Rozdział 29. Początek czegoś nowego.

I'm just like everybody else

(Jestem taki sam jak wszyscy inni)
After all the hype it's hard to tell

(Ciężko to stwierdzić po całym tym rozgłosie)
I keep my game face on so well

(Dobrze utrzymuję minę do tej gry)

Midorima nie był przyzwyczajony do złych snów. Gdy miewał je jako dziecko, niania lub opiekunka mówiła mu, że to tylko sny i że „rodzice ochronią go przed złymi ludźmi”. Gdy podrósł na tyle, że rodzice zwolnili jego piastunkę, przychodził w nocy do pokoju mamy, ale ona wyganiała go, mówiąc, że sny to tylko projekcja jego wyobraźni, a nie coś realnego. Nawet nie próbował rozmawiać z ojcem. Wkrótce też wyłączył strach przed snami; gdy miewał koszmary, budził się, zmieniał pozycję w łóżku i nad ranem nie pamiętał już o tym incydencie.

Dlatego też teraz, gdy w wieku siedemnastu lat miał zły sen, który nad ranem wciąż trzymał go na nogach, był zdziwiony. Dlaczego śnił o śmierci Kuroko i dlaczego wywarło to na nim takie wrażenie? Może to przez śmierć Haizaki’ego, pomyślał, wstając z łóżka i zakładając na nogi kapcie.

Cicho zszedł na dół do kuchni, chociaż nawet nie wiedział, czy rodzice wrócili na noc do domu. Od kiedy ojciec znalazł sobie nową kochankę, matka spędzała w szpitalu jeszcze więcej czasu, już praktycznie tam mieszkała. Midorima nawet nie zastanawiał się, czemu jego rodzice się nie rozwiodą; pobrali się dla nazwiska i wpływów i to one wciąż się liczyły.

W kuchni otworzył lodówkę i wyjął ze środka butelkę wody. Nalał trochę do wysokiej szklanki i wypił powoli. Za każdym razem, gdy zamykał oczy, widział uśmiechniętą twarz Aomine, który z nożem w ręce stoi nad zwłokami Kuroko. Za jego plecami znajdowały się słoiki, w których pływały gałki oczne, a Midorima wiedział, że to oczy Momoi, Murasakibary i Haizaki’ego.

Mocno odstawił szklankę na stół i zamknął na chwilę oczy. Był niewyspany i zmęczony, a czekał go dzień w szkole, a potem obiecał Takao, że odwiedzi go w szpitalu. Dlaczego w chwili takiej, jak ta, marzył o tym, by usłyszeć głos Yuny?

-Shintarou, czemu nie śpisz? – usłyszał za plecami głos matki i tylko lata sztywnego kontrolowania siebie sprawiły, ze nie podskoczył.

-Miałem zły sen – mruknął.

-Naprawdę? Jesteś już prawie dorosły, nie powinieneś pozwolić, by to przerywało twój sen – głos matki, jak zawsze, był suchy i obojętny, a Midorima miał wrażenie, że rozmawia z lekarzem, a nie rodzicem.

-Pić mi się chciało. Wracam do łóżka.

-Dobranoc, Shintarou.

            Szedł do szkoły wciąż niewyspany i niezadowolony. Co prawda, dzisiaj nie mieli normalnych zajęć, tylko cały dzień trwała rekrutacja do klubów, ale mimo to nie chciało mu się patrzeć znów na te same twarze. Na samą myśl, że pod bramą znów będą czekać dziennikarze, śniadanie podnosiło mu się do gardła.

-Oi, Midorima! – usłyszał za sobą i nagle napięcie z jego ciała gdzieś zniknęło.

-Cześć, Yuna – powiedział sucho, poprawiając okulary.

-Myślałam, że cię nie dam rady cię dogonić – westchnęła, poprawiając pasek torby. –Wyciągasz te nogi jakbyś brał udział w maratonie. Tak czy owak, gotów na dzisiejszy sajgon?

-Powiedzmy.

-Dostaliście salę gimnastyczną, fuksiarze. My musimy wyjść na zewnątrz. Mam nadzieję, że nie będzie padało – spojrzała w niebo i pogroziła mu palcem. –Hej, przyjdziesz popatrzeć?

-Po co? Nie jestem zainteresowany klubem kyudo.

-Nie masz się do niego przepisywać – westchnęła, zirytowana. –Masz przyjść popatrzeć. Na mnie. Będę strzelać!

-Może przyjdę – burknął, odwracając głowę. Nie miał ochoty oglądać popisów łuczniczych. To było hobby Akashi’ego, nie jego.

