Rozdział 39. Broken strings.

You can't play on broken strings

(Nie możesz grać na zerwanych strunach)
You can't feel anything

(Nie możesz czuć czegoś)
That your heart don't want to feel

(Czego Twoje serce nie chce czuć)
I can't tell you something that ain't real

(Nie mogę powiedzieć Ci czegoś, co nie jest prawdziwe)

Oh, the truth hurts

(Och, prawda boli)
And lies worse

(Ale kłamstwa są gorsze)
How can I give any more

(Jak mogę dać coś więcej)
When I love you a little less than before?

(Kiedy kocham Cię trochę mniej niż wcześniej?)

            Makoto trenował sam. Lubił te chwile na sali, kiedy nikogo innego nie było, tylko on, piłka i kosz. Co prawda, ciężko było ćwiczyć obronę czy zbiórki samemu, ale sam fakt wykonywania prostych ćwiczeń działał na niego odprężająco. Nie chciał zawieść Hyuugi i reszty drużyny, którą zdążył polubić. Chciał dorównać Teppei’owi, który musiał porzucić ukochany sport. Może nie zdobędzie nigdy przydomka „Żelazne serce”, ale może uda mu się zdobyć sympatię kibiców.

-Hej, Makoto – usłyszał cichy głos Haruki i tylko dzięki wrodzonemu spokojowi nie wypuścił piłki z rąk.

-Hej. Jesteś wcześniej.

-Tak, pomyślałem, że pomogę ci wszystko przygotować – Haru lekko skinął głową i podszedł do niego. –Nie chciałem ci jednak przerywać treningu.

-Nie przeszkodziłeś! – Makoto zaprzeczył szybko, patrząc na kolegę z uśmiechem. –Tak właściwie to możesz mi pomóc.

            Chwilę później grali jeden na jednego; zadaniem Haruki było zdobycie kosza, chociaż wkrótce obaj przekonali się, że z dzielącą ich różnicą wzrostu i doświadczenia, było to dla niego niemożliwe.

-Chyba nie zagram w meczach – powiedział cicho Haru, zarzucając sobie ręcznik na kark.

-Nie mów tak! Pomogę ci! Trzeba trenować z wysokim przeciwnikiem, łatwiej potem przejść do mniejszych niż na odwrót! Poza tym, dopiero co zaczynasz, nie możesz się poddawać. Ale rób wszystko swoim tempem, nic na siłę, dobrze, Haru?

Chłopak lekko uniósł brwi i wydął usta.

-Mhm. Wracamy do gry?

            Riko właśnie miała wyjść z kabiny w toalecie, kiedy usłyszała swoje nazwisko wypowiadane głosem osoby, której z całą pewnością nie znała. Z ciekawości zamarła z dłonią na klamce, wsłuchując się w rozmowę, która najwyraźniej dotyczyła jej i Hyuugi.

-Kapitan mistrzów, a widziałaś tę jego dziewczynę? Aida Riko. Wygląda jak chłopak. Zero w niej kobiecości.

-Skąd wiesz, może taki jego typ? – zapytał drugi głos. –Niektórzy faceci lubią takie laski. Poza tym, może jest zajebista w łóżku, skąd wiesz?

-No błagam – prychnęła zadziornie ta, którą w myślach Riko nazwała „Królową Suką”. –Pewnie jeszcze mu nie dała, nie wygląda na rozrywkową dziewczynę.

-A propo rozrywki, nie podejrzewałam, że chłopcy w stylu tego okularnika są w twoim typie.

-Bo nie są – ciężkie westchnięcie sprawiło, że Riko musiała powstrzymywać się od wyskoczenia z kabiny i uderzenia głową tej tępej idiotki o ścianę. –Ale on jest kapitanem mistrzów. Najlepszy towar w tej szkole. No niby jest jeszcze ten cały K.…jak mu szło… Kagami? Ale weź, wygląda jakby go szprycowali sterydami od dzieciństwa.

Jej rozmówczyni parsknęła śmiechem.

-Więc? Jak planujesz go zdobyć?

-Zobaczysz – Królowa Suka oznajmiła tajemniczo. –Już zaczęłam. Zresztą, sama wiesz. Nie ma takiego, który by mi się uparł. Żegnaj, Aida, twoje miejsce jest w zakonie, z innymi nudziarami. Teraz my rozdajemy karty w tej szkole.

