszystkim schemat. Okej, rozumiem. Koszykarze, tak zwane „pokolenie cudów”. Ale dlaczego wy?

-Zastanówmy się – mruknął posępnie Tsuchida. –Ile osób ma wam za złe to, że przegrały? Ludzie długo potrafią chować urazę.

-Myślicie, że ktoś czekałby rok, żeby zniszczyć ich kiedy się rozdzielili? – Wakamatsu zmarszczył brwi. –Dla mnie to nie ma sensu.

-Poza tym, musiałby wiedzieć, do jakich szkół poszliśmy – wtrącił Kise.

-To akurat łatwe. Wszyscy braliście udział w Winter Cup, łatwo było was wyśledzić – Kasamatsu machnął ręką.

-My wiedzieliśmy wcześniej – westchnął Kuroko. –Wiedzieliśmy, kto z nas do jakiej szkoły poszedł.

-Co sprowadza nas znów do tego, że to mógł być Akashi – dokończył Aomine.

-Nie zwalaj na niego winy – warknął Midorima.

-Myślisz, ze dla mnie to przyjemna wizja?! – odgryzł się as Tōō, patrząc na niego ze złością. –Na samą myśl, że to mógł być on… Satsuki mu ufała! Murasakibara też!

-Wszyscy mu ufaliśmy!

-Ej, uspokójcie się, proszę – jęknął Kise. –Nie możemy się teraz kłócić.

-Zamknij się, Kise! – krzyknęli obaj.

-Nie krzyczcie na niego! – uniósł się Kasamatsu.

-Ty też krzyczysz! – prychnął Wakamatsu.

-USPOKÓJCIE SIĘ WSZYSCY! – wrzasnął Hyuuga i w ciągu ułamku sekundy w salonie zapadła przytłaczająca cisza. –Nie ma sensu obwinianie się teraz nawzajem. Musimy trzymać się faktów. Złapanie mordercy jest zadaniem policji. My musimy się skupić na tym, żeby do tego czasu nikt z nas nie padł jego ofiarą.

-Hyuuga ma rację – przytaknął Teppei.

-Trzymajmy się razem. Zostawmy kłótnie i rywalizację na boisku – dodał Wakamatsu. –Może nie jestem twoim przyjacielem, Aomine, ale nie chciałbym, żeby coś ci się stało – dodał cicho, a Sumire nagrodziła go uśmiechem.

-Więc to spotkanie jest po to, żeby ustalić, co dalej? – Midorima napił się herbaty. Potrzebował chwili dla siebie, ale było tutaj zbyt wiele osób.

-Tak. To mój pomysł – dodał Kuroko.

-Tetsu… - Aomine spojrzał na niego; wyraz jego oczu był nieodgadnioną mieszanką smutku i troski.

-Załóżmy, że to Akashi – zaczął Kasamatsu. –Jaki miałby motyw? Dlaczego chciałby waszej krzywdy? Byliście przyjaciółmi. Z tego, co mówił Kise, może nie rozstaliście się w najlepszych warunkach i relacjach, bardzo szybko zaczęliście rywalizować, ale przecież to nie przekreśla trzech wspólnych lat.

-Właśnie, właśnie! – podchwycił Kise. –Akashicchi nie ma motywu!

            Izuki patrzył na nich, czując, jak lekko drżą mu ręce. Dobrze wiedział, że Akashi nie chciał ich krzywdy. Przecież parę dni temu powiedział mu, ze się o nich troszczy, że chce dla nich jak najlepiej. A co, jeśli kłamał? Czy poszedł do łóżka nie tylko z kłamcą, ale też z mordercą?

-Tacy jak on mają świra na punkcie kontroli – mruknął Kagami. –Może kiedy nie mógł was dłużej pilnować, uznał, że lepiej będzie…jeśli nikt nie będzie was pilnował.

-To ma sens – powiedział Koganei. Mitobe przytaknął szybko.

-Nie róbmy z niego potwora – nie wytrzymał Izuki. –Może kontrolował was dla waszego dobra?

-Dobra? – Aomine spojrzał na niego, próbując sobie przypomnieć, jak ma na imię ten chłopak.

-No tak. Znał wasze ograniczenia, wasze słabości. Nie chciał waszej krzywdy.

-Skąd ty to możesz wiedzieć?!

Midorima wstał i wyszedł. Nie był w stanie tego dłużej słuchać. Odnalazł drogę do kuchni i oparł się o blat. Potrzebował chwili ciszy, żeby pozbierać myśli, ale wiedział, że nie nacieszy się samotnością zbyt długo.

