Rozdział 43. Lepsza połowa.

And that's why I smile

(I dlatego się uśmiecham)
It's been a while, since every day

(To była chwila, odkąd każdy dzień)

And everything has felt this right

(I wszystko było takie dobre)
And now, you turn it all around,

(I teraz ty wszystko odwracasz)

And suddenly you're all I need

(I nagle jesteś wszystkim czego potrzebuję)

The reason why I smile

(Powód, dla którego się uśmiecham)

            Akashi otarł pot z czoła i spojrzał na kilkanaście kartonowych pudeł, które stało w największym pokoju małego mieszkanka, które wynajął. Rzeczy nie było wiele, głównie ubrania i książki, miał też kilka zdjęć z czasów dzieciństwa, na których była jeszcze jego mama. Znalazły się również dyplomy i puchary, ale zabrał je z domu tylko dlatego, by zrobić ojcu na złość. Skoro nie chciał mieć syna, niech się nim nie chwali. Akashi’ego trochę przerażała myśl życia bez służby, która posprząta i ugotuje, ale z drugiej strony, lubił wyzwania i jeszcze nie spotkał się z takim, któremu by nie sprostał.

-Dziękuję, panie Izuki, za pomoc w przewozie rzeczy – zaczął, sięgając po portfel. –Za paliwo…

-Daj spokój, chłopcze – ojciec Izuki’ego wymownie nakrył jego dłoń swoją. –Rodzina mi nie płaci. Hej, Shun! Zawołaj mamę, pomożemy Seijuro rozpakować te pudła! Pójdzie o wiele szybciej, jeśli zrobimy to razem, prawda?

            Z każdym kolejnym krokiem, który zbliżał go do sali gimnastycznej, Takao czuł rosnący ciężar w sercu. Koszykówka, sport, który kochał, przerażała go teraz. Od czasu ataku, w którym prawie nie zginął, nie dotknął nawet piłki, nie był też na ani jednym treningu. Drużyna odwiedzała go i namawiała, by chodził na spotkania, ale on nie chciał bezużytecznie siedzieć na ławce. Patrzenie na to, jak Midorima się rozwija, jak potrafi coraz więcej, podczas gdy on zatrzymał się w miejscu, zamarznięty w czasie i przestrzeni, bolało. Oczywiście, nawet przez sekundę nie żałował tego, co się stało, po prostu był bezsilny i to go denerwowało. A to, że przy wszystkich musiał udawać, że jest szczęśliwy, nie pomagało. Okłamywał nawet swoją dziewczynę, by nie martwiła się o niego jeszcze bardziej. W końcu sama miała problemy ze zdrowiem.

            Tuż przed salą zatrzymał się i odetchnął głęboko, próbując się uspokoić. Przecież za tymi drzwiami nie ma mordercy, jest tylko Midorima, który jak zawsze został po treningu, żeby ćwiczyć samemu. Zazwyczaj robili to razem…

            Takao przywołał na twarzy wesoły uśmiech i włożył dłonie do kieszeni, chcąc ukryć ich drżenie.

-Hej, Shin! Znów ćwiczysz po godzinach? – zapytał przyjaźnie. –Twoje poświęcenie powinno być inspiracją dla wszystkich.

            Kiedy zauważył, że Midorima unika jego wzroku i rumieni się lekko, Takao zagwizdał cicho i podszedł bliżej.

-No, no. A więc to nie poświęcenie dla sportu – zanucił radośnie.

-Czekam aż skończy trening drużyna kyudo – burknął Midorima, nerwowo poprawiając okulary. Idziemy z Yuną do teatru.

-Do teatru? Wow, Shin, idziesz jak burza! Może na czwartej randce w końcu złapiesz ją za rę… o nie! Serio?! – podszedł bliżej i przyjrzał się twarzy Midorimy, który był cały czerwony. Brakowało tylko neonu z napisem „zawstydzenie”. –Całowała cię już?

-Ja ją – prychnął z dumą.

-Jestem pod wrażeniem!

-Powiedz lepiej, kiedy wracasz do treningów? – Midorima szybko zmienił temat, by nie mówić Takao, jak daleko zaszła jego relacja z Yuną. Na samą myśl o kolejnej nocy w jej objęciach, robiło mu się przyjemnie i ciepło. –Mój ojciec powiedział, że możesz spokojnie rzucać do kosza i trochę biegać.

-Ta… - Takao odwrócił wzrok i spojrzał na kosza. Obręcz nagle wydawała mu się daleka i przerażająca. Chłopak poczuł, jak gardło panicznie mu się zaciska, a oddychanie robi trudne.

-Ej, wszystko okej? Zbladłeś – Midorima odłożył piłkę i podszedł bliżej.

-Ta… taaak – skłamał Takao. –Po prostu gorąco tutaj.

