Rozdział 32. Groźba.

Aishiteiru, aishiteiru

(Kocham Cię, kocham Cię)

Sekai ga owaru made

(Do końca świata)

Bakageteru to warai nagara
(Uśmiechając się głupkowato) 

Kuchi ni dashitemite

(Próbuję to powiedzieć)

Aishiteiru

(Kocham Cię)

Sonna koto ga kantan ni wa dekinakute

(Nawet, jeśli to taka prosta rzecz, nie mogę)

Umaku aiseru you ni to

(Chcę Cię kochać całym moim sercem)

Ano sora ni inotteiru…

(Modlę się patrząc w niebo…)

Maj przywitał ich słoneczną pogodą i ciepłem. Zbliżał się czas letnich festiwali i tylko tym żyło liceum Seirin. Od ponad dwóch tygodni nie było żadnych informacji o kolejnych morderstwach i porwaniach, prasa również odpuściła i nie dręczyła już tak bardzo Pokolenia Cudów.

            Teraz Seirin miało na głowie kolejny problem. Co prawda, nie tak ogromny, jak morderstwa, ale również znaleźli się w kropce. Wielkimi krokami zbliżały się urodziny ich kapitana, a oni nie mieli najmniejszego pomysłu, co takiego mogliby mu podarować. Powołali nawet specjalną komisję, a przynajmniej próbowali. Mieli jednak problem z wybraniem przewodniczącego grupy; Kiyoshi nie nadawał się, ze względu na dorywczą pracę i rehabilitację, Izuki sugerował coraz to „śmieszniejsze” prezenty, Mitobe nie miał nic do powiedzenia, Koganei spiął się cały w sobie, a Tsuchida uznał, że jest zbyt mało płodny, by coś wymyślić, Kuroko wszyscy zignorowali, a na Kagami’ego nie głosował nawet Nigou. Kandydatury Riko nawet nie rozważali, wiedząc, że skoro to urodziny jej chłopaka, zapewne chciałaby wymyślić coś oryginalnego.

            Zebrali się, jak zawsze w kryzysowych sytuacjach, w mieszkaniu Kagami’ego. Seirin nawet nie udawało zaskoczenia, widząc, jak komfortowo Kuroko czuje się u swojego partnera. Co prawda, Kagami co jakiś czas nerwowo sprawdzał telefon, jakby czekał na wiadomość od kogoś, ale niczym się nie zdradzał. Kuroko to jednak widział, aczkolwiek, on również nie zaprotestował ani jednym słowem.

-Myślę, że możemy kupić mu jakąś figurkę – powiedział Koganei.

-Ma ich już pokaźną kolekcję, poza tym, o tym pomyślą wszyscy. Gumki?

-Przecież nie ma długich włosów – wtrącił Fukuda, a jego starsi koledzy zrobili obojętne miny i spojrzeli w sufit.

-Może nowe buty, te do gry mu się rozwaliły? – westchnął Izuki.

-To nie jest głupie. Znasz jego rozmiar, Izuki? – zapytał Kagami, patrząc na Kuroko, który właśnie karmił Nigou. Nie mógł się powstrzymać od kontemplowania delikatnego zarysu bioder Kuroko. Oczywiście, Seirin przemilczało fakt, iż najmłodszy zawodnik ma na sobie koszulkę Kagami’ego.

-Oczywiście, że znam jego rozmiar. Nasza przyjaźń ma szeroki zasięg.

-O Boże, to nawet nie było zabawne – jęknął Koganei.

-Czekajcie, dostałem sms od Riko – zaczął Teppei, po czym zdradził im, o czym była wiadomość.

             W dniu urodzin ich kapitana, spotkali się w jednym z tokijskich parków. Święto Hanami już dawno minęło, ale mimo to, na trawnikach siedziało wiele rodzin z dziećmi, a także młodych licealistów i gimnazjalistów, którzy zjawili się tutaj z okazji festiwalu. Pobliska świątynia organizowała święto lokalnego bóstwa, które Riko postanowiła wykorzystać i zorganizować swojemu chłopakowi małą, urodzinową niespodziankę.

            Koganei z Mitobe, a także Makoto i Tsuchidą przyszli wcześniej. Rozłożyli koc i postawili kosze z jedzeniem. Kiedy ich część planu była gotowa, zadzwonili do Teppei’a, który miał odebrać Hyuugę z jego domu i zabrać „na spacer”. Koganei napisał sms do Kuroko, żeby poinformował pozostałych, że mogą się schodzić, a także, żeby poinformowali Riko, że chłopcy są w stanie gotowości.

