Rozdział 31. Falling.

Junsui sugita mama chigirete itta hikari to kage wa

(Był czas, kiedy byłeś zbyt prawdziwy,

ale światło i ciemność rozdarto na kawałki)
Jibun rashisa ni mukiau you ni

(Zmierzymy się tym, co nadchodzi

w najwygodniejszy dla nas sposób)
Dondon tooku natte kakeau kotoba mo nai keredo

(Dystans pomiędzy nami wciąż się zwiększa,

bez słów, które proponowałyby zgodę)
Itami wa tsuwattekuru

(Przyjdę opowiedzieć Ci o moim bólu)

            Przemierzał uliczki Tokio, klnąc pod nosem. Mimo nadejścia cieplejszych miesięcy, pogoda tej nocy była nieprzyjemna i deszczowa. Zazwyczaj odpowiadała mu taka, bo dzięki temu na dworze nie było wielu ludzi, mało kto mógł więc zwrócić uwagę na zakapturzoną postać, która cicho przemykała pod ścianami i murami, naciągając materiał tak głęboko na twarz, że widać było tylko jego podbródek.

            Bolał go prawy bok, w który zraniła go jego poprzednia ofiara. Szarpał się i rzucał, przez co niemal uwolnił się z więzów. Na szczęście przewidział taką możliwość, więc miał pod ręką kolejną strzykawkę z środkiem usypiającym. Mimo to, potraktował go brutalniej niż resztę. Coraz częściej się irytował i coraz dłużej trawiła go gorączka mordowania. Widział wciąż ich twarze, śmiejące się do niego ze zdjęć, które zawiesił w piwnicy. Niszczył je, ciął, mazał po nich markerem, a mimo to, wciąż widział, jak szyderczo się z niego nabijają. Zawsze się z niego nabijali.

            Teraz on będzie nabijał się z nich.

            Aomine otworzył drzwi, nim Imayoshi w ogóle dotknął dzwonka. Były kapitan Tōō lekko wygiął usta w, całkiem słodkie, „O”, ale wszedł do środka, nie komentując tego, że chłopak musiał na niego czekać. Tuż za nim nerwowo kroczył Sakurai, mnąc w dłoniach dół swojej bluzy.

-Dzień dobry, Aomine.

-Cześć, Ryo, Imayoshi. Wejdźcie. Wasz telefon nas zaskoczył, na szczęście.…

-… zawsze mam coś w kuchni – dokończyła Sumire, wychodząc im na spotkanie. Wycierała wilgotne dłonie w ściereczkę kuchenną. –Jesteście głodni, mam nadzieję?

-Pomogę ci w kuchni, Hana!

-Jasne – Sumire zmarszczyła brwi, ale nie protestowała. Po minie Imayoshi’ego i Aomine domyśliła się, że obaj chcą zostać sami. Widocznie Sakurai również nie mógł brać udziału w „męskiej” rozmowie.

            Aomine poprowadził byłego kapitana do salonu i niedbałym gestem zasugerował mu, żeby usiadł. Sam rozsiadł się w fotelu i ściszył telewizor, w którym właśnie kończył się film, jaki jeszcze chwilę temu oglądał z Sumire. Liczył na jakieś przytulanki, ale przerwał mu telefon informujący, że za dziesięć minut będą mieć gości.

-Więc? – zapytał Aomine, niekoniecznie uprzejmie.

            Imayoshi wyciągnął z torby papierową kopertę i podał mu. Miał zacięty wyraz twarzy, a jego oczy patrzyły na Aomine przenikliwie.

-Wczoraj o jedenastej rano, niejaki Nijimura Shūzō dostał kopertę ze zdjęciami Haizaki’ego, a także krótkim i mało przyjemnym filmem. Jako że wciąż mam na uwagę twoje… hobby, jak tylko dostałem informację na maila pana detektywa, od razu ściągnąłem dane. Była tam też, zabawne, wzmianka o tym, że pojechałeś ostrzec swojego kolegę.

-Tak. Ostrzegłem Kise, moim zdaniem to on jest kolejny – Aomine obrócił kopertę w dłoniach i spojrzał w stronę kuchni, nim ją otworzył.

-Nie chcę, żeby Sakurai to widział – oznajmił Imayoshi. –Nie powinien. Sumire też nie powinna.