            Wiedział, że Midorima chce powiedzieć coś jeszcze, dodać coś więcej, zapytać o coś, o czym Takao nie chciał rozmawiać. Dlatego też był wdzięczny, kiedy drugim wejściem do sali wpadła Yuna, przynosząc ze sobą letnie powietrze wieczoru.

-Hej, Shintarou! Kazunari, przyszedłeś na trening? – zapytała.

-Nie… - chłopak wpierw zrobił jeden krok do tyłu, potem drugi. –Wpadłem zobaczyć, co słychać.

-Och? A kiedy wrócisz do treningów? – Yuna podeszła do nich i bez cienia skrępowania ujęła dłoń Midorimy.

-Nie wiem jeszcze. Na razie muszę nadrobić zaległości w szkole.

            Yuna zerknęła na chłopaka i bez pytania go wiedziała, że Midorima czuje kłamstwa Takao na odległość. Ale dlaczego ten okłamywał jego, najlepszego przyjaciela?

-Shintarou, spóźnimy się do kina – mruknęła, podejrzewając, że dla Takao ta rozmowa nie jest wygodna. Niech teraz się wycofa; do tematu wrócą kiedyś.

-No tak, spóźnimy – Midorima powiedział to tak, jakby ktoś obudził go ze snu. –Wezmę tylko moją torbę i możemy iść.

-Jasne. Bai Bai, Kazunari. Zobaczymy się jutro – Yuna pomachała mu lekko.

            Takao został sam na sali gimnastycznej. Normalnie rzuciłby piłką do kosza, z przekory, żeby sprawdzić, czy jego jastrzębie oko wciąż działa należycie. Ale na samą myśl o dotknięciu piłki, zrobiło mu się niedobrze. By odpędzić od siebie tę wizję, wspomniał rozmowę z Midorimą i Yuną. I nagle w niego uderzyło to, że Midorima mówił o teatrze, a Yuna o kinie.

            Coś się nie zgadzało.

            Kiedy wsiedli do metra, Yuna chciała złamać ciszę, jaka między nimi zapadła. Oparła się o ściankę, a Midorima stanął nad nią, odcinając ją od tłumu i potencjalnych zboczeńców, których mogła skusić dziewczyna w szkolnym mundurku. Uniosła głowę, by móc spojrzeć mu w oczy.

-Coś było nie tak z Takao – zaczęła.

-Też to zauważyłem – burknął. –Ale nie wiem, co. Fizycznie wraca do zdrowia szybko, ale psychicznie…

-Może ktoś powinien z nim porozmawiać? – Yuna złapała go za przód koszuli by utrzymać równowagę, kiedy pociągiem lekko szarpnęło. –Może pan Nakatani?

-To nie byłoby głupie – przyznał Midorima. –Albo wyśle go do jakiegoś psychologa.

-Shintarou… a może ty z nim porozmawiasz? Jesteś jego przyjacielem? – dyskretnie pogłaskała go palcem po szyi, nim opuściła dłonie. –Może on właśnie teraz potrzebuje ciebie?

-Wiesz, że kontakty interpersonalne to nie moja spe… - Midorima nagle się skrzywił i odwrócił szybko głowę, zerkając przez ramię. Na jego twarzy widać było złość, upokorzenie i wstyd.

-Skarbie? Coś się stało? – zapytała, zaniepokojona.

-Ktoś… ktoś mnie macał po ty-tyłku!

            Yuna śmiała się jeszcze wtedy, kiedy wysiedli z metra.

            Kise był zawstydzony tym, że Kasamatsu dookoła niego skakał. Oczywiście, nie dosłownie, po prostu wyręczał go we wszystkim. Nawet wypis ze szpitala wsadził do swojej torby, a nie do plecaka Kise. Torbę modela włożył do bagażnika swojego samochodu i otworzył drzwi, by Kise mógł wsiąść.

-Pas też mi zapniesz, senpai? – prychnął, wydymając lekko wargi.

-Nie narzekaj – warknął Kasamatsu, z impetem zamykając drzwi. W głębi ducha cieszył się jednak z faktu, że Kise w końcu wypuszczono ze szpitala. Miał się wkrótce zgłosić na zdjęcie szwów i ewentualne usunięcie blizny, by mógł wrócić do pracy w modelingu.

-Lubię narzekać – Kise zapadł się głębiej w fotel i jęknął cicho, kiedy zbyt mocno nacisnął na ranę.

-Narzekać będziesz, jak się za ciebie wezmę – zagroził Kasamatsu. –Musisz nadrobić zaległości w szkole i zdać egzaminy poprawkowe, bo do normalnych cię nie dopuszczą. Dlatego od razu po tym, jak się rozpakujesz, siadamy do nauki.