            Hyuuga nie mógł w to uwierzyć. Od samego rana jego telefon milczał. W to, że Kagami czy inni drugoroczni mogli zapomnieć o jego urodzinach, mógł uwierzyć, tak w to, że zapomniała nie tylko Riko i Makoto, ale też Izuki, Teppei i pozostali jego rówieśnicy! To stawało mu w gardle. No ale nic. Nie będzie się rzucać. Wkrótce zaczynały się eliminacje do Inter High, a z tymi morderstwami na karku, będą jeszcze cięższe niż rok temu. Wszyscy mieli na głowie ważniejsze sprawy, niż jego urodziny. Poza tym, urodzin pozostałych też nie świętowali jakoś szczególnie.

            Właśnie miał się wyciągnąć na kanapie i włączyć nową grę, którą dostał od rodziców, kiedy usłyszał głos matki.

-Junpei! Kiyoshi tutaj jest! – zawołała.

            Jego serce zabiło ciut szybciej. Czyżby Kiyoshi, jako jedyny pamiętał? Nawet z pracą dorywczą i rehabilitacją, znalazł dla niego czas?

            Przyjaciel wszedł do góry i pomachał mu lekko. Hyuuga odwzajemnił uśmiech, ale szybko znów wrócił do swojego stoickiego wyrazu twarzy.

-Cześć.

-Hej. Wszystkiego najlepszego – Kiyoshi uścisnął jego rękę. Hyuugę zmartwił fakt, że dłonie przyjaciela były szorstkie i zimne. Może przepracowywał się, mając tyle na głowie?

-Dzięki. Chcesz pograć?

-Chętnie, ale tak myślałem, że może przejdziemy się na spacer? Nie mam dla ciebie nic – lekko rozłożył ramiona – więc pomyślałem, że może przejdziemy się do świątyni, bo jest festyn, i postawię ci natto.

-O, spoko. Chętnie – Hyuuga schował telefon do tylnej kieszeni dżinsów. –Mamo, wychodzę!

-Jasne. Bawcie się dobrze, chłopcy. Junpei, weź sweterek!

-Tak, tak – jęknął, a Kiyoshi uśmiechnął się lekko.

-Musi być miło, co? – zapytał, gdy szli w stronę parku. Kiedy Hyuuga spojrzał na niego, dodał: -Wiesz, mieć rodzinę. I dziewczynę.

-No, no. Masz dziadków, którzy dla ciebie tak wiele poświęcili – Hyuuga odwrócił wzrok. –I tę dziewczynę, z którą byłeś ostatnio na randce. I nas!

            Zapadła chwila krępującej ciszy. Hyuuga współczuł Teppei’owi. Stracił rodziców, a tak właściwie nigdy ich nie poznał. Nie wyobrażał sobie wracać do domu, w którym nie czeka na niego mama. Uwielbiał weekendy, w które ojciec uczył go, jak szybko i sprawnie obcinać włosy i układać z nich ciekawe fryzury, albo majsterkowali wieczorami w garażu, gdzie uczył go robić dioramy. Całe jego dzieciństwo tworzyli rodzice i siostry, rodzina, do której mógł wrócić, niezależnie od tego, co się stało.

            Ale przecież Teppei nie był jedyny. Makoto i Riko również stracili część swoich rodzin. A ile było rodzin, w których mimo „pełnego domu”, mało było miłości?

-Ej, to nie jest dzień na takie tematy – powiedział w końcu. –Powiedz lepiej, jak rehabilitacja?

-Okej – Teppei wzruszył ramionami, pochmurniejąc. Hyuuga uznał, że to drażliwy temat, więc go nie drążył.

-Riko pomyślała, że moglibyśmy iść na podwójną randkę. Wiesz, ty i twoja dziewczyna i m…

-Zerwaliśmy.

-Czemu?

-To, co stało się w Labiryncie… to było dla niej za dużo – Kiyoshi odwrócił wzrok, patrząc obojętnie na ulicę.

-Hej, przykro mi – Hyuuga nie mógł powstrzymać autentycznej troski o przyjaciela. –Ale znajdziesz lepszą, zobaczysz!