-Wiem – Aomine nie odrywał wzroku od tego, co uwieczniono na zdjęciach. –Ale moja dziewczyna nie jest jakimś słabeuszem.

-Nie, nie jest, mimo to jest wciąż kobietą. Nie mieszaj jej w to, Aomine.

-Dzięki. Za kopertę i za radę – burknął, odkładając zdjęcia na stół. Kolejne słowa wydarte na piersi, kolejne puste oczodoły. –Dlaczego on zabiera ich oczy? – mruknął.

-Może swoje ma chore? Wiesz, że poważniejsza wada wzroku eliminuje cię z zawodów.

-To miałoby sens, gdyby zabierał tylko oczy. Ale ta cała nienawiść, którą on w to wkłada… Zastanawia mnie to, Imayoshi. Haizaki nie był częścią Pokolenia Cudów. Odszedł, nim tak nas nazwano, zastąpiony przez Kise. Łatwo się pomylić, gdy ktoś nie zna naszej historii. Nie zna jej tak dobrze, jak my.

-Czyli wracasz do tego, że to Akashi?

-Nie. Nie wiem. Nie sądzę. Chociaż oczy i Akashi… może przez heterochronię ma coś ze wzrokiem? I nie może dłużej grać?

-Mogę znaleźć jego akta medyczne, jeśli jesteś zainteresowany.

-Wiesz co – Aomine spojrzał mu w oczy. –Znajdź mi dane medyczne wszystkich.

            W tym samym momencie do salonu weszła Sumire z Sakurai’em. Aomine szybko schował zdjęcia do koperty, po czym wyciągnął rękę, a dziewczyna postawiła tacę na stole i wsunęła się pod jego wyciągnięte ramię. Sakurai usiadł obok Imayoshi’ego i sięgnął po herbatę.

            Nagle ich uwagę przykuły wiadomości. Aomine pogłośnił TV i skupił się, wiedząc, że reszta też to robi.

            Prezenterka stała na tle jeziora, które znajdowało się na obrzeżach Tokio. Wiatr szarpał jej włosami, podczas gdy za jej plecami dźwig właśnie wyławiał z jeziora wrak samochodu.

-Według najnowszych doniesień, w aucie znajdują się zwłoki. Przez wzgląd na to, jak długo znajdowały się w wodzie i to, co zrobiły z nimi żyjące w wodzie ryby, identyfikacja będzie praktycznie niemożliwa. Prawdopodobnie są to porachunku gangsterskie, gdyż  z auta usunięto tablice rejestracyjne. Policja nie podała jeszcze informacji o tym, czy w aucie znaleziono inne dokumenty.

-Masakra – szepnęła Sumire, opierając policzek o pierś Aomine. –Tyle złego się dzieje.

-Ciekawe, co ten człowiek zrobił. Przepraszam, to pewnie nie jest ważne dla was – Sakurai lekko się skulił, ale Imayoshi dotknął jego uda i pogłaskał je.

-To miasto chyba nigdy nie będzie spokojne. Napady na koszykarzy, porachunki yakuzy. Masz mi się w nic nie wplątać, Ryo.

-Tak jest!

            Hyuuga wpatrywał się w śpiącą Riko. To była jego grzeszna przyjemność, gdyż naprawdę lubił to robić, z pełną świadomością tego, że Riko bardzo tego nie pochwala. Mimo to, nie mógł się temu oprzeć. Zwłaszcza wtedy, kiedy jego własna koszulka, w której dziewczyna spała, zsuwała się z jej ramienia, odsłaniając fragment jasnej skóry i obojczyk. Dotykał go ustami, delikatnie, by jej nie obudzić. Riko pachniała jego żelem pod prysznic. Może uda mu się, po cichutku, dobrać do niej, obudzić ją czułym, ale miłym powitaniem…

-WSTALIŚCIE JUŻ?! – jego mama weszła do pokoju, trzaskając drzwiami. Riko poderwała się, uderzając głową w nos Hyuugi. Chłopak złapał się za niego i jęknął cicho.

            Najlepszym środkiem antykoncepcyjnym okazała się jego matka.

-Cześć, mamo – mruknął.