-Aaa właśnie, Kasamatsu… nim weźmiemy się za naukę, jest coś… a raczej ktoś, z kim musimy się spotkać…

            Aomine spojrzał na kartkę i obrócił ją kilka razy, jakby znaki kanji można było odczytać do góry nogami. Zerknął na Sumire, która stała obok niego i zadzierała głowę, patrząc na blok, jeden z wielu na ogromnym osiedlu. Przyjechali tutaj aż z Tokio i szczerze powiedziawszy, chłopak był przekonany, że się zgubili.

-Jesteś pewna, że dobrze napisałaś adres? – zapytał, drapiąc się w tył głowy.

-Tak, jestem pewna – westchnęła, rozglądając się. –Ale Kise był dosyć zdenerwowany, kiedy mi go dyktował, więc on mógł coś przekręcić.

-To byłoby do niego podobne – prychnął z nutką rozbawienia. –Zadzwonię do niego i…

-Aomine!

            Odwrócił się, słysząc głos Midorimy. Jak zawsze, towarzyszyła mu jego dziewczyna. Wyglądała na niesamowicie rozbawioną, co nie pasowało do atmosfery spotkania. Z kolei Midorima wyglądał tak, jakby miał ochotę kogoś zamordować.

-Też tutaj przyjechałeś? – zapytał, patrząc na niego.

-Taaa. Już myśleliśmy, że Kise przekręcił adres – Aomine wsadził ręce do kieszeni. –Więc co, idziemy? – skinął głową w stronę bloku. Skoro Midorima tu był, na pewno nie pomylili adresu.

-Tak, Kise ma na nas czekać w środku. Nie chciał siedzieć na ulicy, sława, wiesz – Midorima lekko machnął ręką, jakby coś od siebie odganiał. –Chodźmy.

            Podeszli do domofonu i nacisnęli guziczek przy numerze mieszkania, które nie miało przypisanego nazwiska. Obaj wyglądali przy tym tak, jakby szli na ścięcie.

-Ja naciskałem, więc ty mówisz – powiedział nagle Aomine, cofając się o krok.

-C-co? Czemu ja?!

-Bo… bo jesteś starszy i w ogóle!

-Daiki, Shintarou – głos Akashi’ego, chociaż zniekształcony przez maszynę, sprawił, że obaj zamarli. –Wejdźcie na górę, proszę. Nie chcę rozpoczynać życia tutaj od tłumaczenia sąsiadom, dlaczego kłócicie się na klatce schodowej jak dzieci.

            Chwilę później cała czwórka siedziała już w średniej wielkości salonie. Ścisnęli się razem z Kasamatsu i Kise, którzy już na nich czekali. Blondyn, widząc ich, uśmiechnął się ze źle skrywaną ulgą. Siedzieli przy stole, a Akashi przyniósł im herbatę. Aomine z roztargnieniem zauważył, że jego były kapitan nosił po kilka kubków na raz, a nie cały garnek, jak Kagami.

-Po co nas wezwałeś? – zapytał w końcu Midorima.

-Was wezwałem, by porozmawiać. Wasze lepsze połowy… – Akashi lekko, z elegancją poruszył dłonią, sugerując, że nie były zaproszone.

-To jest Sumire, a to Yuna – Aomine przedstawił je krótko.

-Miło poznać – odpowiedział gładko Akashi. –Zakładam, że nie macie tajemnic przed nimi i ufacie im w stu procentach.

-Ufam jej bardziej niż tobie – prychnął Aomine.

-Daiki, Daiki – Akashi pokręcił głową tak, jakby rozmawiał z krnąbrnym dzieckiem. –Z tego, co wiem, przestałeś ufać nawet Tetsuyi. To coś… nowego dla ciebie, zerwać z nim kontakty. Tak samo dla Ryouty.

-Wezwałeś nas tutaj, żeby porozmawiać o problemach z zaufaniem?

-Nie, Shintarou. Wezwałem was tutaj, ponieważ myślałem o tym, czym kieruje się morderca. Nie, to nie ja, Daiki – zerknął na chłopaka, a ten zamknął usta nim zdążył cokolwiek powiedzieć. –Po prostu domyśliłem się, że kolejny będę ja.

-To dlatego się przeprowadziłeś? Z całym szacunkiem, ale w rodzinnej posiadłości byłbyś bezpieczniejszy.

-Nie, nie dlatego – Akashi lekko się zarumienił, a pozostała trójka byłego Pokolenia Cudów szerzej otworzyła oczy. –Chodziło mi o to, że mam dla was propozycję – chrząknął, wracając do tematu.

-Jaką? – zapytał wprost Kise.

-Zostanę przynętą. Zwabię mordercę do siebie.