-Super. Będę czekać!

            Zastanawiał się, co go zmusiło do tego, by jednak przyjść przyjrzeć się pokazowemu treningowi drużyny kyudo. Nawet nie zdążył się przebrać ze swojego stroju do gry, wyszedł bowiem tak szybko, jak tylko skończyła się ich prezentacja, by zdążyć na pokaz Yuny. Może to przez to, że powiedziała, że będzie na niego czekać?

            Midorima zauważył, że pokaz kyudo zgromadził wielu kibiców. Był tak skupiony na koszykówce, że dopiero z podsłuchanych rozmów wywnioskował, że ich szkoła stoi całkiem wysoko, jeśli chodzi o tę dyscyplinę. Nie musiał sobie robić drogi wśród tłumu; był tak wysoki, że nawet stojąc z tyłu doskonale wszystko widział. Wpierw wytłumaczono, jaka jest odległość między strzelającym a tarczą, a potem pokrótce opisano z czego zrobiony jest łuk. Midorima uznał, że jest to nudne i już miał odejść, kiedy przed tłum wyszła Yuna, wraz z jakimś chłopakiem. Oboje mieli swoje łuki w dłoniach, a na sobie mieli tradycyjne stroje. Midorima poruszył się nerwowo; pierwszy raz Yunę w tym stroju zobaczył wtedy, gdy uratowała jego i Takao.

-Przed państwem Takahashi Takumi, przewodniczący szkolnego klubu kyudo, oraz wiceprzewodnicząca, Ito Yuna – przedstawił ich prowadzący, a oboje ukłonili się lekko.

            Dobrze wiedział, w którym momencie ich oczy się spotkały; dla Yuny czas jakby przyspieszył. Przyszedł, pomyślała, a jej serce szybciej zabiło. Przechyliła lekko głowę i uśmiechnęła się, a Midorima wiedział, że ten uśmiech przeznaczony jest tylko dla niego. Na jego policzkach pojawiły się lekkie rumieńce, a on sam odwrócił wzrok. Mimo tego i mimo dzielącej ich odległości, Yuna dobrze widziała, jak chłopak bezgłośnie wypowiada „powodzenia”.

-Krokiem pierwszym, jaki czeka naszych zawodników, jest Ashibumi – kontynuował przewodniczący. –Jest to podejście do miejsca oddawania strzału. Muszą dokładnie ustawić swoje stopy, gdyż jest to czasem ważniejsze od samego strzału. Takahashi, Ito – wykonał gest dłonią, a oboje ustawili się i odwrócili twarzami w stronę tarczy.

Nie uśmiechali się już. Byli skupieni i wyciszeni, mimo otaczającego ich tłumu.

-Kolejnym krokiem jest Dozukuri. Muszą dobrze wyczuć środek ciężkości swojego ciała, tak, by osiągnąć równowagę. Widzicie? Teraz następuje Yugamae.

Jak na komendę, zarówno Takahashi, jak i Yuna unieśli łuki. Napięli cięciwy i utkwili wzrok w tarczy.

-Ustawienie łuku nazywamy Uchiokoshi, a naciągnięcie cięciwy to Hikiwake. By strzał był poprawny, zawodnik musi utrzymać prawidłowe napięcie cięciwy. Nazywamy to Kai. Takahashi!

Przewodniczący zademonstrował, jak złe utrzymanie łuku wpływa na strzał; za wcześnie zwolniona strzała wylądowała w połowie pola. Nim jednak dotknęła ziemi, chłopak z kołczanu wyjął kolejną i znów ją założył na cięciwę. Yuna w tym czasie stała bez ruchu, z lotką lekko muskającą jej policzek.

-A teraz najważniejsze, moi drodzy. Hanare!

Oboje łuczników oddało strzał. Midorima z podziwem obserwował, jak strzały sięgają celów. Grot Takahashi’ego wbił się w sam środek tarczy, Yuna trafiła tuż obok centrum.

-Zanshin!

Mimo, że było to ledwo zauważalne, wszyscy dostrzegli to, że mięsnie ramion łuczników rozluźniają się, gdy opuszczali broń.

Midorima zastanawiał się, czy ktoś z zebranych tutaj wie, jak szybko odbywa się to bez wydawania komend. Pamiętał, jak Yuna wtedy do nich dobiegła; jej ruchy były szybkie, płynne. I wtedy trafiła idealnie w cel, mimo ciemności i deszczu. Rozpamiętując to, przyłączył się do owacji.