-Dzień dobry, pani Hyuuga! – pisnęła Riko, rumieniąc się. Normalnie Hyuuga uznałby to za urocze, ale teraz za bardzo był poirytowany.

-Cześć, słonka – kobieta uśmiechnęła się szeroko. –Synu, dostajesz eksmisję na cały dzień. Ja z Riko będziemy gotować.

-Nie.. nie, nie, nie!

-Junpei! – mruknęły obie, dokładnie tym samym, karcącym tonem.

            Tak więc dwie godziny później Hyuuga stał pod domem Izuki’ego, nie bardzo wiedząc, co innego mógłby ze sobą zrobić. Było mu trochę głupio, gdyż ostatnio nie miał wiele czasu dla swojego najlepszego przyjaciela, a i Izuki od Winter Cup bardzo się zmienił. Co prawda, w szkole i na treningach dalej dogadywali się bez problemów, ale Hyuuga czuł, ze między nimi coś się zmieniło.

            Otworzyła mu matka przyjaciela i gestem zachęciła, by wszedł do środka. Hyuuga skłonił głowę i zaraz na progu domu zdjął buty.

-Dawno cię u nas nie było, Hyuuga. Słyszałam, że teraz ty i Riko chodzicie ze sobą. Gratulacje. Już od gimnazjum za nią szalałeś.

Chłopak zarumienił się i w myślach przeklął za długi język Izuki’ego, którym ten bez przerwy orał na prawo i lewo.

-Mhm, dziękuję. Izuki jest u siebie? – zapytał szybko.

-Tak, ale on… - kobieta westchnęła, wiedząc, że Hyuuga już jej nie słyszy, znajdując się w połowie schodów – on nie jest sam.

            Hyuuga obejrzał się za siebie pod drzwiami, ale z ulgą przyjął fakt, że matka Izuki’ego za nim nie poszła. Złapał oddech i bez pukania wszedł do środka.

            By chwilę później tego pożałować.

            Izuki leżał obrócony plecami do drzwi. Kołdrę miał naciągniętą do pasa, a ramieniem obejmował jakiegoś rudzielca, który spał obok, z twarzą wtuloną w jego pierś. Hyuuga żachnął się i zrobił krok do tyłu. Nie wiedział, że Izuki ma dziewczynę. Co prawda, ostatnio kolega znikał często i coraz rzadziej wychodził z nimi wieczorami lub w weekendy, ale dlaczego nie powiedział, że z kimś się spotyka? Może wystraszył się tego, że Riko zaplanuje potrójną randkę, dla nich, dla nas i dla Kiyoshi’ego z jego dziewczyną, pomyślał z rozbawieniem.

            Hyuuga chrząknął, dosyć głośno, zastanawiając się nad tym, jak ta sytuacja podobna jest do tego, co spotkało go dziś rano. Czy Izuki też zrobi taką zaskoczoną minę?

            Ale to on zrobił zaskoczoną minę, kiedy Izuki poderwał się, a tuż obok niego… poderwał się Akashi. Obaj przyciskali kołdrę do piersi, patrząc na niego z rosnącym przerażeniem.

-Ty… ty i Akashi?!

            Akashi milczał. Przesuwał tylko wzrokiem od Izuki’ego do Hyuugi, którzy w milczeniu siedzieli po dwóch stronach stołu. Kapitan Seirin trzymał w dłoniach kubek z herbatą i patrzył na niego, jakby była to najbardziej fascynująca rzecz na świecie. Izuki z kolei patrzył na przyjaciela, zaciskając dłonie na kolanach.

-Nie tak miałeś się dowiedzieć – mruknął.

-A miałem się dowiedzieć, d’aho? – prychnął. –Jak długo to trwa?

-Kilka tygodni.

-Kilka tygodni – powtórzył, z pozoru spokojnie. –I ani razu, ani przez jedną sekundę nie mogłeś powiedzieć „Hej, Hyuuga, wiesz, ja i Akashi spotykamy się ze sobą, ale nie martw się, mam wszystko pod kontrolą”.

-Bo mam – burknął Izuki, mrużąc oczy. –Sei i ja…

-Sei? Nazywasz go „Sei"?

-A co w tym złego? – warknął Akashi, który miał dosyć tej absurdalnej rozmowy. Izuki znał jego powody, wiedział, co ich łączyły. Hyuudze nic do tego! –Shun, nie musisz się z niczego tłumaczyć.