-I dalej co? – Midorima poprawił okulary. –Akashi, ten mężczyzna był prawie tak wielki jak ja. I równie szeroki. Nie miałbyś z nim szans.

-Dlatego nie będę sam – odparł.

-Próbowaliśmy z przynętą, ale wtedy Himuro popełnił samobójstwo i policja uznała, ze to on jest mordercą i zamknęła sprawę. Aż do ataku na mnie – Kise drgnął nerwowo.

-I jak dobrze wiemy, śledztwo wciąż tkwi w martwym punkcie.

-Aomine podejrzewa ludzi z Seirin. Wręcz całą drużynę – prychnął Kasamatsu.

-Coś w tym jest – zgodził się Akashi ku zdumieniu całej reszty. –Dlatego zrobimy coś, co sprowokuje mordercę, o ile należy do Seirin.

-Nie wiem, jak – wtrąciła Yuna. –Nikt z nich nie chce z nami rozmawiać od kiedy Aomine zadzwonił do Kuroko. Nawet Riko nie odpisuje na moje wiadomości.

-Nie potrzebujemy panny Aidy – Akashi elegancko sięgnął po kubek.

            Midorima, Kise i Aomine spojrzeli na niego z zaciekawieniem. Akashi zawsze był zagadką, ale teraz był jeszcze bardziej tajemniczy.

-Masz swojego człowieka w Seirin?

-Pewnie myśli o Tetsu. Akashi, zrozum, że Tetsu prawdo…

-Cicho, Daiki. Nie, nie mówiłem o Tetsuyi. Otóż… - chrząknął, jakby chciał dodać sobie odwagi – Otóż wy przyprowadziliście na spotkanie swoje drugie połówki. Ja zrobiłem to samo – dokończył cicho. –Shun, wyjdź.

            Aomine poderwał się z kanapy, kiedy z kuchni, prosto do salonu, wyszedł rozgrywający Seirin, Izuki Shun. Chłopak wyglądał tak, jakby w mieszkaniu Akashi’ego czuł się całkiem komfortowo. Podszedł do kapitana Rakuzan i dotknął jego ramienia.

-Skąd masz pewność, że on nie jest w to zamieszany? – zawołał oburzony Midorima.

-Mam – oznajmił ostro Akashi i nie sposób było mu nie uwierzyć. Midorima odchylił się, a Aomine usiadł ciężko. –Shun zgodził się nam pomóc.

-Jak do… jak wy w ogóle…

-To cię nie powinno interesować, Ryouta – zganił go łagodnie. –Mamy plan, który ma na celu ujawnienie, czy to ktoś z Seirin.

-Nie zdradzam mojej drużyny – powiedział Izuki, siadając na podłokietniku fotela Akashi’ego – ale jest coś, czego im nie powiedziałem. No, dwie rzeczy – dodał, patrząc na kapitana Rakuzan, a ten odpowiedział uśmiechem.

-Co?

-Kiedy byliśmy w Labiryncie i wybuchła panika po odnalezieniu ciała Haizaki’ego, widziałem kogoś. Jestem pewien, że gdybym miał okazję znów spojrzeć na niego w podobnych warunkach, rozpoznałbym go.

-Uderzyłeś się wtedy w głowę. Mocno.

-Ale nie wydaje mi się to! – oburzony Izuki spojrzał na Sumire. –Jestem pewien, że wiem, kto to jest. Tylko że za każdym razem, gdy próbuję sobie przypomnieć, tak strasznie boli mnie głowa…

-Może podświadomie chcesz chronić tę osobę? I przez to siebie – Yuna z trzaskiem odstawiła kubek na stół. –Poznanie prawdy mogłoby zaburzyć twój światopogląd, więc nie robisz tego.

-Tak, coś w tym jest – Izuki westchnął ciężko po chwili. –Po prostu muszę się upewnić. Jeśli on jest wśród nas, w co wątpię, ale jeśli naprawdę jest… to jaka jest pewność, że nie skrzywdzi kogoś z mojej drużyny? Hyuuga jest kapitanem, idealny cel, tak jak Riko. Kuroko to chyba oczywiste. Mitobe, Koganei, Kiyoshi… oni są naiwni jak dzieci. Dlatego proszę was, pomóżcie nam odkryć, kto za tym stoi. Pomóżcie mi ochronić Seirin!

It's a damn cold night

(To cholernie zimna noc)
Trying to figure out this life

(Próbuję ogarnąć to życie)
Won't you take me by the hand,

(Czy nie weźmiesz mnie za rękę)
take me somewhere new?

(weź mnie do nowego miejsca?)
I don't know who you are,

(Nie wiem, kim jesteś)
but I... I'm with you.

(ale ja… jestem z Tobą)

W rozdziale wykorzystano piosenkę „Smile” oraz „I’m with you” (Avril Lavigne).