            Riko ze smutkiem spojrzała na liczbę wniosków o przyjęcie do klubu koszykówki. Myślała, że po ich zwycięstwie w Winter Cup i sławie, jaką zdobyli dzięki Kuroko i Kagami’emu będą mieli więcej chętnych. Tymczasem ich stolik odwiedziło zaledwie troje pierwszorocznych. Widocznie wszyscy musieli myśleć, że koszykówka stała się przeklęta, przez to, jak wiele osób związanych z nią ostatnio zginęło.

-Nie przejmuj się – Hyuuga lekko dotknął jej ramiona. –Rok temu też nie mieliśmy wielu chętnych. I widzisz, uderzyliśmy w jakość, nie ilość!

-Taaak – dziewczyna westchnęła. –Ale kończymy tę szkołę za rok, może być ciężko.

-Mamy rok, nie myśl o tym jeszcze.

-Tak, tak – machnęła ręką. –Ale wiesz, rok temu wiedzieliśmy, że wróci Teppei, że mamy nasz cudowny duet… Teraz nie mamy Teppei’a, a kto wie, co spotka Kuroko i Kagami’ego?

-O tym w ogóle nie myśl – skarcił ją. –Nikomu nic się nie stanie. Kiyoshi pomoże ci od strony technicznej, chłopakom nic się nie stanie, a Makoto udowodni, że ma talent.

-Co ja bym bez ciebie zrobiła?

Oboje zaśmiali się cicho. Rok temu to ona go karciła i ustawiała do pionu. Minęło zaledwie 12 miesięcy, a tak wiele się zmieniło. Hyuuga, pod ławką, złapał ją za rękę i uspokajająco ścisnął jej palce. Riko uśmiechnęła się dyskretnie; on tak bardzo dorósł od kiedy został kapitanem!

-Będzie mi brakowało Kiyoshi’ego pod siatką – powiedział cicho Hyuuga. –Przyzwyczaiłem się, że on tam jest. Że mogę na nim polegać.

-I kto marudził, że go nie lubi? – Riko lekko pokazała mu język.

-Taak, taak. Swoją drogą, ma wrócić do szkoły za tydzień? Może go odwiedzimy w tym czasie? Wiesz, nie, żeby coś, ale wypadałoby..

-Co ty, nie chciał nawet, żebym odwiedziła go w szpitalu – Riko posmutniała. –Powiedział, że nie chce skupiać na sobie uwagi. Nawet swoim dziadkom wmówił, że jest na rehabilitacji, a nie, że został atakowany. Nie chciał ich martwić. Podobno i tak stan zdrowia jego dziadka bardzo się pogorszył.

-Współczuję mu – westchnął Hyuuga. –Nic na to nie poradzimy. Pójdziemy gdzieś wszyscy, jak wróci on i Izuki, okej? – chciał jakkolwiek rozchmurzyć ukochaną, więc poruszył temat jej najlepszego przyjaciela, ale jak widać, i to nie poprawiło jej humoru.

-Juuunpeeeei!

-O Boże – jęknął, słysząc głos Makoto. Chłopak biegł ku nim, zręcznie lawirując w tłumie. Za sobą ciągnął chłopaka o czarnych włosach. Po tym, jak mocno trzymał go za nadgarstek, Hyuuga wywnioskował, że jeniec próbował się uwolnić.

-To jest Jun… znaczy się, Hyuuga. A to jest nasza trenerka. A to, moi drodzy, jest Nanase Haruka, który chce grać z nami w koszykówkę!

            Aomine stęsknił się za klimatem szatni. Ktoś mógłby się zastanawiać, co jest przyjemnego w zapachu potu i adidasów, a także w stercie gazetek (nie tylko) o koszykówce, leżącej w kącie, ale As Tōō wątpił, żeby ów ktoś to zrozumiał.

-Trening, trening – nucił pod nosem jeden z zawodników, a Aomine mimowolnie lekko się uśmiechnął.

-Wakamatsu mówił, że mamy nową menedżerkę. Podobno jest śli – chłopak urwał w pół zdania i spojrzał na Aomine, rozpamiętując, jaką burdę zrobił w szatni, wcale nie tak dawno temu. –Przepraszam, Aomine.

-Spoko – mruknął, nagle trochę mniej ciesząc się z tego, że za chwilę miał grac w koszykówkę, swój ukochany sport. –Wiecie, że Sumire nie mogła nam długo robić tych wszystkich tabelek.

-Ano… no, a tak właściwie, to ten… No, nowi! Co tam? – niezręcznie zmienił temat.