-Midorimacchi – usłyszał za plecami. –Wiem, że z nas wszystkich ty i Akashicchi byliście najbliżej. Pewnie ciężko słyszeć ci, że jest podejrzewany o dwa morderstwa. I o atak na ciebie i twojego przyjaciela. Dla mnie to też ciężkie – dodał Kise.

-Po prostu wiem, że to nie on. Wiem to, Kise.

-Ty widziałeś mordercę, prawda? Jaki on jest?

Midorima zamyślił się.

-Wysoki. Akashi nie jest wysoki.

-Ale mógł kogoś wysłać – Kise objął się ramionami i oparł o lodówkę. –Wiesz, że ma służbę i całą resztę.

-Z takim myśleniem wszyscy jesteśmy podejrzani – Midorima poprawił okulary. –Co Sumire Hana robi z Aomine?

-Och, ty nie wiesz? Są parą.

-Aomine ma dziewczynę?!

-Nie, nie! – Kise szybko zaprzeczył, zerkając na drzwi. –Znaczy się, nieoficjalnie. On mieszka u niej. Powinieneś go zobaczyć przy Sumirecchi, kiedy jest mniej osób. Aominecchi jest wtedy całkiem inny. Tylko jeszcze nie wie, że się zakochał. Myślę, że wciąż tęskni za Momoi.

-Paranoja – Midorima poprawił okulary.

-Ej, chłopaki – do kuchni wszedł Kuroko. –Kapitan mówi, że macie wracać, nim, cytuję „przytarga tutaj wasze nieposłuszne tyłki”. Od siebie dodam tylko, że gdy Hyuuga jest zły, jest do tego zdolny. A jest wściekły.

-Okej. Kurokocchi?

-Tak, Kise?

-Myślisz, ze to Akashicchi?

Kuroko odwrócił wzrok i posmutniał. Przez chwilę milczał, a potem spojrzał na nich.

-Fakty przemawiają przeciwko niemu – powiedział w końcu. –Momoi i Murasakibarę odnaleziono w Kioto, kiedy zaatakowano Midorimę, był w Tokio. To może być zbieg okoliczności, ale…

-Ale nie wierzycie, że to przypadek – dokończył Midorima.

            Hyuuga przypatrywał się zawodnikom Pokolenia Cudów. Usadzili ich na jednej kanapie, całą czwórkę, która wciąż jeszcze żyła. Który z nich będzie następny? Czy morderca wróci po Midorimę, czy uderzy w kogoś innego? Jak szybko to nastąpi?

-Podtrzymuję to, że musimy poruszać się grupami – powiedziała Riko, wyrywając go z zamyślenia. –Dwójkami co najmniej, ale im więcej, tym lepiej. Midorima był z Takao i rozdzielili się tylko na chwilę. To wystarczyło.

-Może powinniśmy zawiadomić policję, żeby przydzieliła im ochronę? – wtrąciła Yuna.

-Może lepiej zrobić z nas przynętę? – zaproponował Aomine. Nie zdążyły jeszcze ucichnąć jego słowa, a Sumire z całej siły go spoliczkowała.

-NAWET O TYM NIE MYŚL! – krzyknęła na niego. –Żaden z was nie będzie przynętą!

Aomine przyłożył dłoń do policzka, który palił go i piekł. Kiedy podniósł wzrok, zobaczył w oczach Sumire łzy. Bez słowa przyciągnął ją do siebie i złapał mocno za dłonie.

-Nawet gdybym był przynętą, nic by mi się nie stało. Nie dałbym się złapać, Sumire.

-Znajdźcie sobie pokój – jęknął Midorima. –Nie chcę poruszania się grupami. Nie chcę wciągać w to niewinnych osób. To wasz sposób. Ja chcę być sam. Nie chcę, żeby ktoś znów cierpiał przeze mnie. Żadnej więcej ofiary.

Tym razem również nie do końca skończył, a już jego policzek zdobiło odbicie palców. Yuna dyszała nad nim, wściekła.

-Jak możesz tak mówić! Po tym wszystkim, co spotkało Takao, ty wciąż chcesz walczyć z tym sam?! Nie rozumiesz, że teraz nie pora na bycie indywidualistą?!

Riko chciała złapać kuzynkę za rękę, powstrzymać, nim powie coś, czego później będzie żałować, ale Hyuuga zatrzymał ją w miejscu.

-Ito ma rację – szepnął jej do ucha. –Jako jedyna z nas stanęła oko w oko z tym świrem i powstrzymała go. Wie, że sami nie damy sobie rady. Nikt z nas nie da sobie rady sam.