-Mhm…

            Znów zapadła niezręczna cisza. Jak miał go pocieszyć? Nie był w tym dobry, a Kiyoshi wydawał się być całkiem zrezygnowany, co całkowicie do niego nie pasowało. Przecież miał Żelazne Serce, był twardy i zawsze wesoły.

            Już miał odezwać się i przeprosić, kiedy tuż przed wejściem do parku, natknęli się na Aomine i Sumire. Dziewczyna wyglądała na pochłoniętą kotkiem, którego starsza pani miała na smyczy (rozmawiały właśnie o zwierzętach), a chłopak ucieszył się na ich widok, chociaż domyślili się tego jedynie po lekkim uśmieszku. Ekspresja Aomine ledwo się zmieniła.

-Cześć – burknął go starszych chłopaków.

-Hej – odpowiedzieli niemal równocześnie.

-Też przyszliście na festiwal? – zapytał Hyuuga, wdzięczny, że pojawił się ktoś inny, kto może podtrzymywać konwersację, aczkolwiek Aomine nie był w tej dziedzinie ekspertem.
-Tak, ale Sumire wypatrzyła tego kota – odpowiedział, wsadzając ręce do kieszeni. –Ej, Hyuuga, wszystkiego najlepszego, nie?

-O – kapitan Seirin był zaskoczony. Nie przypuszczał, że Aomine wiedział o jego urodzinach. –Dziękuję.

-Właśnie, Hyuuga – Sumire oderwała się od kota i ujęła Aomine pod ramię. –Spełnienia marzeń – oznajmiła, uśmiechając się do niego ciepło. Miała na sobie granatowe kimono, które rozjaśniało się do dołu (gdzie było już lekko błękitne). Włosy, spięte w koczek, odsłaniały jej smukłą szyję.

            Jakby widząc, jakim zainteresowaniem obaj mierzą jego dziewczynę, Aomine chrząknął znacząco.

-Dziękuję, Hana – Hyuuga zarumienił się lekko. –Wyglądasz ba-ba…

-Bardzo ładnie – Teppei uśmiechnął się do niej szeroko, odzyskując typowy dla siebie humor.

            Aomine był zdziwiony tym, że Sumire tak kurczowo trzymała się jego ramienia, gdy szli przez park. Miała zimne dłonie i była strasznie blada, mimo upału, jaki panował. Nachylił się nad nią.

-Hej, wszystko w porządku? – mruknął.

-C-co? Tak, tak. Trochę zakręciło mi się w głowie, to wszystko – skłamała, czując, jak szybko bije jej serce. –Możemy na chwilę usiąść?

-Hyuuga, Kiyoshi, idźcie przodem – powiedział Aomine do starszych chłopaków. –Potrzebujemy trochę czasu dla siebie.

-Głupku! – pisnęła Sumire, kiedy Teppei i Hyuuga odeszli, uśmiechając się pod nosem. –Nie musiałeś tego mówić w ten sposób!

-Co w tym, hehe, złego? – Aomine usadowił ją na ławce i kucnął przed Sumire, ujmując jej dłonie w swoje. –Co się stało naprawdę?

-Nie wiem. Nagle poczułam się słabo. Może to przez to, że w tej yukacie nie da się oddychać!

-Mówiłem, żebyś ubrała się normalnie.

-Nie podobam ci się?

W głowie Aomine zaświeciła się czerwona lampka, oznaczająca zagrożenie. Zadane mu pytanie było bardzo podchwytliwe, a nie miał wiele czasu na przemyślenie swojej odpowiedzi.

-Wyglądasz pięknie – wyrzucił z siebie szybko. –Ale nie chcę, żebyś się męczyła.

Sumire roześmiała się cicho.

-Coraz lepiej ci idzie, Daiki. Chodźmy. Chcę zobaczyć minę Hyuugi, gdy znajdzie resztę.

            Midorima zastanawiał się, co go podkusiło, żeby przyjąć zaproszenie Yuny i towarzyszyć jej w drodze na urodziny kapitana Seirin. Powinien zacząć od tego, że prawie w ogóle nie zna tego kolesia i, z całym szacunkiem, ma ciekawsze rzeczy do robienia, ale wtedy przypomniał sobie o tym, jak on i jego dziewczyna pomogli Takao. Dlatego sprawdził też, jaki jest Szczęśliwy Przedmiot dla dzisiejszego solenizanta i zapakował go ładnie.

