Rozdział 30. Przyjaciele i kochankowie.

„Niebez­pie­czeństwo jest ciche. Nie usłyszysz gdy nad­le­ci na sza­rych piórach.”

- Andrzej Sapkowski 

Kise nudził się, siedząc w szkolnej ławce. Nigdy nie był orłem i nie chciał być za takowego brany; nauka nudziła go, a jedyną przyjemnością w szkole były przerwy. Dotychczas spędzał je z Kasamatsu, ale teraz, gdy jego Senpai skończył liceum, skończyły się też wspólne posiłki. Zewsząd atakowała go nuda, którą potęgowało tylko koło jego fanów, zadających dzień w dzień te same pytania. Normalnie cieszyłby się z zainteresowania, jakie mu okazują, ale sława zaczęła go męczyć.

Może to przez to, że Momocchi, Murasakibaracchi i Haizaki nie żyją, pomyślał, opierając brodę na dłoni i patrząc na nauczyciela, chociaż w ogóle nie skupiał się na tym, co ów mężczyzna mówi. Ostatnio przewartościował trochę swoje życie i doszedł do wniosku, że pieniądze i sława nie są wszystkim. Teraz chciał żyć, po prostu przeżyć ten koszmar i doczekać się momentu, w którym policja złapie mordercę. Chciał spojrzeć mu w twarz, by wreszcie móc nazwać imieniem koszmar, który go nękał. Nigdy nie wierzył w to, że mordercą jest Akashi. Nie chciał również nawet rozważać tego, że zabójcą mógłby być ktoś z byłych członków drużyny Teiko.

-Panie Kise, proszę przeczytać drugi akapit – z zamyślenia wyrwał go głos nauczyciela.

Kise poderwał się, niemal przewracając ławkę. Drugi akapit czego? Tak właściwie, to jaki przedmiot teraz mieli? Zaczął gorączkowo przekładać książkę, modląc się o wybawienie.

Nadeszło.

            Drzwi klasy rozsunęły się, a do środka wszedł dyrektor szkoły. Był to mężczyzna po pięćdziesiątce, o przerzedzonych, siwych włosach, szczupły i wysportowany.

-Kise, proszę do mojego gabinetu – oznajmił, kiedy wszyscy uczniowie już usiedli.

-Za co? – jęknął blondyn. Przecież nie wiedział tylko, jaki fragment ma przeczytać! Nie powinien za to trafić na dywanik!

            Idąc za dyrektorem, smętnie wlókł nogę za nogą. Gdyby Kasamatsu to był, pewnie najpierw wyciągnąłby go z problemów, a potem opieprzył. Ale wolał opieprz od niego, niż od dyrektora. W sumie, co mu grozi za to, że nie uważał na lekcji? Mogą go za to wyrzucić?

-Nie martw się, Kise – dyrektor zerknął na niego przez ramię. –To wszystko dla twojego dobra.

Jak wyrzucenie ze szkoły może mi przynieść coś dobrego?, jęknął w myślach, ale uśmiechnął się i grzecznie przytaknął dyrektorowi.

            Już w sekretariacie usłyszał głos Aomine. Serce zabiło mu szybciej, a dłonie nagle zrobiły się cieplejsze. Co Aomine robił w jego szkole? Nie powinien być w swojej, na drugim końcu Tokio?

-Aominecchi?

-Cześć, Kise – chłopak stał pod oknem, ubrany w swój mundurek szkolny. Jak na Aomine, całkiem schludnie i elegancko (nawet zawiązał krawat, aczkolwiek Kise szybko doszedł do wniosku, że to pewnie Sumire mu go zawiązała).

Tuż obok niego stał mężczyzna w dżinsach, koszuli i skórzanej kurtce, która swoje najlepsze lata miała za sobą. Kise wydawał się być znajomy, ale nie mógł powiązać jego twarzy z żadnym imieniem i nazwiskiem.

-Agent Rin Ward – przedstawił się. –Agent FBI. Zajmuję się sprawą morderstw twoich kolegów.

-O… och. Och! Nie mam z nimi nic wspólnego. Aominecchi też nie. Zapewniam pana, że Midorimacchi i Akashicchi również są niewinni.

-Nie chodzi o to, kogo podejrzewam – bez skrępowania, Agent oparł się tyłem o biurko dyrektora i założył ręce na piersi. –Chodzi o coś, co zauważył twój kolega i z czym się do mnie zwrócił.

-Bo mi kazała – mruknął pod nosem Aomine.