-Myślę, że Hyuuga wie, co mówi – ostrożnie zaczął Kise i rozejrzał się szybko, czy i jego ktoś za chwilę nie spoliczkuje. Kiedy nikt go nie uderzył, odetchnął z ulgą. –Nie możemy się teraz rozdzielać. Znaczy się, chodzi mi o to, że musimy być jednomyślni.

-Utworzyć wspólny front – podsumował Kuroko. –Jeśli będziemy razem, nic złego się nie stanie.

            Kiedy wszyscy wyszli, Riko przytuliła się do Hyuugi. Chłopak pocałował ją w czoło, zamykając dziewczynę w swoich ramionach.

-Tyle pychy i dumy – powiedziała cicho, lekko odwracając głowę, by uchem dotykać jego piersi.

-Tak – zgodził się. –Midorima i Aomine to twardy orzech do zgryzienia. Ale ta dziewczyna nieźle sobie radzi z Aomine. Nawet nie zorientowałem się, kiedy mu strzeliła! Aż mu głowa odskoczyła.

Riko zachichotała. Objęła Hyuugę w pasie.

-Yu też przyłożyła Midorimie całkiem elegancko. Nie powiem, zasłużył sobie.

-Aż się boję pomyśleć, co zrobisz mnie, jeśli cię zdenerwuję – zamruczał Hyuuga.

-Nie chcesz wiedzieć – zapewniła go dziewczyna. –Nee, Junpei?

-Mmm? – zamruczał.

-Ty zmywasz.

            Kise zerkał na Kasamatsu, który jechał ulicami Tokio, starając się nie złamać żadnego z przepisów drogowych. Ryouta wiedział, że jego były kapitan jest zdenerwowany i zmartwiony tym, ze coś mogłoby mu się stać.

-Będę na siebie uważał – obiecał Kise.

-Nie, nie będziesz. Jesteś roztrzepany. Jak długo zostajesz w Tokio?

-Jeszcze ponad tydzień, potem wracam, bo zaczyna się rok szkolny.

-Podjedziemy do twojego hotelu i zabierzesz swoje rzeczy. Przez ten czas zamieszkasz u mnie – Kasamatsu miał tutaj na myśli mieszkanie, które wynajął, kiedy dowiedział się, że przyjęto go na Uniwersytet Tokijski. –A potem skontaktuję się z trenerem Takeuchim. Ktoś będzie ci zawsze towarzyszył i pilnował.

            Pociąg gładko sunął po szynach. Aomine widział w oknie swoje własne odbicie i tył głowy Sumire. Od kiedy wyszli z sali gimnastycznej Aidów, zastanawiał się, co jej powiedzieć. Dziewczyna nie odezwała się do niego ani słowem, przeprosiła tylko trenerkę Seirin za swój wybuch.

-Hej – zaczął, zerkając w dół. –Nie dąsaj się.

-Nie dąsam.

Jasne, pomyślał. Korzystając z okazji, że miejsce obok niej się zwolniło, usiadł. Wagon szybko pustoszał, z każdą kolejną stacją. Kiedy im do przejechania zostały dwie stacje, zostali sami. Aomine dopiero wtedy złapał ją za rękę. Przez chwilę Sumire nie zareagowała; dopiero po kilku sekundach, które dla niego trwały wieczność, odwzajemniła uścisk.

-Wiesz, że faktycznie, mogę być kolejny – powiedział cicho.

-Nie będziesz. Nie będziesz, Daiki. Nie ty – nie spojrzała  na niego, ale jej głos brzmiał pewnie i twardo.

            Midorima siedział w metrze, patrząc na swoje stopy. Obok niego siedziała Yuna, wciąż lekko naburmuszona. Chciał jej coś powiedzieć, ale nie wiedział co. Nie znajdował słów, by opisać, co teraz czuje. Nikt nigdy nie okazał mu tylu emocji, by go spoliczkować. Nikt nie podniósł na niego głosu. A ona, praktycznie mu obca, w ciągu kilku dni okazała mu więcej uczuć niż jego rodzice przez całe jego życie.

Co było w niej takiego, że nie mógł utrzymać swojej obojętnej maski?

Looking at you,

(Patrząc na Ciebie)
Holding my breath

(Wstrzymując oddech)
For once in my life

(Ten jeden raz w życiu)
I'm scared to death

(Jestem śmiertelnie przerażony)
I'm taking a chance

(Podejmę szansę)
Letting you inside

(Pozwolę Ci wejść do środka)

W rozdziale wykorzystano piosenkę „Chemical react" (Aly & Aj) oraz „First time” (Lifehouse)