            Riko wyszła z kabiny dopiero wtedy, kiedy w łazience zapadła cisza. Z jednej strony miała ochotę wyjść wcześniej i stanąć twarzą w twarz z dziewczyną, która chciała jej  rzucić wyzwanie, ale z drugiej, coś ją sparaliżowało i sprawiło, że nie mogła się ruszyć, a nieznany ciężar w żołądku sprawił, że zrobiło jej się niedobrze.

            Kiedy w końcu wróciła na szkolny korytarz, z ulgą powitała hałas i szum rozmów. A kiedy zobaczyła, że niedaleko niej Kiyoshi kupuje słodką kawę w automacie, podeszła do niego z uśmiechem na ustach.

-Hej, Teppei – zawołała radośnie.

-Cześć, Riko – chłopak spojrzał na nią ciepło. –Jak ci minął weekend?

-A, w sumie to nic nie robiłam. Junpei nie miał czasu – wyznała.

-O, to dziwne. On zawsze ma przecież czas dla ciebie – zauważył.

            Ruszyli w stronę swoich klas. Riko czuła się przy Kiyoshim bezpiecznie. Był wysoki i łatwo lawirował w tłumie, dzięki czemu ona również nie miała z tym problemów.

-Jak idzie rehabilitacja?

Po twarzy Kiyoshi’ego przemknął cień.

-Nieźle – powiedział, ale Riko miała wrażenie, że przyjaciel nie mówi jej całej prawdy.

-Dawno u ciebie nie byłam – westchnęła, przeciągając się. Rozmowa z Teppei’em pomagała jej ukoić nerwy. –Jak się miewają twoi dziadkowie?

-Babcia choruje – Kiyoshi odwrócił wzrok. –Ma już swoje lata…

-Och, przepraszam.. Wiesz, w razie czego wystarczy, że powiesz słowo, a jestem pewna, że i ja, i Hyuuga będziemy mogli ci pomóc. Izuki i Mitobe też – zapewniła.

-Nie chcę wam zawracać głowy – Kiyoshi zatrzymał się i spojrzał przez okno. –I tak masz już mało czasu dla drużyny. Musisz zajmować się Hyuugą. Te anonimy, jego problemy ze zdrowiem. Na pewno nie jest ci łatwo, co? A jeszcze on znika popołudniami…

-Co? Znika? O czym ty mówisz?

-Miałem ci tego nie mówić, Riko, ale to byłoby nie fair, gdybyś nie wiedziała – spojrzał na nią z troską w oczach. –Ostatnio dzwonił do mnie i prosił, żebym powiedział ci, że jest ze mną. Nie był. Nie wiem, gdzie był i z kim.

Riko zamarła. Niczym pociąg, uderzyło ją wspomnienie podsłuchanej rozmowy. Czyżby Hyuuga nie mówił jej wszystkiego? Nie podejrzewała go o zdradę – jeszcze nie – ale zazwyczaj nie mieli przed sobą sekretów (aczkolwiek nie był to wymóg, nie sprawdzała jego telefonu ani maili).

-Może to tylko moja wyobraźnia – dodał Teppei, widząc, jak zrzedła jej mina. Położył dłoń na głowie Riko i lekko pogłaskał jej włosy, a dziewczyna znów poczuła spokój.

Kiyoshi zawsze będzie stał po jej stronie.

            Midorima po raz pierwszy denerwował się tym, że zaprosił kogoś do domu. Chociaż, jak zawsze, wszystkie pomieszczenia były w idealnym porządku, a z podłóg można było śmiało jeść, wciąż było mu mało. Na szczęście, jego rodziny znów nie było (co nie było niczym nowym, ale po raz pierwszy od dawna zależało mu, aby mieć dom tylko dla siebie). Zrobił co mógł, by przygotować idealny wieczór. W salonie postawił kilka świec na stole i szafkach (to był pomysł Takao), a także otworzył butelkę czerwonego wina (nie był zwolennikiem picia osób niepełnoletnich, ale dziś była wyjątkowa okazja, lampka czy dwie nie powinny im zaszkodzić). Co prawda, nie ugotował niczego sam, ale za to zamówił kilka wykwintnych dań z ulubionej restauracji, które dosyć łatwo mógł odgrzać.