            Yuna, widząc pakunek w jego dłoniach, zachichotała lekko. Podejrzewała, że dobre wychowanie nie pozwoli Midorimie pójść z pustymi rękoma. On tymczasem był wdzięczny za to, że się śmiała – czas ten poświęcił na oswojenie się z widokiem dziewczyny w zielonym kimonie. Ona zauważyła jednak jego spojrzenie i okręciła się lekko dookoła własnej osi, prezentując się.

-I co? – zapytała, pochylając się lekko, ciekawa jego oceny.

-Ładnie – chrząknął – Ładnie wyglądasz.

-Coo? Tylko tyle? – Yuna wyglądała na zawiedzioną, a Midorima poczuł, ze robi mu się gorąco.

-My-myślę, że w tym kolorze ci do twarzy!

            Hyuuga był zaskoczony, kiedy w parku natknął się na Mitobe i Koganei’a. Obaj mieli na sobie męskie kimona (Mitobe podwinął rękawy swojego) i jedli watę cukrową (wyglądało to mniej więcej tak, że Mitobe trzymał patyk ze słodkością, a Koganei co chwila urywał sobie kawałek).

-Cześć – Koganei pomachał im, a Mitobe skinął im głową. –Też przyszliście na festiwal? Gdzie wasze kimona? Gdzie wasz duch świętowania?

-Jakoś tak – Hyuuga wzruszył ramionami. –Idziemy na natto, macie może ochotę iść z nami?

-Po co macie kupować! Tak się składa, że Mitobe zrobił natto i mamy je przy naszym kocu, prawda, Mitobe? – milczący chłopak energicznie przytaknął, urywając kawałek waty cukrowej i podając Kociakowi. Chłopak rozchylił wargi i pozwolił się nakarmić. Brakowało tylko, żeby zaczął mruczeć.

            Kiedy zbliżyli się do koca, Hyuugę nagle ogłuszył okrzyk „NIESPODZIANKA”. Otoczyło go całe Seirin, jeden przez drugiego chaotycznie składając życzenia. Był również Makoto, a wraz z nim, wciąż zawstydzony, Haruka. Mógł się spodziewać, że coś wymyślą i był zły na siebie, że w nich zwątpił.

-Przy okazji obchodzimy urodziny Tsucchi’ego i Kawahary, więc mamy potrójny powód! – zawołał radośnie Koganei, pokazując im tort, który upiekł Kagami.

            Ciasto miało kształt piłki do kosza, podzielonej na trzy różne części.

-Oo, zdążyliśmy na tort! – zawołał Aomine, a Sumire pacnęła go ręką w plecy.

-Ty byś tylko żarł, Aomine – prychnął z wyższością Midorima. –Hyuuga, wszystkiego najlepszego – podał mu swój prezent, a kapitan Seirin szeroko otworzył oczy.

-Nie spodziewałem się. Dzięki – powiedział, czując, jak coś ściska go w gardle.

-Najlepszego, Junpei – Yuna uścisnęła go mocno. –Prezent ode mnie dostaniesz później.

-Co?

-Nic – dziewczyna cofnęła się, z tajemniczym uśmiechem, i przytuliła się do ramienia Midorimy. Hyuuga nie wiedział, czy bardziej zdziwił go rumieniec zawodnika Shutoku, czy też to, że ujął dziewczynę za rękę.

            Postanowił, ze gdy impreza na terenie parku się skończy, wracając do domu zajrzy do domu Riko. Dzisiaj Kagetora miał wrócić ze Stanów, więc może wypadło jej z głowy. Albo się źle poczuła i nie chciała go martwić. To nie tak, że muszą sobie mówić wszystko.

-Junpei.

            Odwrócił się powoli i poczuł, ze w ustach rob mu się sucho. Tuż przed nim stała Riko; włosy miała spięte w koczek, a kilka kosmyków okalało jej twarz. Miała na sobie czarne kimono w kwiecisty wzór, które podkreślało jej delikatną sylwetkę. I… tak, Riko miała makijaż! Wszyscy, prócz Hyuugi (który był zajęty patrzeniem się na swoją dziewczynę) domyślili się szybko, że za wygląd trenerki Seirin odpowiada Kise (którego, przez Yunę, o pomoc poprosił Midorima).