-Hyuuga jest moim przyjacielem. Zasługuje, żeby wiedzieć – Izuki spuścił z tonu. –Zakochałem się, Hyuuga. Po prostu. Rozumiesz to. Ciebie też to spotkało. Wiem! Wiem – uniósł dłoń, widząc, że przyjaciel otwiera usta – Wiem, że ty i trener to inna para kaloszy. Wiem. Wiem, że Kagami i Kuroko są osobną historią. Wiem. Wiem… Ale to…

-Jest silniejsze – dokończył Hyuuga.

            Sam doskonale wiedział, jakie to uczucie, pragnąć kogoś, a nie móc się do niego zbliżyć. Być obok, być na wyciągnięcie ręki, ale nie móc zrobić nic, nie mów powiedzieć nawet słowa, które zdradziłoby jego uczucia. Wiedział, jak to jest trzymać wszystko w sobie, dusić, w obawie, że druga osoba rozwieje się jak sen, kiedy jej dotknie. Minęło prawie pięć lat nim udało mu się zbliżyć do Riko. Teraz nie wyobrażał sobie życia bez niej. Jak mógł potępiać Izuki’ego za to, że w obliczu takich, a nie innych okoliczności, odnalazł swoje szczęście i ukrył je przed nimi? To bolało go najbardziej: to, że Izuki nie powiedział mu ani słowa, mimo że on zawsze zwierzał mu się ze swoich uczuć do Riko. A przecież też ukrywał przed nim swój związek.

-Okej. Okej – Hyuuga westchnął, drapiąc się w kark. –Okej. Nie lubię cię, Akashi. Ale jeśli Izuki jest szczęśliwy… Nikomu nie powiem.

-Nawet trenerowi? – dopytywał Izuki, nachylając się nad stołem.

-Nawet Riko. Ona mnie zamorduje, bo zawsze wie, kiedy coś ukrywam. Ale nie powiem. Skoro wasza…relacja… ma pozostać tajemnicą.

-Dzięki, Hyuuga – Izuki obdarzył go promiennym uśmiechem.

-Dziękuję – prychnął Akashi, który uznał, że to burza w szklance wody. Nikt nie musi wiedzieć, mogą wiedzieć wszyscy.

Kochał Izuki’ego, tylko to się liczyło.

            Obserwował swoją kolejną ofiarę. Nienawidził tego człowieka. Był wszystkim, czym gardził i czego pożądał. Był śmieciem, a jednocześnie był gwiazdą. Chciał być taki, jak on, ale nigdy nie chciał być nim. Najważniejsze było jednak, by zetrzeć mu ten uśmiech z twarzy. Sprawić, by w oczach były tylko łzy. Chciał słyszeć jego błagania, gdy będzie się w niego wbijał. Chciał czuć, jak ciało prześladowcy powoli wiotczeje, gdy kończy się wola walki. Chciał usłyszeć prośby o darowanie życia. Chciał czuć na palcach krew, która powoli wypływa z ich ciała. Chciał znów je kroić, kroić i kroić, z każdego wycinać fragment dla siebie.

            Ale oni byli tylko środkiem. Taaak. Byli niczym w porównaniu do człowieka, którego nienawidził najbardziej. Dostał wszystko, co powinien dostać on. Ale życie nie było fair, musiał sam odebrać to, co należało do niego. Nie zrozumiał ostrzeżeń, nie przejął się wiadomościami dla niego. Dlatego zginie. W końcu zginie.

            Bo życie nie było fair.

I'm falling in the black

(Spadam w ciemność)
Slipping through the cracks

(Prześlizguję się między szczelinami)
Falling to the depths

(Spadam w głębię)
Can I ever go back?

(Czy kiedykolwiek będę mógł wrócić?)

W rozdziale wykorzystano piosenkę „Distance of Light and Shadow” („Hikari to Kage no Kyori”, jest to character duet song Aomine i Kuroko, czyli Suwabe Junichi i Ono Kensho) oraz  „Falling insi de the black” (Skillet). Moja Siostra napisała OS AoKise, w związku z poprzednim chapterem. Możecie go przeczytać TUTAJ.