            Sam również wyszykował się tak, jak jeszcze nigdy się nie odstrzelił. Zawsze starał się być elegancki, ale tym razem założył białą koszulę i ciemne dżinsy. Rozważał krawat, ale to byłoby zbyt formalne. To była tylko kolacja z jego dziewczyną, w jego domu, kiedy rodziny nie było w domu.…

            Midorima zamarł. Czytał o tym! To były hormony, to było dorastanie. Był podniecony, a to całkiem naturalna reakcja chłopaka w jego wieku. Miał dziewczynę, to oczywiste, że prędzej czy później przeniosą ich związek na inny, wyższy poziom. No i całkiem logiczne, że denerwowało go to. Chciałby stanąć na wysokości zadania, dosłownie i w przenośni, sprawić, żeby Yunie było z nim dobrze. Takao mówił mu co nieco o seksie, dał mu również opakowanie prezerwatyw, które Midorima schował do szuflady przy łóżku (razem z tymi prezerwatywami, które jakiś czas temu, przy okazji „męskiej rozmowy”, dostał od ojca). Przyjaciel powtarzał mu, żeby po prostu był sobą (tylko bardziej zrelaksowanym), a wszystko będzie dobrze.

            Z tego typu rozmyślań wyrwał go dźwięk dzwonka. Wycierając dłonie w ściereczkę i nakazując sobie spokój, podszedł do drzwi i, nim je otworzył, odetchnął głęboko.

-Cześć – powiedział, kiedy w końcu otworzył i Yuna weszła do środka.

-Hej – dziewczyna uśmiechnęła się ciepło, zsuwając z nóg sandały. Trochę zaskoczył ją bardzo oficjalny wygląd Midorimy. Miała nadzieję, że nie chce jej teraz przedstawić rodzicom, bo nie była na to gotowa. –Wyglądasz bardzo…sztywnie.

-Sztywnie? Ja? Nie, nie, to nie tak, to hormony…

-Midorima, twój strój. Wychodzimy gdzieś? – nerwowo przeczesała palcami włosy. Ona owszem, założyła sukienkę, ale taką przed kolano, letnią, byleby było jej wygodnie. Raczej nie nadawała się na żadne oficjalne przyjęcia i spotkania.

-Nie. Nie, skąd ten pomysł? – mruknął, rozpinając dwa górne guziki koszuli i rumieniąc się.

-Nic – odparła, podchodząc do niego i wspinając się lekko na palce. –Hej – przywitała się jeszcze raz, całując go w brodę.

Midorima zarumienił się lekko, ale pochylił się i ostrożnie musnął wargami czoło Yuny. Dziewczyna uśmiechnęła się czule i dotknęła dłońmi jego piersi.

-Co zaplanowałeś na wieczór? – zapytała.

-Mmm.. Mam parę filmów na DVD i kolację. A potem możemy iść na spacer, żeby spalić kalorie, które dzisiaj zjemy. Spacer musiałby zająć – Midorima zamyślił się na chwilę  - około 30 minut i 20 sekund, o ile dostosowalibyśmy tempo do szybkiego mar…

-Kocham cię – roześmiała się, a chłopak poczuł, jak rumieniec obejmuje nawet jego szyję. Jak ona mogła mówić takie rzeczy bez żadnego skrępowania?

-Cz-czekaj, dam ci jakieś kapcie!

-Nie trzeba. Masz takie ładne podłogi, ciepłe – uśmiechnęła się szeroko, odwracając się do niego przodem. –Mogę?

-Jasne.

Nie było takiej rzeczy, na którą by jej nie pozwolił.

-Wybrałem filmy, które powinny ci się spodobać. G-głównie komedie romantyczne – wyznał, zawstydzony samym wspomnieniem tego, jak je wypożyczał.

-Komedie romantyczne? – Yuna starała się znów nie roześmiać. Musiała sobie powtarzać, że jej chłopak dopiero uczy się tego wszystkiego i że stara się, dając z siebie wszystko. –A ty?

-Nie lubię oglądać filmów – zdradził. –Wolę czytać książki.

-W takim razie możesz mi coś poczytać – zdecydowała.

            Kiedy zobaczyła salon, ozdobiony świecami i eleganckim nakryciem stołu, zamarła. Jej dłonie zwilgotniały, kiedy nerwowo splotła je na podołku,

-Shintarou – szepnęła.

-T-Takao to wymyślił!

-Och, w takim razie ten buziak, który miałeś dostać w nagrodę, dostanie on – prychnęła, ale nie mogła się oprzeć pragnieniu i mocno wtuliła się w bok swojego chłopaka. –Jest cudownie. Nikt… nikt nigdy nie zrobił dla mnie czegoś takiego. To naprawdę piękne.

-T-to tylko kilka świec! Parafina, sznur i trochę substancji zapachowych, nic wielkiego!

-Shintarou – Yuna położyła mu palec na ustach – już lepiej nic nie mów.

            Mimo, że nie była u niego pierwszy raz, z ciekawością rozejrzała się po salonie. Teraz, w blasku świec, wyglądał naprawdę romantycznie.