-Pewnie myślałeś, że zapomniałam, co? Potroję ci za to trening – mruknęła, podchodząc bliżej. Chodzenie w kimonie krępowało jej ruchy, więc co chwila powtarzała sobie w myślach, że musi robić małe kroczki. Wielką pomocą okazało się dla niej to, że Hyuuga ujął jej dłonie i dzięki temu poczuła się pewniej.

-Ten widok wart jest nawet poczwórnego treningu – wymamrotał, nie mogąc oderwać od niej wzroku. Riko prychnęła, rozbawiona i wspięła się na palce, by pocałować go lekko.

-Wszystkiego najlepszego – szepnęła.

            Spędzili razem całe popołudnie. Żartowali, śmiali się, a przede wszystkim jedli. Okazało się, że nie tylko Koganei i Mitobe przynieśli jedzenie, ale całe dwa kosze przyniósł również Kagami (co prawda, zawartość jednego on i Aomine zjedli na spółkę, nim ktokolwiek inny się zorientował). Naprawdę miło było myśleć o czymś innym, niż koszmar, który spotkał ich niedawno.

-Może, po takiej przerwie, jaka nastąpiła, morderca odpuści i nie będzie dłużej atakował? W końcu minęły dwa tygodnie bez ani jednego porwania – powiedział nagle Kawahara, a wzrok wszystkich spoczął na nim. –No, nie mówcie, że wy też o tym nie myślicie.

-Ja myślę – przyznał Kise. –Zwłaszcza, od kiedy Aominecchi…

            Aomine w tym momencie lekko i dyskretnie ścisnął jego dłoń. Kise spojrzał na niego, ale nikt inny nie zauważył sygnału, jaki mu dał.

-… od kiedy Aominecchi kazał mi obejrzeć ten horror o mordercy nastolatków.

-Ech, Kise, ty też jesteś głupi – Midorima poprawił okulary i już miał cos dodać, kiedy Yuna wsunęła mu do ust ciastko.

-Przeżuj, bo się zakrztusisz – zamruczała głosem ociekającym słodkością.

            Makoto zerkał na Harukę. Chłopak siedział na uboczu, starając się nadążyć za konwersacją. Na talerzyku przed sobą miał nietknięte ciasto.

-Hej, nie smakuje ci?

-Nie – mruknął.

-Więc co jest?

-Zawsze są tacy… chaotyczni?

-Tak – Makoto uśmiechnął się szeroko. –To jest w nich najpiękniejsze, prawda?

            Hyuuga i Riko wybrali się na krótki spacer; oficjalnie w celu wizyty w świątyni, nieoficjalnie po to, by pobić chwilę sam na sam. Trzymali się za ręce, a chłopak czuł się tak, jak gdyby mógł eksplodować ze szczęścia.

            W świątyni, prócz modlitwy, złożyli również datek z prośbą o powodzenie w nadchodzącym Inter-High. Obojgu zależało na tym, by udało im się obronić tytuł, a także by móc wystąpić w turnieju narodowym.

            Na zewnątrz zapadł zmierzch, więc było całkiem magicznie, gdy wędrowali po dziedzińcu świątyni, oświetlonej tylko setką papierowych lampionów.

-Może zrobimy sobie zdjęcie? – zapytała Riko, a Hyuuga przytaknął.

            Objęli się, nie tak, jak przyjaciele, ale jak wiele innych par obejmowało się i również robiło sobie zdjęcia obok nich. Podczas gdy Hyuuga wyciągnął rękę, by pstryknąć telefonem fotkę, Riko pocałowała go w usta. Dlatego zdjęcie wyszło dosyć zabawne: ona obejmuje go i całuje, a on ma zdziwioną, ale szczęśliwą minę.

-Wyślij mi je – poprosiła. Hyuuga wziął jej telefon do ręki i przesłał zdjęcie, ale na obu aparatach ustawił je jako tapetę.

-Podobno tak się robi – oznajmił. –Już dawno powinniśmy to zrobić.

-Mhm – zgodziła się Riko, kładąc głowę na jego ramieniu. –Jestem niespokojna – wyznała nagle. –Nie powinniśmy ich zostawiać na tak długo samych.

-Riko, to prawie dorośli ludzie. I są w kupie. Co złego mogłoby się stać?