            Aomine nawet nie pamiętał, jak nazywa się ten chłopak. Nie grał w pierwszym składzie, więc nigdy to nie było dla niego istotne.

-Czołem, drużyno! – Wakamatsu wszedł do szatni, niemal promieniejąc. –Cześć, nowi!

-Osu, kapitanie!

-Cieszę się, że do nas dołączyliście. Jak pewnie wiecie…

            Aomine nie słuchał przemówienia. Siedział w kącie i przyglądał się nowym. Jak zauważył, dwóch chłopaków również miało gdzieś przemówienie Wakamatsu. Mimowolnie się uśmiechnął. Może mu troszkę obrzydzić życie…

-Aomine – Sakurai nachylił się nad nim. –Prze-przepraszam, ale no-nowa menedżerka kazała ci to dać – oznajmił, podając mu długi, czarny rękaw, będący w istocie ściągaczem.

-Hmm? Skąd mogła wiedzieć…?

-Pewnie Wakamatsu jej powiedział czy coś… przepraszam, takie głupie insynuacje..

            Chłopak wzruszył ramionami i naciągnął na lewe ramię ściągacz, trochę żałując chęci dokuczania Wakamatsu, skoro ten pamiętał, że ostatnio Aomine naciągnął sobie mięsnie przedramienia. To, że kapitan okazywał troskę, było czymś nowym, ale całkiem przyjemnym.

            Dziesięć minut później żałował, że żałował. Najpierw zdziwiło go zamieszanie przy drzwiach, dlatego też wychylił głowę, by przyjrzeć się nowej menedżerce. Jego serce zamarło jednak, kiedy zobaczył nikogo innego, jak Sumire. Dziewczyna miała w dłoniach notes z podkładką, a długie włosy spięła w koński ogon. Przez sekundę widział na jej miejscu Satsuki i poczuł nieprzyjemne ściskanie w dołku.

-Woah, serio jest śliczna – szepnął jeden z nowych.

-A jakie ma, hmm, walory – zaśmiał się drugi.
            Aomine zacisnął zęby, walcząc z pragnieniem przyłożenia im. Rozmawiali o jego dziewczynie, a nie pierwszej lepszej lasce z brzegu!

            Ponad tłumem Sumire odnalazła wzrokiem wzrok Aomine i to go uspokoiło. Nie mógł oderwać od niej spojrzenia. Skinęła mu lekko głową i uśmiechnęła się. 

-Eeeh, już wypatrzyła…

-Ty, ciiicho. To Aomine Daiki, as pokolenia cudów. Nic dziwnego, że ma go na oku.

Szepty narastały, a Aomine miał wrażenie, że znalazł się w ogromnym ulu. Kiedy wychodzili z szatni, dogonił Sumire i złapał za nadgarstek.

-Niespodzianka, co? – mruknął.

-Chciałam ci powiedzieć, ale nie było okazji.

-Wiesz, co spotkało Satsuki! Oszalałaś? Jeśli ten ktoś zabierze się za ciebie…

-Nie zabierze, Aomine. Spokojnie… - pogłaskała go dłonią po policzku. –Idź na trening, wszyscy na ciebie czekają – dodała.

            Kiedy obserwowała, jak chłopcy grają, jej myśli odpłynęły daleko od koszykówki. To nie tak, że się nie bała, że szaleniec do niej dotrze. Była pewna, że prędzej lub później zwróci na nią uwagę. Morderca szukał każdego, kto miał związek z koszykówką. Ją z tym sportem łączył tylko martwy brat i Aomine, a biorąc posadę menedżera po kimś, kto przez to zginął, wydawała na siebie wyrok.

            Patrząc jednak na Aomine, który w czasie gry szukał jej wzrokiem, nie żałowała ani sekundy.

Somewhere after midnight

(Gdzieś po północy)
In my wildest fantasy

(W moich najdzikszych fantazjach)
Somewhere just beyond my reach,

(Gdzieś poza moim zasięgiem)
there's someone reaching back for me.

(Jest ktoś sięgający po mnie)

W rozdziale wykorzystano piosenkę „Everyday Superhero” (Smash Mouth) oraz „Holding Out For A Hero” (Jennifer Sanders, z filmu „Shrek 2”). Odnośnie kyudo - tekst znalazłam kiedyś gdzieś i za Chiny Ludowe nie umiem sobie przypomnieć, gdzie... Anyway, uważam, że kyudo jest ciekawe i sama bym sobie postrzelała xd 

Okay, moi drodzy! Za tydzień rozdziału nie będzie – jadę w końcu na zasłużone wakacje :3 Trzymajcie się i tęsknijcie za mną :D