-Twój kolega i jego bardzo mądra dziewczyna – poprawił się, nie bez małej złośliwości.
-Nie bardzo rozumiem, o co chodzi – powiedział Kise, nerwowo rozglądając się dookoła.

-Zauważyłem pewien schemat – zaczął Aomine, podchodząc do niego. –Ten wariat trzyma się chronologii Winter Cup i Seirin.

-Co? Sam brzmisz jak wariat – mruknął Kise.

-Siądźcie, obaj – oznajmił detektyw i sam usiadł za biurkiem. Ze znudzeniem przyjrzał się paru rzeczom, które na nim stały. –Fajnie jest być dyrektorem, co?

-Co? – zapytali obaj jednocześnie.

-Nic, nic. Otóż Aomine zauważył, że człowiek, który zamordował waszych przyjaciół, trzyma się wydarzeń z Winter Cup i drużyną Seirin.

-Nie rozumiem. Sugerujecie, że mordercą jest ktoś z Seirin? Nie ma takiej opcji, w ogóle! Tam są sami mili ludzie.

-Nie zaprzeczam, nie potwierdzam – agent odchylił się w krześle – faktem jednak jest, że faktycznie, osoby z tak zwanego „Pokolenia Cudów” ginęły w tej samej kolejności, w której przegrywały z Seirin.

-Nie. Midorimacchi łamie ten schemat. On w ogóle z nimi nie zagrał. Przegrał z Akashicchim – Kise pokręcił głową.

-Tak. W tym samym czasie, w którym ty przegrałeś z Haizakim, Kise.

            Nagle sens ich słów do niego dotarł, a Kise połączył fakty. Poderwał się z krzesła i rozłożył ręce, patrząc z niedowierzaniem to na detektywa, to na Aomine.

-Sugerujecie że co, że ja jestem następny? – zapytał trochę piskliwym głosem.

-Z tego, co mówił twój przyjaciel, to tak.

-Chciałem cię ostrzec, Kise – mruknął Aomine, patrząc w podłogę. –Jeśli ten schemat byłby prawdziwy, to kolejny jesteś ty, potem znów Midorima, który wygrał z Kaijou w meczu o trzecie miejsce, potem Akashi, który był drugi, no i Tetsu.

-Aominecchi – Kise spuścił głowę i usiadł na swoim krześle, nagle czując się nie tylko zmęczony, ale również stary. –Aominecchi, myślisz, że to tak będzie? Chwila! Nie powiedziałeś nic o sobie!

-Właśnie w tym tkwi problem – odezwał się agent FBI, przypominając im, że nie są sami. –Aomine odpadł z turnieju pierwszy, ale jego „miejsce” na liście mordercy zajęła pani Momoi.

            Aomine odwrócił głowę i zacisnął pięści. Czy gdyby wtedy odprowadził Satsuki do domu, ona by żyła, a on zginąłby pierwszy?

-… co czyni z niego idealny materiał na mordercę – dokończył detektyw, a Kise aż sapnął z oburzenia.

-Nie ma takiej opcji! Poza tym, co z innymi drużynami? Winter Cup nie ograniczył się tylko do nas.

            Obserwowanie Kise podczas myślenia było całkiem ciekawym zajęciem. Skupiał się, wyglądając całkiem nie jak on. Aomine w każdej innej sytuacji uznałby to za zabawne, ale nie dzisiaj.

-Wszystkie drużyny zostały ostrzeżone – powiedział Ward i podrapał się w ramię. –Ale morderca wybrał na celownik „Pokolenie”. Mógłbyś mi powiedzieć, dlaczego tak wybrał, Kise?

            Midorima wszedł do szpitala i skinął głową pielęgniarce, która siedziała w rejestracji. Ta bez słowa dała mu znak, że może wejść do środka. Szybkim krokiem przemierzył prawie puste korytarze, w ogóle nie zwracając na siebie uwagi. Pracownicy szpitala przyzwyczaili się do jego widoku, w końcu odwiedzał Takao codziennie po szkole.

-Cześć – przywitał się, wchodząc do izolatki. Jego kolega odłożył gazetę i uśmiechnął się do niego.

            Z dnia na dzień Takao wyglądał coraz lepiej. Jego twarz odzyskiwała kolory, a oczy dawny blask. Znów uśmiechał się całym sobą, jedynie szwy i bandaże świadczyły o tym, że nieomal zginął.

-Shin! – zawołał, pokazując mu dłonią, żeby usiadł. –Co słychać w szkole? Dużo nowych przyszło?