-To ty? – zapytała, pokazując na jedno ze zdjęć.

-Mhm… i moja siostra.

Nie był zawstydzony tym, że Yuna widziała to, jak wyglądał kilka lat temu. To naturalne w życiu człowieka, że był młodszy i że będzie starszy, a jego wygląd się zmieni!

-Już jako dziecko byłeś tak niesamowicie wysoki?

-N-nie podoba ci się mój wzrost? Boisz się?

-Co? Nie – roześmiała się lekko. –Lubię go. Lubię całego ciebie. Pianino?

-Tak – był z jednej strony zachwycony tym, że zmieniła temat, z drugiej chciał wiedzieć, co ona w nim lubi.

-Grasz ty czy siostra?

-Ja.

-Zagraj mi coś – usiadła na kanapie i poprawiła sukienkę, patrząc na niego niewinnie.

            Midorima wpierw chciał odmówić, ale widząc jej minę, z ciężkim westchnięciem usiadł przy pianinie i powoli przesunął palcami po klawiszach. Po chwili zaczął grać, na początku bezładu, dla rozgrzewki, ale wkrótce uraczył Yunę jednym z koncertów Szopena. Dziewczyna słuchała go, jak urzeczona wpatrując się w jego długie, zręczne palce. Dopiero teraz zauważyła, że nie zabezpieczył taśmą swojej lewej dłoni i zadrżało jej serce; czy Midorima uważał, że przy niej może czuć się bezpiecznie?

            Nie myśląc nawet o tym, co robi, Yuna wstała i podeszła do Midorimy. Delikatnie dotknęła jego ramion, a chłopak na chwilę przerwał grę i podniósł wzrok.

-Nie, nie, kontynuuj – szepnęła.

            Wrócił więc do grania, tym razem było to jednak coś, czego Yuna nie znała, nawet z lekcji muzyki. Melodia podobała jej się. Nie była wolna, ale nie była również skoczna. Była żywa, miła dla ucha, wydawało się wręcz, że niesie ze sobą jakąś historię.

            Kiedy Midorima przestał grać, Yuna milczała jeszcze chwilę. Czekała, aż ostatnie dźwięki przebrzmią w pokoju i ucichną całkiem.

-Co to było? – zapytała w końcu, patrząc na niego.

-Sam skomponowałem.

            Midorima nie był w stanie przyznać się do tego, że napisał to, myśląc o niej. Żwawe, radosne dźwięki przypominały mu o niej, pozwalały się zrelaksować i odpocząć.

-Było piękne. Zgłoś to gdzieś – zasugerowała.

            Midorima drgnął, kiedy Yuna ostrożnie wsunęła mu się na kolana i usiadła, obejmując ramieniem jego szyję. Odruchowo podtrzymał ją, czując, jak się rumieni.

-Więc… - przeciągnęła, patrząc na niego. –Może w końcu mnie pocałujesz, co?

-Po-po-po…

-Nic na siłę – zapewniła go, rozbawiona zawstydzeniem Midorimy. Był uroczy.

            Na samą myśl, że morderca może po niego wrócić, robiło jej się niedobrze. Midorima wreszcie był jej i tylko jej. Gdyby wtedy nie trenowała, gdyby nie uratowała jego i Takao, nigdy by go nie poznała…

-Jesteś głodna?

-Nie, niezbyt – westchnęła.

-Na co masz ochotę?

-Na ciebie – odparła z rozbrajającą szczerością, a uśmiechem odpowiedziała na kolejny rumieniec Midorimy.

            Do jego pokoju przeszli w ciszy i chociaż byli w domu sami, Midorima zamknął za nimi drzwi. Czuł, jak ze zdenerwowania zaczynają drżeć mu dłonie. Yuna odwróciła się do niego i ostrożnie dotknęła jego twarzy.

-Nie rób takiej miny, Shintarou – zaśmiała się.

-Nie musimy robić niczego, czego nie chcesz! – oznajmił gwałtownie. –Nie…nie chcę takiego dowodu uczuć, nie o to mi chodzi i…

-Wiem. Wiem – powtórzyła. –Po prostu… Kiedy pomyślałam, że mogę cię więcej nie zobaczyć, czułam się tak, jakbym miała za chwilę umrzeć – szepnęła.

-Nie stracisz mnie! N-nigdzie się nie wybieram, głupia – prychnął, ale ostre słowa złagodził czułym, jak na niego, pocałunkiem w czoło. –T-też cię k-kocham. Chociaż nie wiem za co!