            Kagami mógłby przysiąc, że jest najbardziej pechowym człowiekiem na świecie. W jednej chwili on i Kuroko tulili się do siebie dyskretnie, korzystając z półmroku, dającego anonimowość, a w drugiej ktoś szarpał Kagami’ego za ubranie, podczas kiedy Mitobe i Aomine próbowali ich rozdzielić. Kuroko klęczał, czując, jak piecze go policzek, który ktoś spoliczkował (nawet nie wiedział, kiedy).

-Nie obchodzi cię, co ja czuję, co, Taiga? – Himuro, którego Aomine trzymał za ramiona, wyrywał się, ale zawodnik Too był od niego silniejszy. –Kiedy ja jestem w domu i potrzebuję wsparcia, bo najbliższa mi osoba została zamordowana, ty wraz z przyjaciółmi siedzisz i bawisz się w najlepsze!

-Tatsuya, wiesz, że nie o to chodzi… nie rób skandalu, uspokój się. Chciałem o tym z tobą porozmawiać, dlatego dzwoniłem i pisałem…

-I co z tego, że pogadasz ze mną przez telefon albo napiszesz kilka sms-ów?!

-Możesz zawsze odwiedzić mnie i Tetsu, przecież ci mówiłem…

-Nie chcę przychodzić do ciebie, kiedy on tam jest! – Himuro oskarżycielsko pokazał palcem na Kuroko, który spuścił głowę.

-Tatsuya…

-Przeklinam was! Wszystkich, jak tutaj siedzicie!

            Yuna mimowolnie przytuliła się do ramienia Midorimy, a on objął ją i oparł czoło o jej czoło.

-Nie słuchaj go – szepnął.

-Nie słucham – skłamała, kurczowo trzymając się jego koszulki. Widok Himuro, który szarpał się z Aomine i przeklinał Seirin oraz żyjących członków Pokolenia Cudów przestraszył ją.

-Wszyscy zginiecie, nim ten rok się skończy – oznajmił Himuro. –On po was przyjdzie i ukarze was za to, że wszyscy jesteście fałszywymi przyjaciółmi i kochankami. Nic was nie łączy prócz strachu i bólu – Sumire drgnęła i spojrzała na Aomine, ale chłopak był zbyt zajęty szarpiącym się człowiekiem. –Ty – pokazał palcem Kuroko – Ty będziesz ostatni. Będziesz świadkiem śmierci swoich przyjaciół, a potem dołączysz do nich w piekle!

-Odprowadzę go do hotelu – mruknął Kagami, spuszczając lekko głowę.

-Pójdziemy z tobą – dodał Koganei, a Mitobe przytaknął.

-Ktoś musi…

-Ja odprowadzę Kuroko do domu – Izuki uśmiechnął się do młodszego kolegi ze współczuciem.

-Ja pójdę z nimi – Kise lekko się podniósł. –Kurokocchi mówił, że mogę u was przenocować.

-To może być niebezpieczne, was dwóch razem i tylko jedna osoba, która nie jest z Pokolenia…

-My też pójdziemy. Mieszkamy niedaleko – Makoto uśmiechnął się łagodnie.

-I co, znów zgrywacie swoją szopkę? Idziecie do domu, pieprzyć się nawzajem, pławiąc się w miłych słówkach i wzajemnym poklepywaniu po plecach?! – Aomine puścił Himuro, ale nim ten zdołał cokolwiek zrobić, Kagami złapał go za ramię.

-Idziemy, Tatsuya – mruknął. –Nie psuj tego wieczora, proszę. To urodziny moich przyjaciół.

-To ich ostatnie urodziny – Himuro wyszarpnął się swojemu byłemu kochankowi i nerwowo otrzepał swoje ubranie. –Nikt z was nie dożyje kolejnych!

Nukumori wa kono te ni

(Z ciepłem w moich dłoniach)

Azayaka na mama ikite iru

(Żyję teraz z pełnią kolorów)

Wasuretakunai mono

(Nie chcę zapomnieć)

Uketotta ai o mirai ni kaenagara

(Jak zmieniłam Twoją miłość w moją przyszłość)

W rozdziale wykorzystano piosenkę „Aishiteru” (Kourin)  oraz "Takaramono" (Marina Kawano). Obie piosenki pochodzą z anime „Natsume Yuujinchou”, które Wam serdecznie polecam! Dla mnie jedna z lepszych pozycji (myślę nad krótkim ff związanym z tym tytułem). Wzruszająca, piękna, cudowny główny bohater (seiyuu ten sam, którego ma Akashi z Kurobasu).