-Trochę – mruknął wymijająco Midorima.

Do drużyny dołączyło zaledwie pięć nowych osób. Jak na legendarnego Króla Tokio to dosyć słabo. Ale ten sam problem pojawił się w wielu szkołach. Mówiono, że koszykówka jest przeklętym sportem, a Pokolenie Cudów było ostatnim, które coś w niej osiągnęło.

-Twój lucky item na dziś to czerwony miś – podał mu pluszaka w kolorze ognistej czerwieni. Takao przez chwilę trzymał go w dłoniach, patrząc w guziczkowe oczy misia.

-Dziękuję. Nie obrazisz się, jeśli komuś go oddam? Jutro, oczywiście.

-Lucky item będzie wtedy inny. Komu? – zapytał Midorima, nim ugryzł się w język.

-Chciałem coś podarować Kaori – powiedział Takao, rumieniąc się lekko – ale mam ograniczone pole manewru, a głupio prosić mi rodziców.

-Kaori? Tej dziewczynie na wózku?

-Tak. Jest śliczna, prawda? Przychodzi do mnie codziennie. Wiesz, że lubi koszykówkę? Obiecała, że przyjdzie na nasz mecz – dłonie Takao zacisnęły się na misiu. –Chcę dla niej zagrać, Shin. Chcę znów wrócić na boisko. Brakuje mi treningów.

-Aha – Midorima uznał, że to dłuższa rozmowa, więc usiadł na krześle obok łóżka. –Powinieneś grać dla nas, Takao. Wiesz, że dla niej wynik nie ma znaczenia. Ona… no chce patrzeć na ciebie. Nie na mecz. A patrzeć może wszędzie, poza boiskiem najlepiej – dodał.

Takao przez chwilę milczał, nim roześmiał się lekko, w charakterystyczny dla siebie sposób.

-Zero w tobie romantyzmu, Shin. To był flirt. Ona ze mną flirtuje, podrywa mnie, poznajemy się – próbował mu to wytłumaczyć. –Ja wiem, że to nie twoje klimaty…

-Zabrałem Yunę do wesołego miasteczka.

-… ale chyba się myliłem. Co?! Dlaczego nic nie mówiłeś?!

-Bo to nie jest istotne. Leżysz w szpitalu, co cię obchodzi co robię z jakąś dziewczyną…

-Nie „jakąś dziewczyną” – skarcił go Takao. –To jedyna dziewczyna, jaką znam, która się ciebie nie boi. Nie przeszkadza jej ani twój wygląd, ani sposób bycia. Ba, jej się to podoba… Może biedaczka powinna iść na badania? – z trudem pokonał chęć pokazania Midorimie języka.

-To ja idę na badania – mruknął Midorima. –Ostatnio mam takie napady gorąca, nie mogę spać, szybko bije mi serce. Przez stres nabawiłem się nerwicy.

-Nie, Shin, kretynie – obelga zabrzmiała jednak bardzo łagodnie. –Zakochałeś się.

            Po trudnej i długiej rozmowie z dyrektorem, Aomine i Kise razem opuścili teren szkoły. Ewakuowali się tylną bramą, by uniknąć tłumu dziennikarzy przy głównej bramie. By dać im trochę czasu, wziął ich na siebie detektyw.

            Chłopcy szli, ramię w ramię, prosto przed siebie, bez konkretnego celu. Obaj mieli na nosie ciemne okulary, a Kise miał na głowę wciśniętą czapkę z daszkiem. Przygarbił się również, by wydawać się niższym.

-Mam jeszcze czas do pociągu – Aomine zerknął na komórkę. Kise, z ciekawością, zerknął na wyświetlacz i uśmiechnął się, widząc na nim zdjęcie swojego przyjaciela z Sumire.

-Niedaleko stąd jest miła knajpa, możemy coś zjeść.

-Chętnie. Ta rozmowa mnie wyczerpała.

-Całkiem nieźle ci szło, Aominecchi. Nadawałbyś się na policjanta. A może nawet samego detektywa w FBI!

-Co ty, chcę być zawodowym koszykarzem – Aomine przeciągnął się.

-Ale jeśli zostaniesz zawodowym koszykarzem, to będziesz rzadko w domu. Zostawisz Sumirecchi samą? – zapytał Kise.

            Widocznie Aomine o tym nie pomyślał wcześniej, bo teraz zatrzymał się w pół kroku i spojrzał na niego ze skrajnie głupim wyrazem twarzy.