Yuna roześmiała się lekko i musnęła wargami szyję Midorimy, tak wysoko, jak sięgała.

-A więc chodź.

Podeszli do łóżka, a Yuna zaczęła rozpinać swoją sukienkę. Midorima patrzył w słupieniu, jak ta opada dookoła jej kostek, a dziewczyna zdaje się w ogóle nie przejmować tym, że jest przed nim niemal naga. Kiedy spojrzała na niego pytająco, zaczął chaotycznie się rozbierać. Czuł się jak kretyn, kiedy nawet guziki w koszuli stawiały mu opór. Yuna pomogła mu, powoli rozpinając je. Zadrżał, czując na piersi chłodne wargi dziewczyny. Nie powinien przecież czuć zażenowania! To była czysta biologia i chemia, poza tym, widział wcześniej nagie kobiety (w telewizji i Internecie) a także sam rozbierał się (przy kolegach w szatni).

            Midorima usiadł na łóżko, a Yuna stanęła między jego nogami. Teraz nie musiał pochylać się tak mocno, by móc ją całować, wystarczyło, że lekko uniósł głowę. Ostrożnie dotknął dłońmi jej talii, a czując pod palcami ciepłą, miękką skórę, nie mógł oprzeć się pragnieniu i przesunął nimi po jej plecach. Kiedy dotknął zapięcia stanika, zamarł i chrząknął.

-Przepraszam – bąknął.

-Za co? – głos Yuny był łagodny i cichy. –Nie mam nic przeciwko. Może mi potem być w nim trochę niewygodnie, więc wygodniej będzie, jeśli go zdejmiesz.

-Zde… - Midorima zaczerwienił się i zaczął rozpinać drżącymi palcami zatrzaski. Po kilku żenująco długich minutach, w czasie których jego próby spełzły na niczym, Yuna zagryzała wargi, by nie roześmiać się głośno. Sama go rozpięła, ale pozwoliła, by to chłopak zsunął ramiączka. Kiedy starannie odłożył stanik na bok, niemal się rozpłynęła. Sama rzuciłaby go gdzieś na podłogę, ale on…

-Zimno trochę.

-Zimno? Chodź, jeszcze tylko przeziębienia ci brakuje!

            Yuna ufnie wtuliła się w niego i dotknęła ustami jego nosa. Nie musiała pytać, by wiedzieć, jak bardzo jest zdenerwowany. Sama czuła się tak, jak gdyby znów miała przeżyć swój pierwszy raz.

-Mogę? – lekko dotknęła jego okularów. –Wygodniej będzie bez nich.

Midorima nie drgnął nawet, kiedy ostrożnie ściągała mu okulary i odkładała je na biurko. Już wcześniej, przez półmrok nie widział jej dobrze, ale teraz było jeszcze gorzej. Przez to jednak o wiele mocniej czuł jej obecność przy sobie.

            Kochali się niezręcznie i trochę niewprawnie. Midorima bał się, że zrobi jej krzywdę, gdyż był znacznie większy i cięższy niż jego partnerka. Nalegał, by to Yuna znalazła się do góry, ale ona się nie zgodziła. Każdy pocałunek, każdy dotyk budował mocniejsze napięcie, które wkrótce znalazło ujście. Chciał ją przeprosić za to, że wytrzymał tak krótko, ale Yuna położyła mu palec na ustach i zapewniła, że było cudownie. Nie kłócił się, tylko uwierzył jej od razu. Nie potrzebował okularów, by widzieć szczęście w jej oczach. A potem zasnęła, z głową na jego piersi, a Midorima pomyślał, że w tym momencie jest najszczęśliwszą osobą na świecie.

I nigdy nie pozwoli sobie odebrać tego szczęścia.

She knows when something is wrong

(Ona wie, kiedy coś jest nie tak)
When something doesn't belong

(Kiedy coś nie pasuje)
She can read in my mind

(Ona potrafi czytać w moich myślach)
And she can be assured that with me

(I może być pewna, że przy mnie)
There is no conspiracy

(Nie ma żadnej konspiracji)
She's not wasting her time

(Ona nie traci swojego czasu)

Z dedykacją dla Chaosaki, która razem ze mną fangirluje nad MidoYu <3. W rozdziale wykorzystano „Broken Strings” (James Morrison & Nelly Furtado) oraz „My Alien” (Simple Plan).

Zapraszam Was na mój profil na ff.net, gdzie zaczęłam pisać kolejne, krótsze od Nee opowiadanie „Fireproof”. Miłej lektury :)