-Zakładając, że wciąż będziecie wtedy razem – próbował go uspokoić Kise. –Wiesz, jak to jest z dziewczynami. Dzisiaj są, jutro ich nie ma.

-Odezwał się – prychnął Aomine, znów zaczynając iść. –Nigdy nie byłeś w związku, co nie?

-Ano, nie byłem. Fajnie jest? Wiesz, wracać do domu do kogoś, kto na ciebie czeka?

-Na ciebie też czekają. Twoi rodzice, siostry. To to samo.

-Nie, Aominecchi, to nie jest to samo! – oburzył się. –Pozwól, że wyjaśnię ci różnicę!

            Kise siedział z Aomine przy stoliku i uśmiechał się do siebie. Dobrze zrobiło mu popołudnie w towarzystwie przyjaciela. Przez chwilę nawet udało im się zapomnieć o groźbie śmierci, która nad nimi wisiała. Zamiast tego rozmawiali i śmiali się, a nawet na jednym boisku zagrali jeden na jednego, jak za starych, dobrych czasów w Teiko. Kise, który jak zawsze przegrał, kupił dla nich colę w automacie i szedł właśnie z Aomine w stronę swojego domu (Aomine uparł się bowiem, że go odprowadzi, a potem złapie jakiś transport do domu), kiedy zauważyli znajome, czerwone włosy i mundurek Rakuzan.

-Nawet nie próbuje się wtopić w tłum – powiedział beznamiętnie Aomine, patrząc, jak Akashi zatrzymuje się przy jakiejś restauracji i coś komuś pokazuje palcem.

-Może powinniśmy się przywitać? – zapytał Kise. –Wiesz, Akashicchi nie jest mordercą – dodał szybko, widząc, jaką minę robi Aomine. –Kiedyś byliśmy przyjaciółmi.

-Nie nazwałbym tego tak – chłopak włożył ręce do kieszeni. –Byliśmy jego pionkami.

-Aominecchi…

-Poza tym… On nie jest sam. Spójrz.

-Faktycznie – Kise zmrużył oczy, wychylając się lekko do przodu. –Czekaj, ja znam tego chłopaka! Czy to nie jest Izuki?

-Tak. Point gurad Seirin. Jakoś wątpię w to, żeby wpadł do niego po rady odnośnie koszykówki. Coś mi tu śmierdzi, Kise.

            Hyuuga leżał na łóżku, a na swojej piersi miał najsłodszy i najprzyjemniejszy ciężar na świecie. Riko drzemała, leżąc na nim, z głową wsuniętą pod jego brodę. Jej ojciec znów wyjechał w interesach, a matka chłopaka nawet się nie zastanawiała, tylko od razu kazała Riko przenieść się do nich. Hyuuga był jej wdzięczny nie tylko za to, ale głównie za zaufanie, jakim go obdarzyła.

            Riko nagle poruszyła się lekko i otwarła oczy, po czym ziewnęła szeroko. Przez chwilę rozglądała się dookoła, zdezorientowana, ale wkrótce, kiedy jej wzrok spoczął na nim, uśmiechnęła się i oparła brodę na jego piersi.

-Hej – mruknęła sennie.

-Hej – odpowiedział. –Wygodnie ci się śpi?

-Śpi? Przecież rozmawiamy o nowym planie treningów – prychnęła.

-Rozmawialiśmy – poprawił ją Hyuuga. –Jakąś godzinę temu, nim zasnęłaś.

-O.. przepraszam, Junpei. Musiałam…

-…być zmęczona – wpadł jej w słowo. –Nie narzekam. Patrzyłem sobie. Ślinisz się, skarbie.

-Wcale nie! – uderzyła go otwartą dłonią w ramię. –Wcale się nie ślinię!

            Oboje roześmiali się, a po chwili śmiech uciszył pocałunek, czuły i delikatny. Hyuuga bawił się krótkimi kosmykami włosów Riko, które muskały jej kark, podczas kiedy jej palce gładziły jego szyję.

-Twoi rodzice śpią niedaleko, więc niż tego.

-Wiem – westchnął. –Wracaj do spania.

            W innej części miasta, pod osłoną nocy i ciemności, Akashi wtulił się w bok Izuki’ego i zamknął oczy. Przez chwilę zawodnik Seirin nie wykonał żadnego ruchu, ale w końcu objął go i wsunął palce w jego włosy. Powoli przeczesał je, a kapitan Rakuzan odetchnął głęboko. W powietrzu wciąż czuć było charakterystyczny zapach seksu i emocji, ale żadnemu z nich to nie przeszkadzało. Tylko Akashi’emu było zimno, więc pozwolił, by Izuki troskliwie otulił go kołdrą. Spędzali tę noc w hotelu, anonimowym i prawie pustym. Nie należał do tych, do jakich przywykł Akashi, ale nie miało to znaczenia. Przed chwilą skończyli rozmowę o tym, jak Izuki przyznał się rodzicom do swojej orientacji oraz o zaproszeniu Akashi’ego na obiad. Potem długo milczeli, ciesząc się wzajemną obecnością.

-Sei – zaczął Izuki, patrząc tępo w sufit. Jego ręka machinalnie głaskała włosy kochanka.

-Tak?

-Czy mogę cię o coś zapytać? – jego głos przypominał bardziej westchnięcie niż nawet szept.

Akashi uniósł głowę. Próbował w ciemnościach dostrzec coś w oczach Izuki’ego, ale noc skutecznie to uniemożliwiała. Nie podobało mu się to.

-Oczywiście – odpowiedział w końcu. –Cokolwiek zechcesz, Shun, jest twoje. Dam ci wszystko, czego zapragniesz – delikatnie musnął ustami bark Izuki’ego.

-Powiedz mi, ale szczerze. Czy to ty zabiłeś swoich przyjaciół?

            Zapadła chwila ciszy. Akashi usiadł na łóżku, podciągając kolana do piersi. Oparł na nich brodę i objął się ramionami. Izuki, patrząc na jego szczupłe, delikatne plecy, poczuł winę.

-A gdybym ci powiedział, że to ja? – szepnął Akashi. –Gdybym ci wyznał, że to ja wbijałem noże w ich ciało, gwałciłem ich i krzywdziłem? – spojrzał na swoje dłonie, oświetlone słabym światłem księżyca.

            Izuki podniósł się i dotknął czołem jego barku, obejmując Akashi’ego ramionami. Czuł, jak zimne ciało chłopaka powoli rozgrzewa się jego ciepłem. Co było w Akashim takiego, że czuł potrzebę ochrony go? To przecież on miał wszystko i wszystkich pod kontrolą?

-Nikomu bym nie powiedział – wymamrotał Izuki. –Nie zniósłbym myśli, że zamkną cię w więzieniu. Że cię skrzywdzą – dodał, całując Akashi’ego w kark.

Kapitan Rakuzan obrócił głowę i dotknął nosem policzka Izuki’ego. Przez kolejnych kilka minut milczeli, ciesząc się ze wzajemnej bliskości.

-Nie boisz się? – szepnął w końcu Akashi. –Że to mogę być ja?

-Nie wierzę, że to ty. Nigdy w to nie uwierzę – Izuki dotknął jego dłoni i splótł razem ich palce. –Nie wiem, dlaczego zaatakowałeś Kagami’ego, ale wiem, że nie zrobisz tego nigdy więcej. I że nie zrobiłeś niczego, by skrzywdzić Momoi, Murasakibarę czy Takao. I nawet jeśli ten cały Haizaki też nie był twoim przyjacielem, nie zabiłeś go.

-Ale nie zrobiłem też nic, by ich chronić.

-Nie jesteś temu winien, Sei – Izuki delikatnie wodził ustami po jego karku. Uwielbiał zapach Akashi’ego; nutkę piżma i drzewa sandałowego. –Nie jesteś mordercą. A gdybyś był… uciekłbym z tobą. Nikt nigdy by nas nie odnalazł. No, chyba, ze planujesz zabić również mnie, chociaż nie jestem nikim istotnym.

Akashi pocałował go lekko, a potem oparł czoło o jego czoło.

-Jesteś najważniejszy, Shun – szepnął. –Najważniejszy.

My love for you, always forever

(Moja miłość do Ciebie, zawsze i na zawsze)
Just you and me, all else is nothing

(Tylko Ty i ja, wszystko inne jest niczym)
Not going back, not going back there

(Nie wrócimy, nie wrócimy tam)
They don't understand,

(Oni nie rozumieją)
They don't understand us!

(Oni nas nie rozumieją!)    

W rozdziale wykorzystano piosenkę „Not gonna Get us” (t.A.T.u)

Oto i wróciłam z wakacji (chociaż kto wie, na jak długo, bo za tydzień jadę na NiuCon, w międzyczasie oddając jedyny sprawny komputer do serwisu, więc może za tydzień być poślizg z rozdziałem, ale wtedy najwyżej dodam go w tygodniu). Fajnie było, szkoda, że tak krótko :/